Bjarmi - 01.12.1999, Blaðsíða 6

bryggju, Sogn og Akureyri. Mér reiknast
svo til að við höfum verið fimm mánuði í
fangelsi!
Við höfum haft sama form á samveru-
stundum allan þennan tíma. Við syngj-
um saman og það opnar okkur leið að
hjarta fanganna. Við syngjum gjama Ó,
þá náð að eiga Jesúm. Fangamir biðja
um þann söng. Lára leikur undir á gít-
ar. Hún syngur einnig fyrir fangana.
Margir komast við þegar hún syngur Á
kránni eftir Sigurð Júlíus Jóhannesson.
Sá söngur fjallar um föður á krá sem
sinnir ekki fjölskyldu sinni. Við lesum
kristilega smásögu og einnig úr orði
Guðs og tölum út frá því. Þá biðjum við
með föngunum og íyrir þeim. Ef aðstæð-
ur skapast biðjum við hjálpræðisbæn
þar sem viðstaddir játa synd sína og
taka við hjálpræði Guðs.
Fyrstu árin fómm við inn í klefana og
töluðum við fangana í einrúmi. Nú hafa
reglur breyst og það er ekki lengur
hægt. Það hefur líka orðið mikil breyt-
ing. Áður var um að ræða miðaldra
menn sem sátu inni fyrir ýmis önnur at-
riði en nú em í sviðsljósinu. Nú eru sí-
fellt yngri menn settir inn og oft eru eit-
urlyf í spilinu. Sumir eru undir áhrifum
í fangelsinu. Við upplifðum það í fyrsta
sinn nú nýlega að finna til öryggisleysis
í fangelsi.
Hvemig er ykkur tekið?
Fangaverðirnir hafa reynst okkur mjög
vel. Yfirvöld hafa einnig verið vinsamleg.
Við hjónin höfum bréf frá dóms- og
kirkjumálaráðuneyti upp á það að við
megum heimsækja öll fangelsi landsins.
Fangarnir meta mikils það sem við
gemm. Ég hitti eitt sinn fyrmm fanga á
götu sem sagði: „Ég kom aldrei á stund
hjá ykkur, en mikið var gott að sjá ykk-
ur koma.“
Við höfum komið með páskaliljur og
það hefur verið gaman að sjá hvað föng-
unum hefur þótt vænt um það.
Stundum hefur líka verið órói á sam-
verustundum. Eitt sinn var óróinn það
mikill að ég ákallaði Drottin og bað
hann að reka burt það sem á sótti. Á
eftir báðum við saman Faðir vor og þá
grét sá sem hafði átt upptökin.
Við höfum það sem reglu að segja
aldrei frá föngum með nafni. Við spyij-
um heldur aldrei hvers vegna menn sitji
inni eða hve lengi þeir verði. Við sáum
Guðs orði í hjörtun og trúum þvi að Guð
gefi vöxtinn. Við upplifum bæði gleði og
sorg. Það er ekki langt síðan ég hitti
unga stúlku sem hafði verið í fangelsi
árið 1991. Hún sagðist vera hætt að
drekka og hafa frelsast í fyrra. Maður-
inn hennar var með henni og þau áttu
von á bami.
Það hefur tvívegis komið fyrir að fang-
ar hafi hringt í mig að næturlagi til að
kveðja, þá hafa þeir ætlað að taka líf
sitt. Sem betur fer gat ég talað þá ofan
af þvi - og annan þeirra sá ég raunar á
samkomu skömmu síðar. Því miður
hafa sumir farið alla leið.
Hejur starfið haft einhver áhrif á yklcur?
Það hefur knýtt okkur fastar við Jesú
Krist. Ég á ekki þolinmæði og úthald til
að vinna þetta verk, en Guð hefur geiið
mér það sem til þarf. í Orðskviðunum
3:5 stendur: „Treystu Drottni af öllu
hjarta, en reiddu þig ekki á eigið
Eg var aldrei fangi
- ekki einn einasta dag
Bjarmi hitti trúaðan mann,
Sævar Friðgeirsson, sem hef-
ur afplánað fangelsisdóm.
Það liggur beinast við að spyija fyrst
hvemig vistin í fangelsinu hafi verið.
Mér er afskaplega minnisstæður
dagurinn þegar ég var á leiðinni í
fangelsið, ég upplifði svo einstakt
frelsi þennan dag, frelsið sem Krislur
gaf mér. Þetta er frelsi sem ekki er
hægt að taka frá mér, frelsi sem eng-
inn á né þekkir nema því aðeins að
hann hafi meðtekið Jesúm Krist inn í
líf sitt og gert hann að leiðtoga í lífi
sínu. í þessu frelsi felst sigur yfir öll-
um kringumstæðum í lífinu, sátt og
jafnvægi til að þroskast og vaxa and-
lega til morgundagsins. Þannig leið
mér á Litla-Hrauni. Ég hafði ákveðnu
hlutverki að gegna, það var ég sann-
færður um allan tímann, að vera
ásjóna Krists, vitnisburður um
kraftaverkið sjálft sem hann vann i
lífi mínu, hann gaf mér nýtt líf, nýtt
viðhorf, nýja von og það er einmitt
þessi von sem er svo mikilvæg hverj-
um manni sem hefur misstigið sig.
Ég átti samtal við unga fanga á
Litla-Hrauni, unga stráka sem ættu
aldrei að hafa komið þar inn fyrir hlið
eins og fyrirkomulag fangelsismála er
þar nú, þrátt fyrir afbrot sín. Þar er
vonleysið algjört, þeir þekkja ekki
kærleika, eiga aðeins fullvissu um að
þetta sé vondur heimur og samkvæmt
því sé ekki til betra líf. Því miður
sýnist mér fangelsisyfirvöld stuðla að
þessari fullvissu því fangelsi hér eru
fyrst og fremst refsivist og sú refsing
nægir til að niðurbrjóta fullorðinn
mann andlega, hvað þá ungling sem
vegna utanaðkomandi áhrifa villist
inn í hringiðu afbrota og vonleysis.
Það er borin von að ungir afbrota-
menn komi betri menn út í samfé-
lagið eftir að hafa afplánað dóm á
Litla-Hrauni, þeir koma betur
skólaðir í glæpum og harðari afbrota-
menn. Og hver borgaði námið?
Þú nefndir kærleika. Er hann lykil-
atriði hér?
Það er lykilatriði að á móti þessum
mönnum sé tekið með kærleika og
skilningi hver sem fortíð þeirra er. í
raun þarf að ala þá upp á nýtt, sýna
þeim væntumþykju og kærleika. Þeir
þurfa að upplifa sig þannig að þeir
skipti máli, séu einhvers virði, þvert á
móti upplifa þeir hið gagnstæða í
fangelsinu. Þar er ekki við starfsfólk
Litla-Hrauns að sakast heldur það
viðhorf sem almenningur hefur
myndað sér til fanga á íslandi. Til að
snúa þessari þróun við þarf að koma
til viðhorfsbreyting þeirra yfirvalda
sem fara með fangelsismál á íslandi.
Hvernig var að umgangast aðra
fanga?
Að umgangast fanga er ekkert
öðruvísi en að umgangast fólk al-
mennt, fangar eru misjafnir eins og
við erum öll og margur fanginn trú-
ó