Heima er bezt - 01.04.1960, Page 23

Ingibjörg Sigu rðardóttir:
FYRSTI
HLUTI
1
Djónustu Meistarans
SKALDSAGA
I.
Kölluð til þjónustu.
Nfú er haust á jörðu. Mildur helgidagur ljómar
yfir höfuðborginni og hjúpar hana björtum
geislum frá lækkandi haustsól. Hrifnæm sál
fyllist helgiblæ og friði. Hreinn og hvellandi
hljómur kirkjuklukknanna berst út í morgunkyrrðina
og kallar til helgra tíða.
Þennan milda haustmorgun ætlar ungur prestur, ný-
vígður í höfuðborg landsins, að flytja sína fyrstu messu-
gerð að lokinni embættistöku, og kirkja hans stendur
öllum opin. Ungu prestshjónin, séra Astmar Þór og
Eygló kona hans, koma út úr vistlegu íbúðarhúsi, þar
sem þau hafa nýlega stofnað heimili sitt, og leiðast hægt
og hátíðlega til kirkju sinnar.
Bekkir kirkjunnar eru orðnir þéttskipaðir safnaðar-
fólki, og allir bíða konm nýja prestsins með dálítilli ó-
þreyju, þótt flestir viðstaddir hafi séð hann áður og
heyrt, en í dag á hann að koma fram í fyrsta sinn sem
þeirra sóknarprestur.
Ungu prestshjónin koma inn úr kirkjudyrunum og
ganga saman inn gólfið. Allra augu fylgja þeim. Frú
Evgló tekur sér sæti á næsta' bekk við prédikunarstól-
inn, en séra Astmar gengur upp að altari Drottins og
tekur sér þar stöðu. I fyrsta sinni stendur hann nú á
þessum helga stað, vígður til heilagrar þjónustu hjá
Meistara lífsins. Hann hneigir höfuð sitt í hljóðri bæn.
Hátíðlegir organtónar hljóma um kirkjuna. Guðs-
þjónustan er hafin. Séra Astmar snýr sér að söfnuðin-
um og les frá altarinu texta þann, sem hann hefur valið
til hugleiðingar við hina fyrstu messugerð sína. Orðin
standa skrifuð í Bréfi Jakobs, 2. kap., 14.—18. v., og
hljóða svo í Drottins nafni:
— Hvað stoðar það, bræður mínir, þótt einhver seg-
ist hafa trú, en hefur eigi verk? Mun trúin geta frelsað
hann? Ef bróðir eða systir eru nakin og vantar daglegt
viðurværi, og einhver yðar segir við þau: Farið í friði,
vermið yður og mettið, en þér gefið þeim ekki það,
sem líkaminn þarfnast, hvað stoðar það? Eins er líka
trúin dauð í sjálfri sér, vanti hana verkin. — Þannig
hljóða hin heilögu orð, en sælir eru þeir, sem heyra
Guðs orð og varðveita þau.
Augu frú Eyglóar hafa hvílt á manni hennar, meðan
hann flutti boðskap lífsins snjallt og hátíðlega frá altari
Drottins, og hún hefur drukkið hvert orð af vöruin
hans í sál sína. Eitthvað nýtt og heilagt, sem hún hefur
ekki áður þekkt, gagntekur hana.
O, að hún mætti standa í sömu sporum og maður
hennar nú og flytja öðrum boðskap Meistarans cins og
hann. En löggjöfin leyfir konum ekki slíkt enn sem
komið er. — Því ekki það? — Orð textans hljóma stöð-
Þið berið ábyrgðina á því, þið! Rödd hinnar ungu
örþreyttu móður deyr út, og hún brestur í sáran grát.
Jónatan tekur um herðar Lilju og hallar henni ástúð-
lega að barmi sínum. Hann finnur, að nú er úrslita-
stundin runnin upp. Konurnar við vögguna líta hvor á
aðra, og augu þeirra mætast yfir sjúkrabeði litla barns-
ins. Sama bænin speglast í augum þeirra beggja: Barnið
má ekki deyja. Hin þunga ásökun Lilju hefur hæft rétt
í mark í sálum þeirra. Kristín réttir Önnu höndina yfir
vögguna og segir lágt og biðjandi:
— Við skulum sættast, Anna, áður en barnið deyr.
Anna grípur þétt um útrétta hönd Kristínar. — Já, við
skulum sættast í guðs nafni.
— Loksins, líður af vörum Lilju. — Já, loksins, hvísl-
ar Jónatan og þrýstir henni fastar í faðm sinn.
Hljótt síðsumarkvöldið breiðir heilagan frið yfir bað-
stofuna í Austurhlíð. Litla Anna Kristín Jónatansdótt-
ir andar létt og rótt í djúpum og værum svefni. Sjúk-
dómur hennar er skyndilega horfinn. Yfirnáttúrlegt
tákn hefur gerzt fyrir sigurmátt hins góða.
Lilja hefur enn ekki stigið fram úr rúminu, síðan hún
ól barn sitt, en nú fer hún léttilega fram úr því, og
Jónatan leiðir hana út að baðstofuglugganum. Þau
horfa bæði út um gluggann, og það sem fyrst mætir
augum þeirra, vekur hjá þeim sanna gleði. Grannkon-
urnar ganga saman heim að Vesturhlíð og leiðast.
Nú óttast þau ekki framar aðskilnað af hendi for-
eldra sinna. Loksins eru þau frjáls að njótast. Þau vefja
hvort annað örmum, klökk af hamingju. Tignarleg feg-
urð kvöldsins hjúpar himin og jörð dýrð sinni. Og sú
spurning líður fram í vitund hinna ungu og sælu elsk-
enda:
— Hvernig í ósköpunum hafa mennirnir nokkru
sinni getað hatað hvern annan og byggja þó svona und-
urfagra og dásamlega jörð! . (Endir).
Heima er bezl 131