Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 38

DREKI (kemur): Já, yðar hátign. Hér
er ég.
KÓNGSDÓTTIR: Ætli færi nú ekki bezt
á því að fara að orSum engilsins og
sleppa Tóta.
KÓNGUR (Við Dreka): Ég er kominn
með glerrass. I guðs bænum láttu
sleppa út hestastráknum. Nóg bölvun
hefur af honum 'hlotizt. En hann verð-
ur strax að fara burt úr höllinni. Ég
vil ekki sjá hann framar. Það er bezt
að ég fari sjálfur og tali við fanga-
vörðinn og sjái um að orSum mínum
verði hlýtt. (Gengur út). — Glerrass,
guð minn góður. (Kóngsdóttir er eftir
■inni. Naggur laumast inn í salinn og
til kóngsdóttur.) Ah, bærilega tókst
það. Var ekki svo?
KÓNGSDÓTTIR: Jú, þú ert nú gull-
tunnu virði, Naggur minn.
NAGGUR: Já, en nú er seinni orustan
eftir, en ekkert að óttast. Við vinnum
hana líka. E'kkert að óttast.
T jaldið.
3. ATRIÐI.
(Tjaldið er dregið frá. Sama leiksviÖ.
Að tjaldabaki heyrist trumbusláttur, en
síðan rödd, er segir):
Hans náðugasta tign, konungur vor
hefur látið þau boð út ganga, að hann
hafi tekið áður óþekktan sjúkdóm, sem
lýsir sér á þann hátt að rass hans hátign-
ar er orðinn að gleri. Jafnframt óskar
hans hátign eftir að auglýsa, að sérhver
sá, er getur læknað konunginn af þess-
um hræðilega sjúkdómi, hann fær ósk
sína uppfyllta, að svo miklu leyti sem
mannlegur máttur fær ráðið. Þetta til-
kynnist hér með öllum landslýö.
Aftur slegnar trumbur).
T jaldið.
4. ATRIÐI.
(Konungurinn stendur á miðju gólfi,
þreytulegur. Dreki ríkisráð tvístígur
þar, sömuleiðis Naggur.)
DREKI: Lítill árangur enn, yðar hátign.
Þó ekki öll von úti enn.
KÓNGUR: Hún fer nú að verða lítil,
vonin sú arna.
NAGGUR: Ég á nú eftir að fá að spreyta
mig. Ætli það verði ekki hirðfíflið,
sem bjargar ástandinu.
DREKI: Þegi þú, fífl.
NAGGUR: Ég skal þegja.
KÓNGUR: Ég er alveg að niöurlotum
kominn, enda gat ég ekkert sofið í
alla nótt. Ég varð að liggja á grúfu,
og ég ætlaði alveg að kafna í koddan-
um mínum.
NAGGUR: Ljótt er að tarna.
KÓNGURINN: Og í allan dag, hef ég
ekki getað tyllt mér niður.
NAGGUR: Nú.
KÓNGURINN: Nú, segir þú. Rassinn úr
gleri. Heldurðu, að mér sé eitthvaÖ
um það gefiÖ að mola á mér sitjand-
ann. Þú ert fífl.
NAGGUR: Já, ég er hirðfífl yðar há-
tignar.
DREKI: Þegiðu, Naggur.
(Hirðsiðameistari kemur inn. Hann
slær staf sínum í gólfið).
HIRÐSIÐAMEISTARINN: Óskar hans
hátign eftir því, að númer 175 reyni
lækningagetu sína, áður en gengið
veröur til kvöldverðar?
84 VORIÐ