Heima er bezt - 01.04.1954, Page 5

Nr. 4
Heima er bezt
101
rúmföt, og lagðist hún þar til
hvíldar.
Köttur í bóli.
Þarna voru tveir kettir, og
voru þeir líklega vanir að sofa
í rúmi stúlkunnar, sem við vor-
um nú í, og til þess að koma í
veg fyrir að þeir ónáðuðu okkur,
fór Sigríður að reyna að ná
köttunum. Hún náði aðeins öðr-
um og lét hann hjá stúlkunni
og lét lokið aftur, en hinn kött-
urinn var hjá okkur um nóttina,
og er það fyrsti og síðasti kött-
urinn, sem hefur sofið hjá mér.
Sykurmoli og kaffibolli
dagsfæði.
Við fórum á stað með birtingu
um morguninn og náðum hin-
um á Hemlu og hjálpuðum þeim
að leggja á hestana. Markarfljót
var autt og gott yfirferðar.
Þennan dag, 4. febrúar, fórum
við að Þjórsártúni til Ólafs, sem
þar hafði greiðasölu. Var þá gott
veður og vegurinn góður, og
fórum við greitt og stönzuðum
hvergi, frekar en vant var. Dag-
arnir voru svo stuttir, að áfram
varð að halda, meðan bjart var.
En svangir vorum við Gísli orðn-
ir um kvöldið; við höfðum aldrei
tíma til að fá okkur bita, en
urðum að láta okkur nægja syk-
urmolann og kaffibollann í
Ossabæ um morguninn. Þá var
sjaldan drukkinn nema einn
bolli af kaffi, og um hveitibrauð
með kaffi var varla að tala nema
á stórhátíðum, þar sem ég var
kunnugur.
Þegar við komum að Þjórsár-
túni um dimmuna, var enginn
heima nema húsmóðirin, öldr-
uð móðir hennar og unglings-
stúlka, sem strax var send að
sækja Ólaf, en hann var á öðr-
um bæ að skipta fiski, sem þeir
fengu af nýströnduðum togara
þar nálægt. Konan vísaði okk-
ur á hlöðu og hesthús, sem tók
alla hestana, og urðum við að
hugsa um þá sjálfir. Það var
dálítið tafsamt að gefa þeim að
drekka; varð að vinda upp
vatnið úr brunni, og komust víst
ekki margir í einu að ílátinu,
sem þeir drukku úr. En heyið var
gott og ekki sparað.
Nýr koli í matinn.
Það dróst nokkuð lengi fram
eftir kvöldinu að Ólafur kæmi,
og var farið að óttast um, að
stúlkan hefði villzt, því eitthvað
var dimmt í lofti. En loks komu
þau, og glaðnaði heldur yfir
mönnum við það. Við fengum
nóg af nýjum kola og fleira góð-
gæti og leið vel. Og Ólafur átti
eins hægt með að tala við
strandmennina eins og okkur.
Þeir kvörtuðu furðu lítið eða
ekki neitt yfir ferðalaginu þótt
varla gæti þeim liðið vel á því;
en þeir hafa séð, að ekki var
gott að hafa það öðruvísi.
Þann 5. febr. fórum við til
Jakobs í Auðsholti, og tók hann
alla strandmennina. Við hinir
fórum til gamla sóknarprestsins
okkar, séra Ólafs Magnússonar í
Arnarbæli, ég held með alla
hestana (þó getur verið, að
Jakob hafi tekið einhverja).
Þennan dag riðum við einna
harðast í allri ferðinni, og höfð-
um dálítið gaman af sumir. Ari
var sérstakur með það að vilja
fara vel með hesta, eins og
raunar bæði menn og skepnur,
og dró oft heldur úr, að hart væri
farið. En þennan dag fór hann
oftast fremstur á Nasa sínum,
sem var vel viljugur og ágætur
brokkhestur; Ari lét hann víst
nokkuð ráða ferðinni, en varaði
sig ekki á, hvað Nasi var ferð-
drjúgur, svo að okkur, sem á
eftir vorum, fór að þykja nógu
hart farið. Strekkings vind-
ur var á austan með slyddu-
éljum, svo að vel varð hvítt. Þar
sem við fórum fram með Ing-
ólfsfjalli, var dálítill halli á veg-
inum á nokkrum kafla og svell
undir fölinni. Hlóðst þar í hóf-
inn á hestunum, og lentu marg-
ir á hliðina, bæði menn og hests-
ar, en enginn meiddi sig, svo að
teljandi væri.
6. febrúar fórum við að Kol-
viðarhóli. Það var mikill snjór
á fjallinu, en við vorum svo
heppnir, að við mættum mönn-
um, sem voru að koma frá
Reykjavík, en þangað höfðu þeir
flutt strandmenn af togaran-
um, sem áður var minnzt á og
fiskurinn var af, sá sem Ólafur
í Þjórsártúni var að skipta. Voru
eins og traðir eftir þá að Kol-
viðarhóli. Þar var góður útbún-
aður til að taka á móti mönn-
um og hestum, enda var það gert
með ágætum.
Á leiffarenda.
Hinn 7. febrúar komum við
til Reykjavíkur. Við stönzuðum
einhvers staðar nálægt miðbæn-
um nokkuð snemma á degi. Við
fengum að taka af hestunum hjá
porti, sem einhver kaupmaður
átti, og láta þar inn dótið. Þor-
valdur Björnsson, lögreglu-
þjónn, og Kristinn Magnússon,
skipstjóri, bróðir séra Ólafs í
Arnarbæli, komu fljótt til okk-
ar og komu hestunum fyrir, fá-
um í hverjum stað, ég vissi ekki
hvar eða hve víða um bæinn. En