Heima er bezt - 01.04.1961, Blaðsíða 22

Grenjaskytta.
inn mink skjótast fram hjá sér og hverfa inn í grjót-
urð. Drengurinn var harðgerr og hugaður, og kom nú
heldur vígahugur í piltinn. Hann fór að athuga grjót-
urðina, og taldi hann engan vafa, að'þar væri dýrið
inni, enda heyrði hann lágt urr eða hvœs inni í all-
djúpri holu. Drengurinn gleymir nú allri varúð og
rennir hendinni inn í holuna og ætlar sér að hremma
minkinn með snöggu handtaki. En varla hafði hann
snert dýrið, er hann fann ógurlegan sársauka og kippti
eldsnöggt að sér hendinni, en þá hékk minkurinn á
þumalfingrinum og hafði bitið inn í bein.
Nú halda menn víst að drengurinn hafi getað hrist
minkinn af sér. — Nei, — það tókst drengnum ekki,
þótt hann væri hraustur og kjarkmikill, heldur varð
hann að hraða sér heim til bæjar og fá þar hjálp, til að
granda minkinum, sem hélt krampakenndu heljartaki
um grannan þumalfingur drengsins. Af þessari sögu
sést það að minkurinn er ekkert lamb að leika sér við
og enginn hefur svo snör handtök, að þetta litla, grimma
dýr sé ekki viðbragðsfljótara.
Ég get ekki stillt mig um að segja hér eina sögu af
sjálfum mér, af viðskiptum mínum við minkinn, þótt
það geti víst ekki talizt nein frægðar-saga.
Fyrir nokkrum árum var ég á leið milli Hafnarfjarð-
ar og Reykjavíkur á koldimmu haustkvöldi. Ég ók
jeppabíl og með mér voru konan mín og börnin mín
tvö. Ég ók ekki mjög hratt. Þegar ég kom inn á Digra-
neshálsinn, sá ég allt í einu að minkur skauzt inn á veg-
inn fyrir framan bílinn. Ég hemlaði svo harkalega að
Greni i Þingvallahrauni. Búrfell i baksýn.
bíllinn hálf snerist á veginum, en minkurinn skrapp
óskaddaður undan hjólunum, og þaut út í móana. Þar
sneri hann sér við og sá ég glóra í glyrnurnar á hon-
um í dimmunni. Var líkt og hann hældist um að hafa
sloppið óskaddaður úr þessum háska.
Ég steig á benzínið og bíllinn rann áfram veginn, —
og ég verð að segja það eins og það er, að mikið varð
ég feginn að minkurinn skyldi sleppa ómeiddur. Ég
hefði talið það ólán að aka yfir minkinn, jafnvel þótt
hann sé skaðræðisdýr.
Minkurinn er þó slæmur innflytjandi, sem þegar hef-
ur gert stórtjón. Veit ég að margur ungur piltur og
mörg ung stúlkan hefur átt um sárt að binda, þegar
fallegustu hænurnar á bænum hafa legið steindauðar
hlið við hlið í hænsnahúsinu, einn morguninn, þegar út
var komið. En minkurinn er þekktur að því að drepa
miklu fleiri fugla en haim fær torgað.
En er þá alveg hætt að tala um refinn, og gerir hann
ekkert tjón framar? Nei, því er nú miður. Refurinn er
enn mjög skæður og er þó allt gert, sem mögulegt er,
til að útrýma honum.
Á vorin fara menn um heimalönd, heiðar og hraun
að leita grenja, sem svo er nefnt. Er það skylda að sjá
um eyðingu refa í hverri sveit. Ef gren finnst í þessari
leit, þá verður að fá menn til að liggja á greninu, sem
svo er kallað. Venjulega voru áður tveir menn á hverju
greni. Var annar nefndur skytta eða grenjaskytta, en
hinn vökumaður, en oftast höfðu þó báðir mennirnir
byssu.
130 Heima er bezt