Heima er bezt - 01.04.1954, Page 27

Nr. 4
Heima er bezt
123
ið, að kvenfólkið varð að sópa því saman með hrís-
sóflum, til þess að koma því í poka. Það var svo
smátt, að það toldi ekki í böndum eins og venjulegt
hey. Angistin og kvíðinn fyrir vetrinum lá eins og
mara á öllum; fóikið stritaði eins og brjálað við að
öngla saman svolitlu heyi handa skepnunum.
Þeir ætluðu að æja niðri í Einihlíð. Bóndinn
teymdi hestinn niður að læknum, en vinnumaður-
inn leysti reipið af kistulokinu á meðan. Hann var
svo soltinn, að það gauluðu í honum garnirnar, og
hann ætlaði einmitt að fara að stinga hendinni
ofan í kistuna eftir einhverju ætilegu, þegar hús-
bóndi hans kallaði:
— Hvað er það? spurði hann óþolinmóðlega og
sleppti lokinu.
— Flýttu þér! Það er urriði hérna undir stein-
inum. Þú ert svo fingranæmur. —
Vinnumaðurinn hljóp þangað í einum spretti,
lagðist á knén og þreifaði inn undir steininn. Hann
fann tvisvar, að sporðurinn straukst við hönd hans,
án þess að hann næði taki á honum. Og er hann
lyfti steininum litið eitt, sá hann dökka rák þjóta
eftir freyðandi straumnum í læknum. -— Þá ert þú
sloppinn! sagði hann gremjulega og þurrkaði af
hendinni á sér á rassinum og lötraði ergilegur upp
að vagninum aftur.
En þar snöggstanzaði hann og starði höggdofa
á vagninn.
Kistulokið stóð galopið. Og maturinn og mjólk-
urflaskan var horfið.
Ingólfur þaut eins og píla upp skógarhlíðarnar.
Hann hélt brauðsneiðunum og flöskunni fast upp
að skinnúlpunni sinni. Hann stanzaði ekki fyrr en
hann kom inn í þétt kjarr. Þaf skauzt hann inn
undir fallið grenitré og hlustaði, hvort nokkur væri
á eftir honum. Hjarta hans barðist ákaft og það
suðaði fyrir eyrunum á honum, meðan hann lá
þarna og hlustaði í spenningi. Þá er hann loks
heyrði hj ólaskröitið, klifraði hann upp í tré til að
svipazt um. Haugsbóndinn sat ofan á hlassinu,
vinnumaðurinn gekk á eftir og skimaði oft í kring-
um sig. Hann næstum því hékk við vagninn, eins
og hann væri hræddur um að verða eftir af hon-
um. Það leit út, eins og hann hefði orðið hræddur
nýlega.
Drengurinn renndi sér niður úr trénu. Þar stóð
hann nokkra stund í þungum hugsunum og starði
á græna flöskuna. Það var eins og hann tryði ekki
skilningarvitum sínum. Þetta gat ekki verið rétt!
Hérna stóð hann! Úr allri hættu! Og þeir höfðu
ekki haft hugmynd um, að hann hafði verið í kist-
unni. Hann varð ofsaglaður. Hann gat ekki staðið
kyrr, hann steypti sér kollhnís og dansaði eins og
Páll var vanur að gera, þegar hann var glaður. Og
hann jóðlaði, söng og hló — húrra! Hann var dug-
legur drengur! Og nú myndi Jens verða alvarlega
smeykur, þegar hann heyrði alla söguna.
Hann settist niður á lyngþúfu og fór að borða.
Hann borðaði nákvæmlega helminginn af matn-
um. Jens skyldi líka fá að smakka á honum. Og síð-
an kraup hann inn undir grenitréð og steinsofnaði.
--------Hann var of lítill. Þessvegna fékk hann
ekki að vera með, og þessvegna varð hann að standa
heima við kofann og horfa á, meðan Páll og Malí
og Jens voru að veiða hreindýrin og Úlfur karl\
hljóp allt í kring um hópinn og hélt honum saman
með ósýnilegum böndum. Páll var duglegastur til
að brúka slönguna, hann dró hreinana til sín hvern
af öðrum. En Jens gerði lítið. Hann var á gægjum
eftir hvítri hreinkýr, sem var óvenjulega stygg.
Malí var forviða yfir því, að hann skyldi aðeins
hugsa um þessa hvitu, og reifst talsvert út af því.
— Jú, sagði Jens, sérðu ekki, að það er mamma hans
Ingólfs!
Og þá fannst honum hreindýrahópurinn allt í
einu vera orðinn að fólki úr sveitinni og hreinkýr-
in hvíta var ung stúlka, sem hljóp hlæjandi frá hon-
um, þegar hann ætlaði að ná í hana.
Ingólfur gat ekki staðið lengur heima við kof-
ann. Hann ætlaði að flýta sér til Jens, en það var
eins og kroppurinn væri allt í einu orðinn svo þung-
ur; hann reyndi að hlaupa áður en mamma hans
færi burt, og þegar hann loks náði til þeirra og
kallaði, heyrði hann ekkert hljóð.
Þá þaut slöngvan gegnum loftið með miklum
hvin og vafðist um ungu stúlkuna.
— — En svo hafði hann sjálfur allt í einu fengið
bandið utan um sig. Og Páll og Malí og Jens — þau
voru öll horfin. Og raunar vissi hann ofboð vel, að
hann lá hérna undir grenitrénu og steinsvaf.
— ----En mamma hans var hérna. Það var ör-
uggt.
Hún stóð við hliðina á honum og kitlaði hann á
nefinu. — Þú mátt ekki ná í mig, sagði hún hlæj-
andi. Þá tók hann eftir því, að hún líktist bæði Malí
og Geirþrúði.
Hann reyndi að grípa hönd hennar, en gat ekki
hreyft hendur sínar nógu mikið. Þá fór hann að
gráta, því að hann var dauðhræddur um, að hún
myndi fara burt frá honum. Bara að Páll hefði nú
verið hérna með slöngvuna! En Páll lá nú undir
skriðunni inni í Kjurudal. Og Jens var í Reyrási og
kom aldrei framar hingað.
Mamma hans hló aftur og fingur hennar kitluðu
hann nú undir hökunni. — Ef þú getur náð í mig,
skal ég alltaf vera hjá þér, sagði hún.
Allt í einu fannst honum eins og hann fylltist
nýju lífi. Hann gat aðeins hreyft litla fingurinn, og
brátt gat hann einnig hreyft hina fingurna, en nú
hélt hann hendinni kyrri og beið tækifærisins.
Fingur hennar færðust frá hökunni upp að eyr-
anu. — Taktu mig nú! sagði hún og hló ertnislega
og kitlaði hann.
Þá greip hann til — og náði i höndina á henni.
Hún var örsmá og mjúk og hann fann, að hún skalf.
Hann vaknaði. í hendinni hélt hann á lítilli haga-
mús.
Hann starði lengi inn í þessi örlitlu, angistar-
fullu augu. Átti hann að kreista litla greyið til
dauða? Hvernig kæmi músin til að líta út, ef hann
merði hana í klessu á steinunum?
Nú heyrðist hljóð undan grenitrénu. Kannske
átti músin þar hreiður með ungum. Og þar lágu
þeir kannske og biðu eftir mömmu sinni. Hann
lauk upp lófanum hægt og hægt, þangað til mús-