Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 10

„Þið' eigið ekki að líta til baka, ekki
niður fyrir þverhnípið," kallaði Þura.
„Ekki líta til baka, ekki niður fyrir
þverhnípið,“ söng og suðaði innan í
mér, og líklega hefur það bitið sig þar
fast, því að það hefur oft sungið þar
síðan. Samt gat ég ekki að því gert, að
gjóta augunum annað veifið niður fyrir
brúnina.
En mér óx kjarkur við áreynsluna,
og loks var ég kominn alla leið og greip
báðum höndum í grastóna, sem þær sátu
á, Stella og Þura.
Það reyndist rétt, sem Þura hafði sagt.
Klettarnir voru ekki mjög torgengir úr
þessu, og brátt stóðum við uppi á efstu
brúninni. Við urðum að standa við
snöggvast. Hér var svo frjálst, og hér
varð maður svo léttur. Langt undir fót-
um okkar lá dalurinn — flatneskjan og
bauð faðminn. Hér var svo margt að sjá.
Fjöllin, slegin silfurvír freyðandi fjalla-
lækja hér og þar, sólmistraða tinda og
sindrandi jökulbungur gnæfandi v.ið blá-
an, lognkyrran himin. Yzt í norðrinu var
grár og meinleysislegur þokuhnoðri, en
bak við okkur á Hnjúknum stóð kastal-
inn, einkennileg og há klettaborg, og þar
var gullkistan, efst á toppinum. En hvað
hann var hár og brattur. Hann, sem
sýndist bara dálítil þústa heiman að.
V,ið gengum allt í kringum hann,
horfðum, fórum hægt og vorum lengi.
„Þarna er hún! Ég sá hana!“ hrópaði
Þura, svo lagaði hún skóinn sinn og fór
að klífa. Hún tyllti tánum á stallana og
fetaði sig hægt upp snarbrattan hamar-
inn. Við horfum á hana og skynjuðum,
hvernig líkams- og sálarorka samstillt-
ist í eitt. í það eitt að komast á tindinn,
ná markinu.
„Komdu, Þura, þú dettur og meiðir
þig,“ sagði Stella.
Komdu, Þura, þú dettur og drepur
þig,“ sagði ég.
En Þura kom ekki. Hún var þrá eins
og norðanátt í vorharðindum og ósveigj-
anleg eins og bjargið, sem brestur held-
ur en að beygja sig.
Norðanstormurinn kom langt norðan
úr ísafi. Hann var orðinn Ieiður á kuld-
anum og ísnum og langaði til að verma
sig ögn á sólskyggðum tindum og lauf-
skrýddum hlíðum í suðrinu. En hann
var ekki einn. Fylgikonan hans, þokan,
sem þekkti hann svo vel og var alls ekki
sama um hann, var með honum. Henni
þótti vissara að líta eftir því, sem gerðist
í þessum rósfögru dölum þar í suðrinu.
Við Stella sáum það bæði samtímis,
að það var bara steinn með grábrúnum
mosa á. Og Stella hrópaði:
„V.ið skulum fara heim, þetta er bara
steinn með grábrúnum mosa á. Mér er
orðið kalt, og þokan er að koma. Ég er
svo hrædd.“
„Ertu vitlaus Þura? Þetta er bara
steinn með grábrúnum mosa á,“ kall-
aði ég.
En það vildi Þura ékki láta sér skilj-
ast.
„Víst er það gullkista. Ég sá hana
sjálf. Bara að ég hefði streng til að
styðja mig við,“ heyrðist þrjózkulega frá
henni ofan úr hamrinum.
En hún hafði engan streng að styðja
sig við, og hvort það var nú gullkista
eða bara steinn með grábrúnum mosa á,
56 VORIÐ