Heima er bezt - 01.04.1958, Síða 20

Nokkur orð til K. K.
Ég varð ekki lítið hissa, þegar ég sá, að Karl Krist-
jánsson skrifar mér bréf í febrúarhefti „Heima er bezt“.
Ég var sannast að segja alveg orðinn vonlaus um það,
að fá línu frá honum. Mér þykir hann hafa verið býsna
lengi að semja þennan langhund.
Karl byrjar strax á því að snúa út úr formála þeirn,
er ég hafði fyrir þættinum „Gamlir kunningjar".
Ég lofaði lesendum aldrei því, að ég mundi geta
grafizt fyrir rétta fiöfunda að öllum vísunum, enda
gerði ég mér það strax ljóst, að slíkt var ekki hægt.
Ég hef líka margtekið það fram og síðast í svari mínu
til K. K. í blaðinu. Hann fer því þarna með algjörlega
rangt mál, eins og allir geta séð, sem lesa ritið.
Og enn heldur Karl áfram að snúa út úr. Hann þyk-
ist ekki skilja, hvað ég hafi átt við með andanum á bak
við verkin. Það sem ég átti fyrst og fremst við var hans
eigin andi, er ríkti í bréfi því, er hann stílaði til mín í
fyrra sinni í „Heima er bezt“, og virðist líka svipaður
nú í því síðara.
Og þá er það næst, að hann ásakar mig um að hafa
farið rangt með vísu Jóns Þorsteinssonar. En það var
algjörlega ósatt, því ég skrifaði vísuorðið „svall“ rétt
í handritið. En ég get ekki, frekar en aðrir, gert að
því, þó að prentvillupúkinn aflagaði það.
Þá gerir Karl mikið veður út af vísu Jóns frá Orrns-
koti. Ég tek vísuna upp eins og hún er prentuð og tel,
að ég hafi ekki haft neina heimild til þess að breyta
henni. Ég býst ekki við, að margir myndu taka því með
þökkum, ef Pétur og Páll færu að breyta ritsmíðum
annarra, hvort heldur væri í bundnu eða óbundnu máli,
eftir sínum smekk. Og varla mundi K. K. taka því betur
en aðrir, ef ég þekki hann rétt.
Karl kallar þáttinn Gamla kunningja „aumlegt þvað-
ur“. En hann athugar það að líkindum ekki, að þarna
sneiðir hann að fleirum en mér, því að það er þjóðin
sjálf, sem hefur valið þessar vísur úr- fleirum og lært
þær, og þess vegna hafa þær lifað. Langmestur hluti
þeirra vísna, sem ég hef birt í þættinum, eru vísur, sem
hafa lifað á vörum þjóðarinnar. Ég hef talað við marga,
sem talið er að hafi vel vit á vísum, og ljúka þeir upp
einum munni um það, að reynsla sín sé sú yfirleitt, að
fólkið læri beztu vísurnar, en hinar lélegri gleymast og
eyja. — Ég er ákaflega hræddur um, að það verði
þunnskipuð fylking, sem tekur undir „þvaðrið“ hans
K. K.
Þá er komið að vísunni eftir Jón Bergmann, sem Karli
er svo illa við. — Maður hér í bænum, Júlíus Jónsson
að nafni, hefur sagt svo frá, að þá er hann var í Amer-
íku, hafi hann fengið bréf héðan frá íslandi frá bróður
sínum, Sigurði Jónssyni, þáverandi skólastjóra við Mýr-
arhúsaskóla á Seltjarnarnesi. í bréfi þessu segir Júlíus
að hafi verið tvær vísur, sem Sigurður segir, að séu eftir
Jón Bergmann, þá nýlega birtar í „Lögréttu“. Og eru
vísurnar þannig eftir umgetnu bréfi:
Sá, er hærra höfuð ber
heldur en þrælum líki,
hefur jafnt á hælum sér
hatur og öfundsýki.
Vaða lengst en gusa grynnst,
gleyma helzt að þegja.
Þeir, sem vita og þekkja minnst,
þurfa mest að segja.
Sigurður getur þess í bréfinu, að sér þyki vísurnar
góðar, og hefur skólastjórinn eftir því að dæma haft
annað álit á þeim en K. K.
Þegar ég hef verið að lesa þessi skrif hans K. K., hef-
ur mér oft dottið Sölvi Helgasonu í hug. Báðir verða
miklir sjálfsdýrkendur og fyllast andlegum hroka, en
ástæðurnar til þessa eru næsta ólíkar. Sölvi fyrir illt upp-
eldi og rangsnúið aldarfar, en K. K. fyrir það, að þjóð-
félagið og samtíminn hossar honum til valda og veg-
semdar (ef svo skyldi kalla), en slíkt stígur honum til
höfuðs og hann ofmetnast.
Ég enda svo þetta svar mitt til Karls með þeirri ósk,
að hans andlega heilsa fari batnandi, honum til veg-
semdar og þjóðinni til nytja.
4. marz 1958.
Jóh. Ásgeirsson.
Deilum þessum er hér með loldð í blaðinu. En leið-
réttingum á vísum verður vel tekið, bæði frá höfundum
og öðrum. Ritstj.
Sögur Magnúsar á Syðra-Hóli
Framhald af hls. 126. -----------------------------
komust öll úr ánni heilu og höldnu, þótt gálauslega væri
farið.
Ingiríður dvaldist síðan í Svínavatnshreppi, og þar
ólust upp börn hennar. Synirnir, Halldór og Jóhannes,
voru greindarmenn og hagmæltir báðir og Halldór þó
betur. Þeir fóru báðir til Ameríku. Dóttirin, Signý,
giftist fulltíða Sölva Teitssyni. Þau bjuggu í Gafli í
Svínadal. Signý var vel gefin, fróð og minnug.
Sögn Jónasar Illugasonar frá Brattahlíð.
1 30 Heima er bezt