Heima er bezt - 01.04.1954, Blaðsíða 24

120
Heima er bezt
Nr. 4
Baldvin Halldórsson, skáldi
spenar hennar voru allir illa
leiknir af frostinu, en samt
birgði hún heimilið upp af mjólk
allan veturinn. Sjö feta há jata
var við fjósið, þar sem við
geymdum heyæki í einu, og ég
þori að sverja, að ég sá Bröndu
rísa upp á afturfæturna, tylla
framfótunum á efsta bjálkann
og moða í sig heyinu ofurrólega.
Nú lallaði hún fram og aftur
um garðinn, því að jatan var
tóm. Allt í einu lítur hún upp
og þenur út nasirnar — nær 'að
finna angan norðanblæsins. Og
hvaðan leggur þessa dýrlegu
angan fyrir vit henni? Jú, það
er áreiðanlega eitthvað á seyði
þarna út frá sem vert er að at-
huga nánar!
Nautgripir eru félagslynd dýr
og eiga eigið tungumál. Mu, bor-
ið fram mjúkum hreimi og lág-
um og endurtekið táknar fóður
eða komu þess. „Mu, mu-mu,“
segir Branda. ,,Á lappirnar með
ykkur, horgrindurnar ykkar,
brenglurnar og kláðakusurnar.
Skjálfið þið ekki þarna eins og
lauf í vindi, bregðum okkur
heldur til fóðurfanga! Vorið er
að koma, skrokkurinn á mér
segir mér það. Það standa líka
vonir til, að ráðin vænkist, hvað
heyið varðar. Ég finn anganina
af því í fjarlægð. Mu, Mu, mu-u-
u! En hinar kýrnar vildu ekki
ljá orðum hennar eyru, þær
höfðu svo oft verið blekktar
þenna vetur, því að oft hafði
Branda hvatt þær með sér í leit
að vistum. Eljki svo að skilja, að
ekki væri hey þar, því að nefið
á Bröndu brást ekki, en þar
voru líka hundar og heykvíslar
í skoti. Mu-mu-u! Ef þið ætlið
ekki að fylgjast með mér, fer ég
bara ein, því að angan af heyi
finn ég! Ljúffengu heyi! Og það
er ekki langt undan.
Hún rambar af stað slóðina
norður eftir, leiðina, sem svo oft
hafði verið farið um með hey
þenna vetur. Hún tínir í sig strá
og strá hér og þar, því að það
hafði gert svolítinn blota. Hún
rambar lengra og lengra,
Branda, því að alltaf varð hún
vör við svolitla nál. Myrkrið
skellur á. Hún kemur að stóru
espitré, sem myndar svolitla
bugðu við skógargötuna. Á grein-
um trésins var svolítill heyslæð-
Framh. á bls. 125.
Framh. af bls. 116.
Ergiköst og ónot þín
illt er við að búa.
Nú hafa litlu lömbin mín
lítið til að sjúga.
Sér þú ekki um leiðir lands
litla fuglinn sveima?
Hvað mun nú í hreiðri hans
hungruð börnin dreyma?
Reyndu að vera, vinur minn,
viðmótshlýr og góður.
Sendu á allan akur þinn
ofurlítinn gróður.
Sendu okkur sól í mó,
syngdu á þýða strengi,
farðu að leggja lauf um skóg,
lita tún og engi.
Láttu bæði suðra og sól
sundra bláum klaka.
Norður fyrir norðurpól
nuddaðu hverjum jaka.
Þegar hiti í haga af sér
hrindir köldum fjöðrum,
skal ég sitja og syngja þér
sumarljóð með öðrum.
—o—
Um tildrög eftirfarandi vísu er
mér skrifað eftirfarandi: „Á
frumbýlingsárum hér voru allar
brautir ófærar og aðeins hægt
að fara eftir einni aðalbraut með
skepnur, hvort heldur voru nú
uxar eða hross. Samt hafði ver-
ið stofnað rjómabú hér, og fór
Baldvin með rjóma og aðrar bús-
afurðir, sem bændur báru í veg
fyrir hann, og var hann þá ekki
ósjaldan beðinn að verzla, og var
þá það, sem hann keypti, skilið
eftir meðfram brautinni. Kona
tin hafði notað „duggaraband“
til að binda um það, er hún sendi,
og bað hún Baldvin kaupa fyrir
það, er í bögglinum var og skrif-
aði beiðnina á umbúðirnar. Þeg-
ar svo konan kom að sækja vöru
sína var sama bréfið og sama
duggarabandið um böggulinn, en
nú var á umbúðunum þessi vísa:
Eikin banda elskulig
eyðir grandi og pínu.
Drottins andi dragi þig
á duggarabandi þínu.“
Baldvin var hestamaður mikill
eins og fyrr er sagt og oft feng-
inn til að temja hesta. Eitt sinn
tamdi hann fola þann, er Skilir
var nefndur og var frá Æsustöð-
um. Um hann orti hann eftirfar-
andi kvæði:
Hleypi ég Skili um skrúðgræna haga.
Skyldi’ hann ei vakna við samreiðarglaum?
Keðjuna hlýt ég í hasti að laga,
— hann er svo ógnar kvikull við taum.
Viðl'elldinn er hann í vatni og landi,
veg-glöggur fremur og dæmalaust snar.
Að hafa’ hann á góðspor ég held það sé
vandi,
— hann hleypur úr takinu’ og gætir sín þar.
Hrekkjóttur var hann á uppvaxtarárum,
og enn er hann brellinn, já, því er nú ver.
— Það kom fyrir stundum, ég sá það með
sárum,
hann senti þeim niður á blágrýtissker.
Svo var hann rokinn á rjúkandi sprettinn.
Ég réð ekki við hann, hann stökk bara heim.
Hann valt ekki um koll, nei, __ ha,nn var
ekki dettinn!
— Ég var stundum hissa á aðförum þeim.
Ljónstyggur var hann hjá hrossum í haga.
Ég hefti hann aldrei, hann rallaði laus.
En reiptöglin lét ég hann lengi vel draga.
Hann leið engum manni að snerta sinn haus.
Þegar hann sá mann, þá burtu sig bjó hann
og blés eins og köttur. Að sjá til hans þá!
En oft var ég hissa, að engan mann sló hann,
þó ergjurnar dönsuðu um svanhvíta brá.
Þegar Baldvin fór til Ameríku,
orti hann þessi kveðjuorð um
Skili:
Far vel Skilir fríður,
fjarri þetta sinn,
lukkublærinn blíður
blómgi hvern þér ríður
elskulegi ástvin minn!
Ekki get ég stillt mig um að
setja hér enn eina vísu eftir
Baldvin, enda þótt hún hafi áð-
ur birzt á prenti, En tildrög eru
þau, að kona hans hafði orð á
við hann, hve gráhærður hann
væri orðinn. Þá kvað hann:
Ellin herðir átök sín,
enda sérðu litinn.
Ævi-ferðafötin mín
fara að verða slitin.