Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 6

vera þannig útlítandi og ætla að fara á
berjamó með kvenfólki, og það á sunnu-
degi.
En Stellu batnaði í handleggnum —
hamingjunni sé lof — og mér í nefinu,
svona nokkurn veginn, og sunnudagur-
inn kom, bjartur og brosandi. Við vor-
um snemma á fótum þann morgun, og
Guðríður sagði, að nú gætu skötuhjúin
vaknað. „En ekki hefðuð þið farið fet,
ef ég hefði ráðið,“ nöldraði hún í við-
bót.
En Gudda réð ekki, sem betur fór, og
við sögðum „bless“ og lögðum af stað
með berjaílát og nesti. Gudda mátti svei
mér eiga sig með allt sitt raus og kerl-
inganöldur, já, ég held nú það.
„Ætlið þið að skilja mig eftir?“ kall-
aði Stella. Hún var á Rauð gamla og
var að dragast aftur úr. Þura var vel
ríðandi, og bar hana ört yfir að vanda.
Við stöðvuðum hestana og biðum.
„Reyndu að mjakast úr sporunum.
Þetta er engin ánamaðkalest,“ sagði
Þura. Hún var því vönust að láta stíga.
Stella kastaði hnakka. „En sú frekja,“
sagði hún.
Svona hófst ferðalagið. Og byrjunin
var hreint ekki góð. En það lagaðist allt,
þegar við komum í Bollana. Ilmurinn úr
grasinu var sem áfengur, og alls staðar
voru berin. Þeldökk, gljáandi krækiber
hjúfruðu sig ofboð notalega í sígræn-
um lynggreinunum og horfðu þögul, en
alvarleg móti sólinni. Bláberin héngu í
klösum og gægðust fjarska gætilega út á
milli laufblaðanna, og þau voru svo
feimin og fín með sig, að það var varla
hægt að snerta þau, án þess að sæi á
smágerða, ljósbláa feldinum þeirra. Og
svo voru það hrútaberin. Þau voru mest
í kjarri klæddri brekkunni upp undan
Bollunum. Þar glóðu þau í sólskininu,
fagurrauð og girnileg eins og eplin á
skilningstrénu í upphafi alls, sem var.
Við stigum af baki og heftum hestana.
„En hvað hér er yndislegt,“ hrópaði
Stella, og augun í henni ljómuðu. Þessu
var engu svarað. Eg var þegar með full-
an munninn af bláberjum og því löglega
afsakaður, en Þura var þotin eitthvað
að leita að beztu berjalautunum. Sjálf-
sagt vorum við þó hjartanlega á sama
máli. Það var ekki lengi gert að fylla
berjaílátin, öll nema eitt, sem sé mag-
ann. En maginn í börnunum er þannig,
að því meira sem látið er í hann af berj-
um, því ákafar æpir hann og betlar,
alltaf meira, enn meiri ber, eða þannig
var hann nú, maginn í okkur, að minnsta
kosti.
Það var varla meira en miður dagur.
Við stóðum í brekkunni þar sem kjarrið
var, og ég held, að við höfum verið farin
að letjast við að tína. Þótt það sé gaman
að tína ber í góðu veðri, getur það samt
orðið þreytandi, þegar til lengdar lætur.
Ég leit upp og sá, að Þura var hætt
að tína og horfði upp eftir fjallinu. Ég
hætti nú líka og fór að líta dálítið kring-
um mig. Héðan sást vel yfir sveitina.
Þarna lágu bæirnir meðfram hlíðinni og
túnin, sem nýsprottin háin var enn einu
sinni búin að lita flosgræn. Þau teygðu
úr sér og sýndust slétt í fjarlægðinni
eins og nýstrokið klæði. Og áin. Hún
leið mjúklega milli bakkanna, fór
sums staðar hægt og bjó til hylji, svo
52 VORIÐ