Heima er bezt - 01.11.1956, Blaðsíða 58

398 Heima Nr. 11-12
--------------------------------er bezt----------------------------
að taka ákvörðun í hvert skipti: átti hann að láta bíl-
inn fara framhjá eða reyna að forðast hann með því
að auka hraðann? Var þetta stóri blæjubíllinn? Eða
var þetta lögreglubifreið? Og í hvert skipti ákvað hann
að halda fast við upphaflegt áform: að koma sem eðli-
legast fram. Alltaf þrunuðu þessir bílar fram úr hon-
um, án efa fullir af ungum elskendum.
En er Dan nálgaðist stað þann, sem hann hafði í
huga, háa klöpp, sótti umhugsunin um blæjubílinn
stöðugt að honum. Elver hafði ekið honum? Ofur-
venjulégur borgari, sem heyrt hafði nákvæma lýsingu
af honum í útvarpi? Einhver, sem hafði ef til vill það
eitt í huga, að komast svo nærri, að hann gæti lesið
númerið.
Elann þekkti engan, sem ók í svona geysilegum
blæjubíl. Þess vegna gat ekki hér verið um að ræða vin,
er hefði þekkt hann. Enginn hefur minnsta grun um
þá aðstöðu, sem þú ert í, sagði hann við sjálfan sig.
Þú ímyndar þér, að allir séu fullir af tortryggni eins
og þú sjálfur. Þú ert fullur af tortryggni gagnvart
hverjum bíl, sem framhjá þér ekur, aðeins af því, að
þrjótarnir hafa kúgað þig til að hugsa á glæpamanna-
vísu. Hinir hversdagslegustu hlutir verða því að ógn
í augum þínum. í slíkum heimi lifir þú, og slíkur er
hinn raunverulegi heimur þinn þessa stundina, og að
því leyti ertu þeim líkur.
Hann leitaði nú fyrir sér eftir stað, þar sem hægt
væri að beygja út af veginum. Hann mundi ekki vel,
hvernig háttaði til þarna. Þegar hann var drengur, hafði
hann synt þarna í fljótinu, og þá hafði aðeins verið
um að ræða slæman veg upp á klöppunum, og var hann
sjaldfarinn. Síðan skemmtigarðs-akbrautin var orðin að
mjóum þjóðvegi, var sem allt hér hefði tekið svo mikl-
um stakkaskiptum, að hann átti erfitt með að átta sig
á hlutunum. Hann hafði synt þarna og týnt ber, og
enn gat hann fundið sólvermt saftbragðið í munni sér.
Bærinn var nú langt að baki. Hús hans sjálfs var að
vísu ekki ýkjalangt undan, ef farin væri styttsta leið.
Til þessa hafði hann ekki hugsað um heimförina. Hann
hafði komið Griffin í. skilning um, að þetta tæki nokk-
urn tíma, ef hann ætti að ganga svo frá bílnum, að
hann sæist ekki. Hann hafði meira að segja sagt hon-
um frá áformi sínu. Griffin hafði blístrað og verið
harðánægður. „Þér fáið yður góða skemmtigöngu,
Hilliard.“ Nei, það hafði verið áform Dans, að Cindý
færi á eftir honum í bíl sínum og æki honum heim.
Þá hafði Griffin aðeins hrist höfuðið með hægð og
sagt: „Nei, það kemur ekki til mála, því fleiri af
Hilliardfjölskyldunni, sem hér eru í kvöld, þeim mun
betra.“ — Dan þóttist hafa orðið var við, að ógnar- og
reiðisvip brygði fyrir á andliti Hanks, er Glenn sagði
þetta, en ekki gat hann getum að því leitt, hvort reiðin
beindist að bróðurnum eða öðrum.
Það er enginn tími nú til þessara heilabrota, sagði
Dan við sjálfan sig. Hann ákvað að snúa af veginum,
hann hafði farið framhjá gihnu, sem hann mundi eftir
frá barnsárunum, en þar var jarðvegurinn mjög meyr.
En er hann nam staðar og gægðist með varfærni milli
trjánna, sá hann, að hjólför lágu þama til fljótsins.
Mundu þau kannski liggja öll fram á klettabeltið?
Er Dan h^ifði gengið úr skugga um, að hann gæti
ekið gegnum kjarrið, fór hann aftur inn í bílinn, en
sat andartak hreyfingarlaus án þess að hafast að. Hann
var að gerast lögbrjótur. Hann, Dan Hilliard, var að
gera sig sekan um afbrot. Þessi hugsun hafði engin
áhrif á hann, hann varð ekki einu sinni hissa. Hann ók
inn milli trjánna, það brakaði í kjarrinu undan bílnum.
Er hann var kominn fram á brúnina, stöðvaði hann
bílinn og fór aftur út, stóð kyrr og lagði við hlust-
irnar, en ljósin urpu bjarma út yfir vatnið. Fljótið var
að kalla lygnt þarna. Langt niður frá sá hann bregða
fyrir öðrum bílljósum, sem urpu bjarma á fljótið.
Þessir bílar voru á vegi þeim, sem hann hafði ekið á.
Hann athugaði nákvæmlega grasi vaxna brekkuna með
lágum kjarrgróðrinum. Hér voru engar hindranir. Svo
kom hann auga á ungt, sterklegt tré, sem óx hornrétt
út frá brekkunni, kippkorn niður frá. Hann bölvaði í
hljóði, að hann skyldi elcki hafa gert ráð fyrir slíku.
Hann hefði átt að hafa með sér sög. Hann hélt sér
með annarri hendi í rætur smárunna eins og mjakaði
sér nokkur fótmál niður í hallann, og athugaði, hvað
tréð myndi þola. Skyldi þetta unga tré koma í veg
fyrir, að bíllinn steyptist niður?
En honum voru allar bjargir bannaðar svona verk-
færalausum. Hann gat ekki komið bílnum fram af ann-
ars staðar. En tréð var vel rótfast.
Bíllinn varð að fara alla leið. Hann varð að falla
í vatnið. Dynkurinn mundi verða mikill, og hugsazt
gat, að hann vekti eftirtekt. En nú var Dan Hilliard
ákveðinn í að láta kylfu ráða kasti. Honum var ljóst,
að til þess þurfti mikla dirfsku, þegar gætt var allra
aðstæðna. En nú var fífldirfskan orðin snar þáttur í
lífi hans. Meðan hann hóf sig aftur upp á brúnina og
rétti sig upp, velti hann fyrir sér, hvort þessi fífldirfska
hefði í raun og veru alltaf blundað í eðli hans.
Hvenær höfðu þessir náungar komið? I gærkveldi?
Óhugsandi! Það hlaut að vera óratími, síðan þeir kornu.
Þegar Dan renndi sér aftur inn í bílinn, blautur og
leirugur á fótunum, var hann ekki í skapi til þess að
hugsa um morgundaginn, hugsa um póstinn kl. 9.30.
Nú var hvorki til fortíð eða framtíð. Hann skipti í
bakgír og ók þrívegis á tré og rótarhnyðjur, áður en
hann taldi sig vera nógu langt frá klapparbrúninni til
þess að fá gott tilhlaup.
Nú hikaði hann ekki. Hann var andartaksins maður,
áhyggjulaus með öllu, en heili hans starfaði ósjálfrátt.
Hann setti bílinn í fyrsta gír, steig í tilraunaskyni á
bensíngjafann, svo að vélin gekk hratt. Hinn fótinn
hafði hann á hemlinum. Hann þreifaði fyrir sér með
vinstri olnboga, hvort dyrnar væru opnar, og minntist
þess, að hann yrði að sleppa þessu handfangi, í sömu
andrá og hann sleppti hægri hendi af stýrinu. Hann