Heima er bezt - 01.04.1954, Blaðsíða 6

102
Nr. 4
sex hestum tókst okkur ekki að
koma fyrir, og fengum við að
hafa þá í portinu hjá reiðfær-
unum, en urðum sjálfir að hugsa
um þá og útvega þeim hey, sem
seinast hafðist hjá Geir Zoéga,
kaupmanni. Tókum við Gísli
þennan starfa að okkur. Urðum
við að sækja þeim vatn í vatns-
póst, og get ég því sagt, að ég
hafi verið vatnsberi í Reykja-
vík!
Strandmennirnir fóru til kon-
súlsins, Jón Magnússon til
tengdaforeldra sinna, Magnúsar
Árnasonar, snikkara, og Vigdís-
ar, konu hans, en ég vissi ekki,
hvar Jón Sigurðsson gisti. Við
hinir fengum gistingu hjá
Hjálpræðishernum og vorum
þar í allstóru herbergi með
rúmum. Var þar með okkur
meðal annarra gamall maður,
sem víst mátti muna fífil sinn
fegri, eftir því sem hann leit
út, og var kallaður Jón söðli.
Hann hafði marga sögu að segja
af útilegumönnum, og held ég
hann hafi trúað þeim. Annar
maður var þar eitthvað geðbil-
aður, en okkur gerði þetta sam-
býli ekkert til, nema við höfum
kannski sofnað seinna fyrir það.
Þann 8. vorum við um kyrrt í
Reykjavík og létum fótinn fæða
okkur, eins og máltækið segir.
Við pabbi og Ari vorum oftast
saman. Við heimsóttum frænda
minn, Lárus Pálsson, hómópata,
og Ólaf Davíðsson og konu hans,
Stefaníu Þorvarðardóttur frá
Fagurhólsmýri. Tók hún mjög
alúðlega móti okkur, einkum
Ara, sem var henni langkunn-
ugastur, þar sem hún hafði
lengi verið nágranni hans. Og
svo heimsóttum við Magnús
snikkara og Vigdísi, foreldra séra
Ólafs í Arnarbæli. Þetta fólk
kallaði á okkur heim til sín. En
lengi máttum við ekki tefja í
hverjum stað.
Stúlka býður vindil.
Ari fékk hverjum okkar nokkr-
ar krónur, svo að við gætum
keypt eitthvað, ef við vildum.
Við fórum inn í búð Björns
Kristjánssonar og tókum þar
svolítið smávegis. Þar afgreiddi
okkur ljómandi falleg stúlka,
sem rétti okkur sinn vindilinn
hverjum. Ari afþakkaði, en ég
tók við, víst af því, að stúlkan
Heima er bezx
var svo falleg og stimamjúk.
Hún kveikti á eldspýtu og
kveikti í vindlinum. En ég hætti
fljótt að reykja og brá vindlin-
um í vasann; enda er þetta eina
tóbaksnautnin um ævina.
Um kvöldið kom til okkar Ari
Þórðarson, sem alinn var upp í
Sandfelli og var á líkum aldri
og ég og bezti kunningi minn.
Hann bjó í litlu herbergi langt
í burtu. Hann bað mig að vera
hjá sér um nóttina, og fór ég
með honum, en ekki mun okkur
hafa orðið svefnsamt, því að við
þurftum margs að minnast og
um margt að rabba. Ákveðið var
að leggja á stað daginn eftir, og
fór ég á fætur strax þegar birti,
til þess að gefa hestunum, sem
ég sá um. Sá ég þá bara tvo
menn á götum Reykjavíkur. Ég
fór þangað sem hestarnir voru,
en portið var lokað. Þótti mér
illt að bíða þar úti, því fremur
sem komin var blotarigning, svo
að ég klifraði yfir múrinn, þótt
hann væri nokkuð hár, og gaf
hestunum. Beið ég þarna nokk-
uð lengi í góðu skjóli, þar til ég
bjóst við, að menn færu að
koma á fætur, þá fór ég sömu
leið og ég kom, og var portið
opnað skömmu seinna.
Baðtóbak handa Eyfellingum.
Það dróst þó lengi fram eftir
deginum, 9. febrúar, að við
kæmumst á stað. Það var taf-
samt að hafa saman hestana,
og svo var nokkuð mikið af bað-
tóbaki, sem við fluttum fyrir
Eyfellinga. Vorum við með dug-
legan, rauðblesóttan hest frá
þeim undir það, en skiptum því
þó á fleiri hesta, svo að hægt
væri að fara hart með það. Líka
fluttum við dálítið af baðtóbaki
austur í Garðsauka. Þetta varð
að binda og tafði fyrir.
Veðrið var leiðinlegt allan
daginn og gerði versta blotabyl,
þegar upp úr bænum kom. Það
var komið kvöld, þegar við kom-
um að Lækjarbotnum, og feng-
um við gistingu þar. Hestarnir
komust allir í eitt stórt hús,
gamalt að sjá, en farangrinum
stöfluðum við úti, náttúrlega
rennblautum. Um nóttina gerði
norðan hvassveður með miklu
frosti, svo að allt var stálgadd-
að, sem úti var, og urðum við að
nota járnkall til að losa farang-
urinn sundur, og var vont verk
að koma honum á hestana.
Okkur leið vel þarna, var þar
víst gott og greiðvikið fólk. Ég
var með tvö glös í vasanum, sem
átti að nota í hallamál, og
gleymdi þeim þar sem við sváf-
um, en þau voru send til Ara í
pósti skömmu seinna, og þótti
mér það mikil skilsemi.
Gleymdist að skrifa núllið.
Þann 10. febrúar fórum við að
Arnarbæli í heldur góðu veðri,
en miklu frosti. Brautin, sem
við fórum yfir heiðina á suður-
leið, var alveg horfin, og lítið
sást á vörðurnar fram með veg-
inum. En þar sem fyrst hafði
gert blota og síðan frysti, varð
hjarn yfir heiðina eða svo hörð
skel á snjónum, að hún hélt
hestunum að mestu leyti. Ann-
ars held ég við hefðum ekki
komizt, því heita mátti kaf-
hlaup, ef hestur fór niður úr
skelinni, og þótti okkur mikil
heppni að komast þetta í svona
góðu færi. Við komum ekki að
Kolviðarhóli, en einhver skrapp
þangað með 3 pund af kaffi, sem
við vorum beðnir að taka. Það
átti reyndar að vera 30 pund, en
gleymzt hafði að skrifa núllið
á miðann, sem við fórum með.
Svo hélt fólkið, að við hefðum
afhent skakkt, og elti okkur
maður langa leið til að fá þetta
leiðrétt; en hann hafði hlaup
en engin kaup, enda lét hann
það víst ekki í ljós, að hann
tortryggði okkur um þetta.
Þann 11. vorum við um kyrrt
í Arnarbæli í góðu yfirlæti. Ölf-
usá var komin undir góðan ís,
og fóru allir ferðafélagarnir
nema við Gisli að finna gamla
sýslumanninn okkar, Sigurð
Ólafsson í Kaldaðarnesi, og fór
séra Ólafur með þeim. í Arn-
arbæþ vorum við næstum eins
og heima hjá okkur; ég var líka
búinn að vera tvö ár hjá þeim
hjónum í Sandfelli. Gísli varð
þarna eftir, mig minnir hann
væri þar í ár eða meira.
12. febrúar fórum við að Æg-
issíðu. Við fórum um í Kaldaðar-
nesi, og Ólafur, sonur Sigurðar,
fylgdi okkur langa leið beint af
augum yfir vegleysur, en þó
greiðfæra leið. Hann skildi ekki
við okkur fyrr en við komum á