Bjarmi - 01.12.1999, Qupperneq 10

Lecey lifði nokkra daga eftir bílslys.
„Eitt skal ég segja þér sem er mjög
mikilvægt og fæstir gera sér grein fyrir.
Það sem Tracy þarf mest á að halda nú
er VINUR. Eins og sakir standa eru lof-
orð Guðs engin huggun. Setningar eins
og: „Nú eru þau á betri stað,“ særa frek-
ar en að hugga. Hún þarfnast mest ein-
hvers til að taia við. Það er allt í lagi þó
þú vitir ekki hvað þú átt að segja. í
rauninni er best að segja sem minnst.
Líklega vill hún sjálf tala um bömin sín.
Ef þeim gekk vel í íþróttum vill hún
e.t.v. tala um það. Ef þau vom söngelsk
vill hún tala um það. Ef þú vilt hjálpa
henni skaltu fyrst og fremst hlusta.
Hún er kannski reið og mun þá láta það
í ljós en það er eðlilegt. Kannski vill hún
ræða eitthvað allt annað en um börnin,
þá er það líka eðlilegt. En mikilvægast
er að þú hlustir."
Nú í morgun var ég að tala við eigin-
konu prests sem missti son sinn úr al-
næmi. Hún sagði mér hve margir hefðu
komið til hennar með mat. „En ég þurfti
miklu frekar á einhveijum að halda sem
gat setið hjá mér og talað við mig á
meðan ég borðaði matinn.“ En enginn
settist niður með henni því enginn vissi
hvað hann átti að segja við hana. í
rauninni þurftu þau ekki að segja neitt
sérstakt, aðeins að leyfa henni að leiða
samræðumar.
Sá sem hjálpaði mér mest þegar við
misstum bömin okkar var kona sem ég
þekkti aðeins lítilega. En hún vissi hve
YO
mikið ég þurfti á vini að halda því faðir
hennar hafði svipt sig lífi. Hún reyndist
mér því sá vinur sem ég þurfti til að tala
við. Mér fannst ég geta sagt henni hvað
sem er án þess að hún færi að dæma
tilfinningar mínar. Stundum grétum við
saman en stundum langaði mig ekki að
velta mér upp úr þessum hlutum, held-
ur að spjalla, hlæja og skemmta mér. Þá
var hún líka til staðar. Við urðum bestu
vinkonur. í upphafi þarftu ekki að vera
svo náinn syrgjandanum, Guð getur
notað þig til að hjálpa.
Sýnin
Varstu aldrei að því kominn að gefast
upp?
Tom: Jú, vissulega. Þegar hjartað
náði aðeins 15% afköstum og ég var
með fjölskyldunni, leið mér samt vel.
Veikindin fóm í taugarnar á mér en í
hjarta mér var gleði vegna þess að ég
var sannfærður um að Guð myndi
lækna mig. Þegar við svo misstum böm-
in okkar breyttist það og mig langaði
ekki að lifa lengur. Maður getur lifað þó
hjartað starfi á lágmarksgetu en ef
hjartað fyllist sorg verður lífslöngunin
minni, jafnvel engin. Þess vegna sagðist
Jesús vera kominn til að hugga sorg-
bitna.
Tveir þættir urðu til þess að ég ákvað
að halda áfram.
1 Daginn sem ég fékk sýnina hafði ég
sagt við Marifyn: „Mig langar mest að
fara til Drottins.“ Viðbrögð hennar
vom mjög ákveðin: „Þú mátt ekki yfir-
gefa mig núna. Ég hef nú þegar misst
of mikið. Rachel og ég þörfnumst þín!“
2 Sýnin sjálf.
Eftir samtal mitt við Marilyn þar sem
ég sagði henni að mig langaði ekki að
lifa lengur þurftu Rachel og hún að
fara eitthvað út. Ég fór niður í stofu
og settist í stólinn minn. Ég veit ekki
hvort ég var vakandi og fékk sýn eða
sofandi og dreymdi draum. Ég var
mjög máttvana á þeim tíma og man
einfaldlega ekki hvort var.
Þar sem ég sat í stólnum birtist Jesús
mér. Skyndilega sá ég Lacey dóttur
mína við hægri hönd hans. Hann hélt
um öxl hennar. Svo birtist sonur minn
við vinstri hönd hans. Enginn sagði orð.
Engu að síður var eins og sonur minn
væri að tala við mig. Varir hans hreyfð-
ust ekki en ég veit samt nákvæmlega
hvað hann sagði. Hann sagði:
„Pabbi, mannstu hvað þú sagðir alltaf
við mig? Þú sagðir að ég ætti að ein-
beita mér við hlutina. Hvort sem það
var við heimalærdóminn, á reiðnám-
skeiðinu eða í karatetímunum. Þú
sagðir mér alltaf að einbeita mér og
ljúka því sem ég var að gera. Trúir þú
því sem þú sagðir okkur um eilíft líf?
Trúir þú því sem gerðist á krossinum
þegar Jesús dó fyrir þig? Ekki koma
hingað líkamlega og andlega niður-
brotinn. Þú hefur verk að vinna. Ein-
beittu þér og ljúktu við verkefnið upp-
réttur og sterkur!1'
Þar hafði ég það. Þau hurfu mér sjón-
um eins skyndilega og þau höfðu birst.
Benamin fórst í bíislysi.
Einn á móti milljón
Tilfinningar mínar voru blendnar eftir
sýnina. Ég var ekki viss hvort ég vildi
lifa. Daginn eftir var sunnudagur og í
kirkjunni þurfti að styðja mig til sætis.
Þegar kom að lofgjörðarstund stóðu
allir á fætur nema ég. Ég sat í sæti
mínu og grét eins og ég hafði alltaf gert
eftir slysið. En skyndilega talaði Drott-
inn til mín, skýrt og greinilega. Hann
sagði: „Ef þú stendur á fætur og veg-
samar mig, mun ég lækna þig.“ Samt
sat ég sem fastast í sætinu. Ég lyfti þó
höndum og þakkaði Guði fyrir öll góðu