Heima er bezt - 01.11.1956, Page 61

Nr. 11-12 Heima 401
■---------------------------------------er bezt--------------------------------------
morð. Það var þessi ásetningur, sem olli því, að hann
var enn í bænum. Einhver lögreglumaður, sem ekki
vissi, hvar Glenn Griffin var niður kominn og ef til
vill hafði steingleymt honum, hafði verið dæmdur til
dauða af ungum ofstækismanni.
Þessi hefridarlöngun hafði verið víðs fjarri hugar-
fari Dan Hilliards, þangað til nú. Nú skildi hann
öfuguggahátt þessa glæpamanns og fylltist viðbjóði.
Hann skildi þetta, því að þessi sama hvöt var farin
að þjá hann sjálfan. Þótt Dan hefði fyrst og fremst
hug á að losna við þessa menn úr íbúð sinni, var hon-
um nú í fyrsta skipti fullljóst, að hann óskaði sér að
sjá Glenn Griffin liðið lík. Ömurleikakenndin, þreyt-
an og sársaukinn varð til þess, að hann krufði þetta
mál til mergjar.
Meðan hann lyfti stirðunr fæti og tók skref fram á
við, var það þessi hugsun, sem gaf honum þrek. Hvað
sem kynni að höndum að bera eftir klukkustund eða
tíu ár, þá óskaði hann sér að fá að sjá Glenn Griffin
dauðan.
Og hvers vegna þá ekki þegar í kvöld? Hví skyldi
hann ekki verða sér úti um skammbyssu, leyna henni,
ganga inn í húsið, bregða henni á loft og skjóta?
Aftur sá hann andlit Elenóru fyrir sér. Dan, ég
grátbið þig. Lofaðu mér því, Dan, lofaðu mér því,
góði.
Hann reikaði til á brúnni og horfði framundan sér,
um leið og hann gerði sér í hugarlund margra kíló-
metra göngu í myrkri og bleytu og hvíslaði út í tómið:
„Hvað get ég gert, Ella? Ég lofaði því, en þú veizt
það ekki, góða, — þú veizt ekki, hvað ég sé.“
Hann stóð undir ljóskeri, sem varp skugga hans fram
á götuna. Hann sá skuggamyndina af breiðum og mikl-
um öxlum sínum, en skugginn var óljós og myndin
án lits og lífs. Hann hrukkaði ennið og sneri höfðinu
með mestu erfiðismunum til þess að fullvissa sig. um,
að hann hefði verið að stara á skugga af sjálfum sér.
Jú, svo var. Hann var aleinn á brúnni.
Hann rétti úr sér og reikaði áfram. Rétt í þessu varð
hann var við sterk bílljós að baki sér. Stúlka rak höf-
uðið út um gluggann við aftursætið, hann heyrði hróp-
að unglingsröddu, um leið og hraði bílsins var aukinn:
„Fáðu þér einn lítinn enn, karl minn.“
Dan hrasaði. Þau héldu, að hann væri drukkinn. Hann
gat ekki álasað þeim fyrir það. Hann vildi gjama reyna
að brosa. Hann öfundaði þetta unga fólk. Honum þótti
vænt um það. Allt þetta örugga fólk, sem lifði lífinu
alls óvitandi um hættur.
Hann náði taktinum aftur: vinstri fótur fram, hægri
fram. Hann þóttist finna, að sársaukinn væri-ekki út
af eins mikill, ef hann sveiflaði fótunum og reyndi að
ná eins konar jafnvægi.
Allt í einu stöðvaðist bíll án nokkurrar viðvörunar —
hann hafði ekki einu sinni orðið var við ljós frá hon-
um —. Dan þóttist þekkja þennan bíl, án þess þó að
hann gæti gert sér glögga grein fyrir því. Hann starði
á hann. Var þetta lögreglan? Hann sundlaði. Ef til vill
tæki hún hann fastan, af því að hún héldi, að hann
væri drukkinn. Drukkinn! Nú opnuðust dymar, og
maður kom út og gekk til hans, svo að honum kom í
hug að flýja. Hann skorti þrek til þess, en hann vissi,
að hann átti að taka á sprett niður göturnar, hlaupa
inn á milli húsa og skúra heldur en að láta þennan
mann ná sér. Hann gat hvorki hrært legg né lið.
„Herra Hilliard! Lofið þér mér að aka yður heim.“
Dan þekkti röddina, og þegar hann gat grillt í gegn-
um myrkrið, sem milli þeirra var, þekkti hann líka
andiitið. Þetta var Karl Wright.
Hann ætlaði ekki að trúa eigin augum, hann starði
tómlátlega á hann.
„Komið þér. Ég skal aka yður.“
Dan svaraði ekki. Hann gat ekki enn áttað sig á
þessari undarlegu tilviljun, en reikaði viljalaus að bíln-
um og renndi sér inn í hann. Leðrið var kalt, ytri og
innri kuldinn mættust. En sætið var mjúkt, ótrúlega
mjúkt og fjaðurmagnað, og hann lét sig síga niður í
það þakklátum huga, en hafði þó á tilfinningunni, að
honum hefði orðið á skyssa eða væri í þann veginn
að gera einhverja meiri háttar yfirsjón.
Svo lokaði hann augunum, og lengi — hann vissi ekki,
hve lengi — naut hann þess aðeins að sitja í hlýjum,
mjúkum bílnum og láta tómið glevpa sig.
Rödd unga mannsins vakti hann af þessum dvala.
„Ég verð nú að fá að vita þetta, skiljið þér það?“ sagði
Karl Wright.
Dan opnaði augun með tregðu. Karl Wright var
annars vanur að aka í erlendri smábifreið. Þetta var
stærri bíll....
„Ég ek yður heim og fer inn með yður, herra Hillí-
ard, og svo verður annaðhvort ykkar, þér eða Cindy —
að segja mér, hvað fyrir hefur komið.“
Þótt rödd unga mannsins væri róleg á yfirborði,
heyrði Dan, að eitthvað meira bjó undir orðum hans
og mikilvægari spurninga mætti vænta.
„Ég skal gera allt, sem ég get, til að hjálpa yður.
Þér munið hafa ratað í einhvers konar vanda?“
Þetta var tvíbent: Hvers vegna ók Karl í þessum
bíl, og hvar hafði Dan séð hann áður?
„Engin vandræði,“ sagði Dan, og nú var rödd hans.
furðu eðlileg. „Átt þú þennan bíl?“
„Nei, faðir minn á hann. Ég fékk hann lánaðan."
„Hvers vegna?“
Karl yppti öxlum. „Minn bíll er í ólagi.“
Þetta er lygi, æpti einhver innri rödd Dan Hilliards.
Nú skildi hann, hvernig í þessu lá: Þetta var bifreiðin,
sem veitt hafði honum eftirför fyrr um kvöldið, bif-
reiðin, sem hann hafði komizt undan, áður en hann
ók yfir fljótið. Karl Wright hafði veitt honum eftir-
för. Hvers vegna?
„Ef þér viljið síður tala núna, getið þér geymt það,.
unz þér komið heim til yðar.“.
Framhald.