Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 9

hún féll og varð að bera fyrir sig hend-
urnar.
„Almáttugur!“ sagði hún og hélt
áfram að renna undan brekkunni.
„Svona, reyndu að standa upp,“ sagði
Þura. „Þú átt ekki að leggja nafn Guðs
yið hégóma.“
„Já, en þetta er enginn hégómi,“ sagði
Stella, en samt stóð hún upp, og þannig
þokuðumst við fet fyrir fet, oftast áfram,
stundum líka aftur á bak, en meira þó
áfram. Loks komumst við upp undir
klettana.
Klettabeltið í fjallinu var nokkuð hátt,
en ekki mjög torgengt. í sól og sumar-
klíðu eru klettar hreint ekki svo ægilegir,
°g oft hafa þeir stórfenglega tign, já,
jafnvel mjúka fegurð að geyma. Og nú
var það hvíld og vellíðan að halla sér
UPP að sólheitu berginu og láta líða úr
limunum svolitla stund og líta yfir far-
mn áfanga. En það mátti ekki vera lengi.
Afram varð að halda, áfram upp á tind-
lnn, þar sem hamingjan beið — auð-
æfin, sem allir menn eru að leita í ein-
hverri mynd frá vöggunni til grafar-
innar.
„Hérna verðum við að fara upp, upp
þessa gjá, svo sylluna til vinstri, og það-
an eru bara smástallar. Eg fer á undan,
svo Stella, síðast fer þú, Jónsi. Þið verð-
að fara gætilega, en vera ekki hrædd.“
svo mæltu vatt Þura sér áleiðis upp
gjána.
Gjáin var hreint ekki svo örðug. En
llegar kom á skeiðina, fór gamanið að
grána.
5,0, almáttugur! Ég er svo hrædd.
Mig svimar,“ sagði Stella og þreif
dauðahaldi í blússuna mína.
Ég sagði ekkert, en þrýsti mér upp
að berginu og fann, að það var að koma
máttleysi í hnén og skj álftakippir í lær-
in á mér.
„Bull,“ sagði Þura og sneri sér við
og gerði sig líklega til að sækja Stellu.
„En það er svo hátt. Ó, ég dett! Mig
svimar. Það er svo hátt,“ kj ökraði Stella
og heyktist í ótal hlykkjum niður með
klettinum.
Ég skil ekki enn, hvernig stóð á því,
að ég tók eftir því á þvílíkri stundu, að
hún var ekkert falleg, hún Stella, þar
sem hún stóð þarna afmynduð í fram-
an, með líkamann í ótal, afkáralegum
beygjum. Það var beygja um hnén,
beygja um rassinn og margar fleiri
beygjur. Ég skynjaði þetta allt sam-
stundist án þess að hugsa og án þess að
mér kæmi það nokkuð við. I rauninni
kom mér ekkert við á þessari stundu
annað en klettarnir og ég sjálfur. Ég
var farinn að einblína niður fyrir hamr-
ana, og mér fannst ég finna sjálfan mig
kollsteypast og endastingast fram af
þessu voðalega þverhnípi. Ég tók varla
eftir því, þegar Þura kom og dró Stellu
volandi með sér eftir skeiðinni. Það var
fyrst, að ég rankaði við mér, þegar hún
kallaði til mín heldur ómjúklega:
„Ætlarðu ekki að koma, Jónsi, rag-
geitin þín? Ja, hugsa sér, og þetta að
vera karlmaður.“
Þá var það, að ég fann, að ég vildi
heldur drepa mig en láta þessa stelpu
frýja mér hugar, svona greypilega.
Ég fór að þumlungast áfram og skreið,
en hafði voðalegan læraskjálfta og líka
ónot í brjóstinu.
VORIÐ 55