Bjarmi - 01.12.1999, Blaðsíða 19

Greinarhöfundur (t.h.) með framkvæmdastjóra kristniboðsdeildar
World Evangelical Fellowship, dr. William Taylor.
Eitt hundrað sextíu og fimm manns
hvaðanæva að úr heiminum komu sam-
an í Iguassu til þess að ræða hvað
leggja bæri áherslu á í guðfæði evangel-
ískra manna á næstu árum og e.t.v. rita
nýjar viðbætur við hana, sérstaklega
hvað varðar boðun kristinnar trúar í
fjölhyggjuumhverfi þar sem kristnir
menn lifa og hrærast innan um fólk
sem aðhyllist margs konar trúarbrögð
og heimspekistefnur. Fjölmörg erindi
voru ílutt, sum gagnmerk. Þau verða
gefin út í bók á næsta ári. Nokkur
þeirra er að finna á heimasíðu Sam-
bands íslenskra kristniboðsfélaga á
slóðinni sik.torg.is.
Angan sögunnar lék um fundinn sem
var haldinn 25 árum eftir hina sögulegu
Lausanne-ráðstefnu í Sviss þar sem
Lausanne-sáttmálinn varð til en öll að-
ildarfélög WEF og ráðstefnugestir líta á
hann sem samstarfsgrundvöll. Aldamót
eru framundan og því er eðlilegt að
horft sé yfir farinn veg og rýnt inn í
framtíðina. Staðarval fundarins var ekki
tilviljun. Hann var við hina frægu og
stórfenglegu Iguassu-fossa en skammt
frá þeim komu Jesúítamunkar upp
samfélagi með indíánum á 18. öld. Saga
þess samfélags varð heimsfræg í
Hollywood-kvikmyndinni The Mission
sem tekin var við fossana. Myndin var á
dagskrá eitt kvöldið.
Það var stórkostlegt að vera í þessum
litríka hópi. Þarna voru andfætlingar
okkar íslendinga frá Samóaeyjum, Nýja-
Sjálandi og Ástralíu. Einnig voru þar
Kóreumenn, gamall skólabróðir frá
Indónesíu. Afríkubúar, fimm Norður-
landabúar auk mín o.s.frv. Söngurinn
var kröftugur og bænirnar innilegar.
Þarna voru fulltúar kirkjudeilda sem
margar eiga mjög merka sögu. Reynsla
og ævi margra fulltrúanna er efni í met-
sölubækur. Einn þeirra var fulltrúi
Angóla sem lýsti baráttu kirkju og al-
mennings í landi þar sem stríð geisar
án þess að almenningur geti nokkuð að
gert. Of miklir fjárhagslegir hagsmunir
aðila innan lands og utan standa í vegi
fyrir því að friðsamleg lausn finnist á
því. Þjáning íbúanna er takmarkalaus.
Sjálfur hafði þessi maður misst fimm
bræður í stríðinu. Þama er kirkja sem
reynir að vera ljós Jesú Krists í válynd-
um heimi.
Tölvubænasamband
Fyrirlesari frá Kanada sagði frá kín-
verskri konu, prófessor í ensku, sem
dvaldi í nokkra mánuði í landi hans til
að kynna sér enskukennslu. Hana
vantaði húsnæði og bað hann um að
vera sér innan handar í leit að sama-
stað. Er hann ætlaði að hefja leitina
minntist hann orða Gamla testamentis-
ins þar sem talað er um að sýna útlend-
ingum miskunn og hjálp. Hann spurði
sjálfan sig að því hvers vegna hann gæti
ekki skotið skjólshúsi yfir hana í stað
þess að ætlast til þess að aðrir gerðu
það. Þetta varð til þess að konan flutti í
íbúð fjölskyldu hans ásamt dóttur sinni
þó að þau yrðu að búa þröngt en Kin-
verjar eru ýmsu vanir í þeim efnum.
Mæðgumar vom ekki kristnar. Húsráð-
endur reyndu ekki að „troða" trú sinni
upp á þær en útskýrðu fyrir þeim að
þau væru kristin fjölskylda sem væri
vön að lesa hugvekju við morgunverðar-
borðið og biðja bænar auk þess sem
þau þökkuðu Guði fyrir matinn í mál-
tíðum. Þau sögðust mundu halda þessu
áfram en þær þyrftu ekki að taka þátt i
bæninni frekar en þær vildu.
Konan ætlaði að kynna sér amerískar
kvikmyndir til notkunar í ensku-
kennslu. Húsráðendur horfðu því á
margar kvikmyndir með henni í stof-
unni. Það kom í ljós að í myndunum
vom notuð mörg orð og orðatiltæki sem
hún skildi ekki. Þau áttu sér oft biblíu-
legan eða kristilegan uppruna. Með þvi
að útskýra merkingu þeirra fræddu
húsráðendur hana óbeint um kristna
trú.
Nokkru seinna bættist eignmaður
konunnar hópinn. Hann hafði verið
hershöfðingi en var nú kominn á eftir-
laun. Þetta var hámenntaður maður
með doktorsgráðu í raunvisindum. Þótt
hann væri ekki kristinn fannst honum
fljótt vænt um stundina við morgun-
verðarborðið. Einn daginn þegar búið
var að þakka Guði fyrir matinn sagði
hann að eitthvað hefði gerst í öðm eyr-
anu á sér, sem hafði verið dautt i mörg
ár, þegar borðbænin var beðin og að sér
virtist sem að hann hefði fengið heym-
ina á ný. Húsráðendum fannst þetta
ótrúlegt í meira lagi. „Það voru engin
„læti" í sambandi við bænina," sagði fyr-
irlesarinn, „við vorum bara að þakka
Guði fyrir matinn en maður sem ekki
var kristinn læknaðist þá á eyra!“ Kin-
veijinn fann að það var einhver kraftur
í bænum kristna fólksins og í hvert sinn
sem beðið var fannst honum eins og
eldkúlur kæmu út úr auga sér. Áður en
fjölskyldan sneri heim til Kína fékk
hann fyrirbæn og læknaðist á auganu.
Hann og kona hans hvöttu dóttur sína
til að taka kristna trú. Hún gerði það.
Hershöfðinginn fyrrverandi spurði hús-
ráðandann hvort hægt væri að hafa
bænasamfélag í gegnum tölvupóst.
Spurningin kom flatt upp á hann en