Bjarmi - 01.12.1999, Blaðsíða 13

Þetta er mynd af fjölskyldunni í dag. Laufey Guðmundsdóttir, Jóhann Bjarnason, Bjarni Dagur Jóhannsson (tæpi. 2 ára)
og Guðmundur Elí Jóhannsson (10 daga)
okkur að skilja eigin tilfinningar. Við
fengum ómetanlega aðstoð frá sr. Gísla
Jónassyni sem einnig jarðsöng í bæði
skiptin. Ljósmæðurnar sem tóku á móti
börnunum og umgengust okkur mest
voru yndislegar, þær útveguðu okkur lít-
il föt á þau til að jarða þau í og bjuggu
fallega um þau í kistumar og bentu okk-
ur á útfararþjónustu. Einnig hafa þær
samband enn þann dag í dag til að vita
hvemig við höfum það. Útfararstjórinn
tók ekkert fyrir sína þjónustu og gaf litlu
kistumar. Allt þetta létti af okkur miklu
umstangi og áhyggjum þannig að við
fengum næði í sorgarferlinu. Góðir vinir
reyndust okkur mjög vel, þeir heimsóttu
okkur, báðu fyrir okkur og veittu okkur
mikinn styrk. Okkur var boðið að fara
10 daga ferð til Flórída eftir að við misst-
um seinna bamið okkar. Það getur verið
hvíld í að skipta um umhverfi smá-tíma.
Hvaða áhrif hajði sorgin á daglegt líf
ykkar?
Dagarnir voru langir og tilgangslausir.
Tilfinningalífið var sveiilukennt, stund-
um helltist yfir mann sorgin og hugsun-
in um að við höfðum aldrei fengið tæki-
færi til að kynnast börnunum okkar og
annast þau öðruvísi en á meðgöngunni.
Aðrar stundir var eins og allt væri í lagi
og stundum fékk maður samviskubit
yfir að líða ekki illa. Sinnuleysi, til-
gangsleysi, reiði og fleira setti mark sitt
á hugann. Maður gat aldrei treyst sjálf-
um sér, eina stundina gat maður ein-
beitt sér að einhverju öðru verkefni og
gat jafnvel hugsað sér að fara til vinnu
en skyndilega gat maður ekki hugsað
um neitt annað en missinn og tilgangs-
leysið. Fyrst, þegar verst var, gat maður
ekki hugsað sér að vera heima. Þar var
of margt sem minnti á bömin og sorgina
yfir að hafa misst þau.
Þegar náinn vinur eða ættingi syrgir,
hvemig er best að komajram við hann?
Okkur reyndist best þegar fólk var opið
og eðlilegt og þorði að tala um það sem
hafði gerst. Okkur fannst gott að geta
talað um þetta aftur og aftur og við
erum þakklát fyrir hvað margir voru
viljugir til þess að hlusta á okkur án
þess að vera að segja okkur hvað við
ættum að gera. Ef fólk talaði við okkur
eins og ekkert hafði í skorist virkaði það
jafnvel eins og það sem við höfðum
reynt skipti það engu máli. Það er mikl-
vægara að hlusta og finna hvað syrgj-
andanum liggur á hjarta. Vel meintar
ráðleggingar eins og: „Þetta gengur bara
betur næst,“ eða: „Þetta getur komið
fyrir alla,“ geta gert illt verra.
Hvað viljið þið segja viðjólk sem er í
svipuðum aðstæðum og þið vomð í?
Það var okkur ómetanlegt að fá bömin
okkar í fangið þó þau væm dáin. Það að
fá að sjá þau og halda á þeim hjálpar
okkur að eiga minningar um þau. Okkur
finnst við hafa kynnst þeim aðeins. Við
vitum hvemig þau litu út og þurfum ekki
að ímynda okkur neitt. Okkur fannst
gott að fá að gefa þeim nöfn eins og okk-
ur var ráðlagt. Þá er auðveldara að tala
um þau og það gerir minninguna per-
sónulegri að minnast þeirra sem ein-
staklinga. Ekki hræðast eigin tilfmningar
þó þær séu framandi enda er sem betur
fer ekki oft sem maður upplifir slíkt og
því eðlilegt að maður kynnist nýrri hlið á
sjálfum sér og tilfinningum sínum. Það
er ekkert óeðlilegt að linna til reiði, jafn-
vel út í Guð. Fyrir alla muni haldið samt
fast í hann því að hjá honum er huggun-
ina að finna. Það er mikill styrkur í
trúnni á Guð. Okkur fannst gott að geta
treyst því að litlu bömin okkar væm hjá
Guði og hann annaðist þau.
í dag búa Jóhann og Laufey að Hólum
í Hjaltadal. Þau eiga tvo yndislega
drengi, Bjarna Dag, f. 23. september
1997, og Guðmund Elí, f. 3. ágúst
1999. Laufey hefur starfað á leikskólan-
um Brúsabæ, sem er að Hólum, en er
nú í fæðingarorlofi. Jóhann er nú að-
stoðarskólastjóri við grunnskólana í
austanverðum Skagafirði: grunnskólan-
um á Hofsósi, gmnnskólanum að Hól-
um og Sólgarðaskóla, en stýrir grunn-
skólanum að Hólum og sinnir auk þess
starfi organista við Hóladómkirkju.