Heima er bezt - 01.04.1961, Blaðsíða 15

Beejarrústirnar í Viðidal.
brúarklettinn svo ekki var hugsanlegt að leggja í hana.
Um það þurfti ekki að ræða rneira, hingað og ekki
lengra, það gilti. Þarna stóðum við nú ráðalausir og
þótti okkur það illt. Er það slæmt, að þegar búið er að
leggja í kostnað við að setja bná yfir ána, þá bjargi
hún aðeins gangandi mönnum. Væntum við að Vega-
málastjóri láti nú athuga þetta, hvort það muni vera
mikið verk að sprengja veg í klettinn, austan við skrið-
una, svo hægt sé að koma hestum þar upp. Hlýtur það
að vera vel vinnandi verk. Þessi leið mun verða farin í
framtíðinni af mönnum, sem ánægju hafa af því að at-
huga óbyggðir landsins og merka staði. Það eru óvíða
fallegri og tilkomumeiri náttúrufyrirbrigði, en þarna
meðfram Jökulsánni. Sums staðar er skógur, sums
staðar skriðjökull og af Kollumúlaheiði, sem er há, sést
vel yfir Austfjarðahálendið. Þar skammt frá eru Þránd-
arjökull og Hofsjökull og gnæfa töluvert hátt upp úr
þessu mikla fjalllendi. Bak við þetta allt er Vatnajökull
og þægilegt er að komast inn á hann þarna. Hið góða
sæluhús við Jökulsána mun draga að sér ferðafólk, þeg-
ar menn kynnast því og þeim fallega stað, sem því hef-
ur verið valinn. Er merkilegt að málarar skuli ekki
hafa komið á þessar slóðir. Þarna væri hægt að fá góð
málverk, sennilega óvíða landslag betur fallið til slíkra
hluta.
Hryggir og leiðir héldum við heim í sæluhúsið og
fengurn okkur vcl að borða, og bjuggum okkur undir
að snúa við til baka og klifra upp þær brekkur, sem
okkur hafði blöskrað að fara niður. Við tókum því
hesta okkar, athuguðum þá og löguðum járningar á
þeim, sem þeir þurftu með og ákváðum að halda til
Víðidals. Ferðin gekk fremur vel yfir skriðurnar, slóð-
in hélt sér vel og hestarnir runnu ágætlega til baka.
Þegar að brekkunum kom athuguðum við þær og gát-
um fundið heldur betri leið, en við höfðum farið í
myrkrinu áður. En svo voru þær margar brattar, að
ekki voru tiltök að sitja á hesti, nógu erfitt var fyrir þá
að komast lausa, en allt gekk vel. Vorum við tæpar 3
klst. yfir Kollumúla til Víðidals, og fórum rólega, því
þann tíma, sem við fórum yfir Múlann, var skaplegt
veður og mátti heita þurrt. í Víðidal tjölduðum við
hjá hinum forna bæ Grund, og sáum við tvær tóftir
eftir íbúðarhús, við tæra lind, sem féll þarna skammt
frá.
í Víðidal er það mesta gras, sem ég hef séð. Mátti
heita, að það næði sums staðar hestum í hné. Þar er
ekki túngresi, heldur meira fjaðragras og sums staðar
einnig stör. Víðirunnar eru þar háir og birki vex í hlíð-
um umhverfis dalinn. Mikill skógur er í dalbotninum,
þar sem Víðidalsá fellur í Jökulsá og eru þar tröllsleg
gljúfur. í Víðidal er eflaust hægt að gera 20—30 hekt-
ara tún, og er mikið af því vel slétt. A grasinu var helzt
að sjá, að þar hefðu ekki komið skepnur í fleiri ár eða
áratugi. En þetta túnstæði er líka svro að segja allt und-
irlendi dalsins. Síðan taka fjöllin við, snarbrött til
beggja hliða, og mun þar vera góð beit, einkum í
Kollumúla, þó grýttur sé. Enda var víst þröngt á báti
bænda þeirra, er í dalnum bjuggu, því ekki var þá eins
mikið gras í dalnum, sem nú var. Við sáum mjög fáar
kindur og enga nálægt þessu rnikla grasi. Þær fáu kind-
ur, sem við sáum, voru upp í fjallahlíðunum.
Ekki er útsýni mikið úr dalnum. Alá segja, að þegar
fjallahlíðarnar umhverfis dalinn eru undanskildar, sjáist
aðeins í heiðan himininn, ef það er þá nokkurn tíma
verulega bjart þarna. Því sennilega eru færri bjartir
dagar, en þoku- og úrkomudagar.
Okkur leið vel í dalnum, en ekki dreymdi okkur
neitt um ævi og örlög þeirra, sem þar hafa búið fyrr og
síðar. Um það bil 100 metra frá bæjarrústunum voru
tvö velupphlaðin leiði. Eflaust er þar ekki um vígðan
reit að ræða. Sennilega hefur enginn prestur komið í
dalinn til að gegna prestsverkum og ekki alltaf verið
hægt um hönd að flytja hina framliðnu til byggða,
a. m. k. ekki fólk það, er í snjóflóðinu fórst. Nútíma
fólk skilur ekki, að menn skuli hafa getað sætt sig við
að búa þarna, í þessu öryggisleysi og heyja þá baráttu,
sem þarf til þess eins að halda lífinu, og ekki er á hjálp
að kalla, þegar hættu og neyð ber að höndum. Enda
verður sennilega aldrei búið þarna framar. Eflaust hef-
ur þessi byggð verið lengst frá mannabyggðum, sem þá
þekktist á þessu landi, þar sem um fastan bústað var
að ræða.
Við fengum þama beztu gistingu, hituðum upp tjald-
ið og sváfum vel. Hestarnir hreyfðu sig ekki, fylltu
sig fljótt og sváfu vel í hinu dúnmjúka grasi.
Nú vorum við að hugsa um að komast beint niður
úr dalnum og halda til Geithellnahrepps, en vegna þess
að skýin í loftinu fóru strax að þéttast og þykkna og
byrjaði að rigna strax um tíuleytið, þá leizt okkur ekki
á að brjótast upp fjallið, snarbratt og klettótt. Slíkt er
bezt farandi í góðu veðri, þegar menn þurfa ekki að
vera í olíufötum, heldur léttklæddir. Eins er verra að
eiga við hesta í rigningu á óvegi og torfærum. Að þessu
athuguðu ákváðum við, þótt okkur þætti það slæmt,
og teldum ferðina að mestu misheppnaða, að leggja af
stað sömu leið til baka. Það er slæmt, þegar mikið er
búið að hafa fyrir að útbúa sig ákveðna ferð, að ná
ekki hinu setta marki og komast á leiðarenda. Því að
Heima er bezt 123