Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 8

margt. Hann hefur ætlað að leika sér
að þeim eftir dauðann, segir Geiri.“
Nú varð þögn um stund. Án þess ég
vissi af, var ég farinn að horfa upp á
Hnjúkinn.
„Heldurðu, að hann sé þar enn, bónd-
inn, sem átti peningana?“ spurði Stella.
Hingað til hafði ég ekkert lagt til mál-
anna, en nú varð ég sem karlmaður að
láta til mín heyra.
„Bull,“ sagði ég. „Draugar eru ekki
á ferð í sólskini. Svo er svo langt síðan.“
Þetta var svo skynsamleg athugasemd,
að frekari skýringa var ekki þörf. Stella
hneigði höfuðið samþykkjandi, svo varð
þögn. 011 hugsuðum við það sama, um
gullið og um bóndann, drauginn, því að
draugur hlaut það að vera, ef hann léki
sér að peningum löngu eftir dauðann.
Var það nú alveg víst, að liann væri of
gamall, og draugar væru alls ekki á ferð
í sólskini, til dæmis, ef það ætti að ræna
þá fjársjóðnum? í huganum sá ég sjálf-
an mig í stimpingum við drauginn út af
gullkistunni. Ég hélt í annan endann á
kistunni, en draugurinn í hinn. Það skein
í hálffúnar, samanbitnar tennurnar, og
í tómum augnatóttunum var einhver
ógnþrungin, hálfkulnuð glóð.
„Það er hægt að komast upp á fjallið.
Ég veit um stað. Ég sá hann áðan.“ Nú
var það Þura, sem talaði. Aftur varð
þögn.
„Getum við borið hana?“ sagði Stella
lágt eins og við sjálfa sig.
Þessu var ekki svarað, en nú störðum
við hvort á annað og svo á fjallið, það
var vaxandi glampi í augunum.
Aftur heyrðist í Stellu, en það var
eitthvert óskiljanlegt hljóð fyrst, og hún
varð að ræskja sig og kyngja, svo komu
orðin:
„Eigum við að reyna það, fara upp
og reyna það?“ sagði hún. Og ég fann
það — fremur en sá, að okkur létti öll-
um, þegar búið var að segja þetta mikil-
væga orð.
Mér varð litið á Þuru.
„Ég veit það ekki. Hamingjan má
v.ita. Þið eruð svo lítil,“ sagði hún og
dæsti mæðulega.
En nú var mér nóg boðið. Ég stóð
upp.
„Við förum bara,“ sagði ég og teygði
úr mér. Það var þó eins gott, að það var
einhver með, sem þorði að tala og
ákveða. Já, barasta það. Og þar með var
því slegið föstu, sem raunar hafði verið
ákveðið frá upphafi þessa máls. Við
fundum það nú öll, að við höfðum alltaf
ætlað upp á fjallið.
Það tók ekki langan tíma að súpa
mjólkina og leggja af stað. Þura sagði,
að það gerði ekkert til, þótt við styngj-
um á okkur því, sem eftir var af brauð-
inu. Nei, vitanlega gerði það ekkert til,
svo var því troðið í buxnavasana mína.
Ég var sá eini, sem hafði vasa.
Léttstíg og fjaðurmögnuð fetuðum við
upp geirana. Það var mjúkt undir fæti:
gras og lyng, kjarr og mosi, svo tóku
skriðurnar við, stórgrýttar lausagrjóts-
skriður, þar sem hver einasti steinn var
eins og hnífsegg, sem var reiðubúin að
meiða mann, ef sérstakrar varúðar var
ekki gætt.
„Ó, mér er svo heitt,“ sagði Stella og
lét peysuna falla aftur af hægri öxlinni,
en um leið skreið lausagrjótið, svo að
54 VORIÐ