Heima er bezt - 01.04.1954, Page 20

116
Heima er bezt
Nr. 4
Sólin þaggar þokugrát,
þerrar saggann úða.
Fjólan vaggar kolli kát,
klædd í daggarskrúða.
Hins vegar mun ekki fara á
milli mála, að þessi vísa sé rétt
eignuð Baldvini:
Fölnar smái fífillinn,
fegurð sá er rúinn.
Öll eru stráin stálfrosin,
stakki gráum búin.
Á útleið til Ameríku á Baldvin
að hafa kveðið þessar vísur:
Man ég skvettu af brenndum
bjór
— blíðu mettar stundir. —
Man ég nettan margan jór.
Man ég sléttar grundir.
Hvar ég sveima á seggja fund
saknaðseimur deyi.
Man ég heima marga stund,
mér sem gleymist eigi.
Hjartað særir sorgin há,
sem mér bæri að gleyma,
langt er fjær, en eftir á
ástvin kæran heima.
Er Baldvin var kominn til fyr-
irheitna landsins, Vesturheims,
hélt hann, ásamt fleiri íslend-
ingum, um hríð til hjá enskri
(kanadiskri) kerlingu, er var
hinn mesti svarkur og sendi
þeim félögum æðioft tóninn. Um
hana kvað Baldvin vísuna:
Vísar spilling vart á dyr,
vagtar illa stýrið,
er að tryllast eins og fyr
enska villidýrið.
Mannlýsing eftir Baldvin:
Montinn, leiður lifði, dró
lastaveiði úr tímans sjó,
tryggð og heiður tætti, fló
til að eyða friði og ró.
Um annan mann kvað Baldvin
eftirfarandi vísu, en eins og vís-
an ber með sér, þótti honum sem
maðurinn bæri ekki örlætið ut-
an á sér.
Mammon hefur merkt sér kind,
meina ég það sé hrútur.
Er á þína andlitsmynd
alla málað: grútur.
Um mikinn tóbaksmann, er
notaði mjög orðatiltækið nefni-
lega, hi, hí, hi, kvað Baldvin:
Tóbakssegull urgar í
an drúmsvegamótum.
Nefið dregur nautn af því,
nefnilega hí, hí, hí.
Vísu þá, sem hér fer á eftir
orti Baldvin í orðastað karls eins
vestra, er sagði um kauþmann
sinn, að hann seldi vöru sína
eins hátt og sólin risi.
Óguðlegur er sá prís,
ónýtt fjandans dótið
selur eins og sólin rís
Sigurbjörn við Fljótið.
Fljótið, sem um getur í vís-
unni, er íslendingafljót.
Þrjár gátur.
Hún er nokkuð höfuðstór,
harla mittisdigur,
fótur hennar fjarska mjór,
fær þó jafnan sigur.
Ráðningin er hjólsveif og naf-
ar.
Áðan hitti maður mig,
máttu að nafni leita,
Trygglyndur við sjálfan sig
sagðist karlinn heita.
Ráðning: Sigtryggur.
Þegnar margir þessa slóð
þvernauðugir ganga.
Ef hún reynipt ekki góð
út þeir falla á vanga.
Þessir undirokuðu þegnar eru
naglarnir.
Bláleitur bíll fullur af ærsla-
fullu fólki fór úr hlaði hjá Bald-
vini.
Frillukassa forsmán blá
flytur skassa grúa.
Saurlífsbassa syngur þá
silkirassahrúga.
Frostrósir.
Klaka grætur gráblá und,
glugga vætir kinnar.
Sólar tætir máttug múnd
málverk næturinnar.
íslenzkan í enskra munni.
Á mína tungu hleypur haft,
hugur eitri drýpur,
þegar enskur api í kjaft
íslenzkuna grípur.
Þessi lipra vísa, sem hér fer
á eftir og flest börn kunna, er
jafnan talin eftir Baldvin, hefði
ég þó ætlað hana eldri.
Heitir Kolur hundur minn
hefur bol úr skinni,
einatt volar auminginn
einn í holu sinni.
Baldvin átti gráa hryssu vestra
og kallaði Kate. Hún varð eitt-
hvað veik og varð hann að
skjóta hana. Hryssan átti fol-
ald og tryppi veturgamalt. —
Kveðjumál þessi orti hann:
Á mig leit hún angurblíð
eins og hún vildi segja:
Eftir lokið ævistríð
ég er til að deyja.
Afkvæmi mín ung ég fel
ást og drengskap þínum.
Vertu sæll! En vinur, vel
vertu börnum mínum.
Ávarp til maí 1929.
Ég hef, kæri maí minn,
margt við þig að spjalla.
Af þér heimtar heimurinn
hjálp og blessun alla.
Vori bólar ekkert á
undir sólartjöldum.
Nálög gólar nepja frá
norðurpóli köldum.
Þetta napra norðanþóf
nístir líf úr æðum,
enda er þögn um allan skóg
— ekkert kvak á flæðum.
Þó að nú sé orðið autt,
— enginn snjór til baga —
allt er kalið, allt er dautt,
ekkert líf í haga.
Hvar er máttur kærleikans?
Hvað er oss að dreyma?
Skyldi ástúð eigandans
öllu þessu gleyma?
Þú ert heldur harðleikinn:
héla í hverju spori.
Geturðu ekki, maí minn,
munað eftir vori?
Framh. á bls. 120.