Heima er bezt - 01.04.1954, Blaðsíða 10

106
Heima er bezt
Nr. 4
kamb“, vegna þess að göt voru
sett á grásleppurnar.
Lengi hefur Bolungarvíkin
fengið illt orð á sig fyrir brim-
lendingu í hvassri norðanátt. Þá
og lengi fram eftir alveg óvarin.
Var mikil vinna og erfið að ryðja
varirnar, sem oft hálf-fylltust í
langvarandi görðum. Tapaðist
þá venjulega fyrsti róðrardagur-
inn í það að ryðja þær, en það,
eins og annað, komst upp í vana,
og í þá daga voru menn vanir að
taka á sig margt erfiði, sem ekki
þekkist nú á dögum. Mjög frum-
stæð aðferð var notuð við að-
gerðina og lítið eða ekkert til
þess að létta undir.
Þegar leið á vorvertíðina, fóru
margir Inndjúps-menn, sem
höfðu róið bátum sínum úti í
Bolungarvík, inn í Ögurnes, og
reru þaðan tímann sem eftir var,
og höfðu þá kúfisk til beitu, sem
þeir plægðu upp við Melgraseyr-
arodda. Ekki máttu þeir bátar,
sem höfðu kúfisk til beitu, róa
út fyrir svonefnda „línu“, en hún
var hugsuð dregin frá Arnarnes-
inu og þvert yfir Djúpið. Fiskað-
ist oft vel þann tíma, sem eftir
var vertíðarinnar.
Lýsing á miðum í Bolungarvík,
þar sem lóðir voru lagðar á ára-
skipum við ísafjarðardjúp, vet-
ur og sumar. (Eftir hdr. E. Þ.).
Innstu mið fram af Víkinni:
Geirastaðabær við Óshóla, það-
an þvert yfir Djúpið, svo hvert
af öðru réttar hyrnur, Elding,
Núpur, Refur, Steinar, Nes, það
ef, þegar Straumnesið kemur
fram undan Ritnum. Þarnæst
Djúpþúfa, Kvíhamrar, Eldingar,
Melar, grynnri og dýpri, Melur,
svo Kleif. Þessi mið eru í Aðal-
víkinni og voru notuð, sem sagt,
yfir Djúpið.
Þá eru mið að vestanverðu,
sem koma fram undan Deild-
inni: Öskubakur, Kambar,
Bakkadalur, Sniðgata, Krof-
staðahorn. Þessi nöfn- eru í
Skálavíkinni. Þá eru Norðurmið.
Arnarnes kemur framundan
Óshólum. Sú hlíð heitir Kirkju-
bólshlíð. Þar heita miðin þess-
um nöfnum: Hamar, For, Hné,
Rönd, Kjölur, Slakki, Fiskihól-
ar. Hlíðin er á milli Skutuls-
fjarðar og Álftafjarðar. Næst
kemur Kambanes, en það er á
milli Álftafjarðar og Seyðis-
fj arðar .... Þá er mið er Hest-
ur nefnist, en það er milli Seyð-
isfjarðar og Hestfjarðar. Kallað
er dýpra og grynnra Hesthorn,
þegar mið þessi eru nánar stað-
færð. Eru þau öll fyrir norðan
mitt Djúp og langt út á haf og
inn í Björg.
Þetta eru nöfn þeirra miða,
sem notuð voru og eru ennþá,
þó ekki séu lengur áraskip. Ég
(c:Einar Þorsteinsson) man ekki
eftir, að farið væri lengra út á
hafið en lengst á Kleifina, það
er: miðað við Aðalvík næst eftir
Melana. Þetta er löng leið á ára-
skipum og væri vindur út Djúpið,
mátti heita gott að ná undir
Deild. Bezta áttin var stillt norð-
anátt væri maður fyrir norðan
mitt Djúp. Oftast var fiskisæl-
ast um mitt Djúpið. Hné og
Röndina, að vorinu. Er þetta
einnig löng leið á áraskipum, þó
að við vendumst því, því að öllu
má venjast, svo að gott þyki.
Seinni árin, sem ég var í Bolung-
arvík , var byrjað á að „krussa“,
sem kallað var, væri hvassviðri
út Djúpið. Varð þá oft að taka á
því sem maður átti til af kröft-
um og þrautseigju.
+ írsk kímni +
Þegar Dennis og Murphy fóru
til stórborgarinnar að freista
gæfunnar, urðu þeir herbergisfé-
lagar. Dennis vissi, að Murphy
var kvæntur, en Murphy nefndi
konu sína aldrei með einu orði.
Dag nokkurn fékk Murphy bréf,
og Dennis spurði frá hverjum
það væri.
„Frá konunni", svaraði
Murphy.
„Hvað á þetta að þýða?“ sagði
Dennis steinhissa, þegar vinur
hans tók óskrifaða pappírsörk úr
umslaginu. „Það stendur ekki
eitt einasta orð í því — bara
hvítur pappírinn“.
„Það er allt eins og það á að
vera“, svaraði Murphy. „Við er-
um ósátt og höfum ekki talazt
við lengi“.
—o—
O’Flynn hafði ekki komið því
við að vera við jarðarförina, en
Rafferty skýrði honum nákvæm-
lega frá öllu, þegar hann kom
heim til hans rétt á eftir. Allt
hafði farið mjög vel fram, fjöldi
blóma og kransa og allt, sem
heyrði til við slík tækifæri. „Hið
eina sorglega var“, sagði Raf-
ferty og andvarpaði, „að Flan-
agan datt og fótbrotnaði, og það
varð eins og til þess að það
þyngdi yfir öllum viðstöddum,
sem áður voru í bezta skapi“.
—o—
írinn Patrekur hafði mjög
slæma tannpínu. Loks tók hann
í sig kjark og fór til tannlæknis-
ins. En til allrar óhamingju
missti hann kjarkinn þegar
hann átti að setjast í stólinn.
Tannlæknirinn bað aðstoðar-
stúlkuna að gefa Patreki glas af
whisky og spurði svo: „Nú, er
kjarkurinn kominn aftur?“
„Nei“, svaraði Patrekur. Hann
fékk eitt glas enn. Og eitt til.
„Nú getið þér ekki lengur verið
smeykur“, sagði tannlæknirinn
óþolinmóður.
Patrekur kreppti hnefana.
„Mér þætti gaman að sjá þann
mann“, urraði hann, „sem vog-
aði sér að snerta við tönnunum
í mér núna.“