Heima er bezt - 01.04.1954, Qupperneq 21

Nr. 4
Heima er bezt
117
Úr endurminningum Magnúsar læknis Hjaltasonar
íslenzkað af Kristmundi Bjarnasyni
Litla álfadrottningin
eða kleinurnar þrjár
Svo sannarlega var hún fög-
nr! Það er ekki til neins að fara
að lýsa henni með orðum, — því
að hún var fullkomin, þar sem
hún stóð þarna í björtum geisl-
um vetrarsólarinnar. Vindurinn
lék að vild í jörpu hári hennar,
bros hennar og spékopparnir í
kinnunum báru órækan vott um
samhygð hennar og hjarta-
hlýju.
Það var ekki mikið borið í
skrautið á kjólnum hennar, sem
annars átti vel við umhverfið,
og nú lék hann léttilega fyrir
stormhviðunum, er þær laumuð-
ust fyrir húshornið. Hún trítlaði
út úr kofa landnemans, kofa,
sem var að mestu byggður úr
efni preríunnar, eins og — nei,
ég nota engar samlíkingar: Hún
var yndisleg.
Þetta var veturinn 1889,
snemma í febrúar. Ég var á leið-
inni til Saltcoats í kafófærð,
því að stórhriðar höfðu gengið.
Sums staðar var ógerningur að
sjá fyrir aðalveginum, en út frá
honum lágu margar götur í all-
ar áttir.
Veður var kalt, um 20° frost,
sífelldur norðaustan hríðarsvelj-
andi óf auðnarlegri preríunni
hverja snjóblæjuna af annarri.
Veðrið næddi illa um mig, því að
ég var ríðandi og lítt búinn til
að lenda í slíku veðri; klárinn
níðhastur og ég berbakt, því var
það, að sokkar mínir leituðu á-
vallt niður á hæla mér, en legg-
hlífunum hætti aftur á móti til
að leita í gagnstæða átt. Ég
reyndi að sveipa frakkalöfunum
um mig, en sú viðleitni bar tak-
markaðan árangur. Þetta var
nístandi bruni, og ég var dof-
inn af kulda. Ég var aðeins
fjórtán ára, emigranti nýlega
kominn til þessa lands og þetta
var fyrsti veturinn minn þar. Ég
var í sendiferð þessari fyrir Val-
es, sem ég vann hjá fyrir tvo
dali á mánuði, eins og fyrr segir.
Illt var að glöggva sig á leið-
inni, svo að ég sneri út af veg-
i Upphaf að þessum þáttum úr i
5 endurminningum Magnúsar |
| Hjaitasonar læknis í Vestur- =
1 heimi birtist í marz-hefti Heima =
I er bezt, en hér heldur sagan |
| áfram. Segir Magnús þar tvö f
i sléttu-ævintýra sinna — um i
i kleinurnar þrjár og einglirnið i
Í hans Vales. i
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
inum og reið í hlað á smábýli
einu til þess að láta vísa mér til
vegar.
Þegar ég reið í hlað, voru kofa-
dyrnar skyndilega opnaðar, og
Hún kom hlaupandi út... . Hún
var. .. . Nei, ég hef sagt þér það
allt áður.
„Hver ertu?“
„Hvaðan kemurðu?“
„Hvert eru að fara?“
„Hvað heitirðu?"
Þessi einhliða viðræða fór öll
fram með barnslegum málblæ,
því að hún var aðeins tíu eða
ellefu ára, rödd hennar ívið bor-
in saklausum lausgopahætti, sem
hvorki var óviðfelldinn eða til-
gerðarlegur.
Ég stundi upp erindi mínu á
bágborinni ensku.
„Ó, vegurinn til Saltcoats —
hann liggur hérna beint út.“
„Ert þú íslenzki strákurinn hjá
honum herra Vales?“
Ég kinkaði kolli til samþykkis.
„Er þér kalt?“
Ég gretti mig, en sagði ekkert,
því að auðvitað var mér kalt, en
vildi ógjarna kannast við það.
„Lofaðu mér að sjá! Komdu
alveg til mín,“ — hún var alls
ósmeik við hestinn. — „Ha, þú
hlýtur að vera kalinn!“ hélt hún
áfram, er hún kom auga á fóta-
búnað minn. Ég hristi höfuðið,
því að ég gat lítið sagt.
„Þú hlýtur að vera kalinn....
Lof mér að koma við fótinn á
þér. Nei, kalinn ertu ekki, en
skelfing hlýtur þér að vera kalt.“
Og hún horfir á mig. Úr djúp-
bláum augum hennar skín undr-
un og meðaumkun. Hún hugsar
sig um andartak. „Bíddu,“ segir
hún, og svo er hún þotin inn
fyrir. Þegar hún kemur út aftur,
ljómar hún öll af gleði. Hún
heldur á þremur kleinum, glóð-
volgum, nýbökuðum, vænum og
ginnandi, einmitt eins og hún
móðir þín steikti þær, ókunni
lesandi. — „Taktu þessar klein-
ur! Vegurinn liggur þarna beint
framundan, alla leið til Salt-
coats!“
Hann stendur af norðri. í
norðaustri dregur í bakka, mjall-
arkófið strókar sig í kringum
mig og bylgjurnar ganga yfir
nakta sléttuna. Púff! Púff! Púff!
ískaldar strokurnar smjúga und
ir yfirhöfn mína, hvergi glufa án
gjósturs, ég er allur dofinn og
stirður. En áfram held ég í beina
stefnu, svo sem mér var tilvísað.
Þær eru ljúffengar, kleinurnar.
Ég hafði aldrei bragðað og mun
aldrei bragða slíkar kleinur. Mér
verður glatt í skapi, og þótt hann
blási biturt, finn ég mig mann
til að standast það. Púff! Púff!
virðist vindurinn segja, um leið
og hann löðrungar mig og bítur
í eyrun, sem aðeins eru hálfhul-
in. Púff! Púff! Enn mun ég geta
skilið við þig stirðnaðan á slétt-
unni og vafið um þig þéttum
snjóábreiðum. Horfðu á bakk-
ann, sem er að draga upp þarna
í norðrinu, ég á eftir að herða
blásturinn, herði hann undir
nóttina. Púff!
Undarlegt, hve ímyndaraflið
og ímyndunin eru samtaka um
að hæða og villa einmana veg-
faranda, þar sem hann höktir
villugjarna leið um auðnarlega
sléttuna.
„Ónei, þér tekst ekki að láta
mig bera beinin hérna á slétt-
unni! Klárinn minn er traustur
vel, sléttuna á ég að vini, og svo
hef ég borðað heitu kleinurnar
mínar. Mér hefur hlýnað og líð-
ur alls ekki illa, þakka skyldi
litlu huldumeyjunni. Já, ég get
velt fyrir mér, hver hún í raun
og veru var, — ímynduninni
er aftur gefinn byrinn: Lítil
drottning, dulbúin prinsessa,
sem dvelst um stundarsakir í
torfkofa á gróðurlausri slétt-
unni. Slíkt gæti svo vel átt sér