Heima er bezt - 01.04.1961, Blaðsíða 32

ingshestinn í taumi og leit ekki við. Hann heyrði að
drengurinn amraði öðru hvoru og móðir hans reyndi
að róa hann hálfkjökrandi. „Hvað skyldi hún svo sem
vera að syrgja?“ sagði hann við sjálfan sig. „Bölvaðir
fáráðlingar getur þetta kvenfólk verið.“
„Eg skil ekki að ég geti setið á hestinum upp í skarð-
ið. Ég renn aftur af honum,“ kallaði Ásdís allt í einu.
„Þá er ráð að ganga,“ sagði hann án þess að líta við.
„Það er ekki svo langt.“
„Heldurðu að ég komist af baki með krakkann, þar
sem ég er bundin í söðulinn og gangi svo í dragsíðu
reiðpilsinu,“ sagði hún.
„Þá er ráð að hafa þau styttri,“ urraði hann.
„Og svo þetta veður. Nú ætlar að fara að rigna. Lán
ef drengurinn veikist ekki af þessu bölvuðu flani. Þá
yrði ég sjálfsagt ekki mjög góð í bæinn minn,“ kvein-
aði Ásdís.
„Þú hikaðir ekki við að þjóta út í niðamyrkrið með
honum þessum lygamerði, þegar hann kom frameftir
um hánótt. Þú beizt fljótlega á hjá honum heimsking-
inn þinn.“
Ásdís tárfelldi á ný. „Svona yrði hljóðið í honum
karlskepnunni," hugsaði hún. Það mætti segja að það
yrði að fara frá einni plágu til annarrar, ef móðirin
yrði álíka, en slíkt gat hún tæplega ímyndað sér. Þá
væri líka hægt að segja að fokið væri í flest skjól. Hún
harkaði af sér og kallaði til hans og bað hann að hjálpa
sér af baki. Hann var lengi að skilja hvað hún vildi,
því heyrnin Var orðin dauf, svo ko'm hann og tók
drenginn sofandi úr kjöltu hennar og hélt á honum
meðan hún var að losa sig við reiðpilsið.
„Hann er svei mér þungur, þessi karl, þó hann sé
ekki gamall,“ sagði hann þá talsvert hlýlegri en áður.
„Já, hann er efnilegur, blessaður vinurinn litli,“ sagði
hún og tók við drengnum og bar hann upp brattann,
alla leið upp að Skessusteini, sem var stór steindrangi
ekki ólíkur manneskju í laginu. Amma hennar hafði
sagt henni að þetta hefði einu sinni verið ung heima-
sæta einhvers fram í öræfunum. Hún átti kærasta hin-
um megin fjarðarins. Hann kom á steinnökkva til fund-
ar við hana. Þau fundust í þessu skarði og voru alltaf
á ferðinni á nóttunni, því tröllin mega aldrei sjá dags-
birtuna. En svo vildi það til einu sinni að þau gleymdu
því hvað nóttin getur verið fljót að líða. Hún stóð í
skarðinu og horfði á eftir honum þegar dagurinn ljóm-
aði austurloftið. Þar stóð hún enn þann dag í dag. En
hann var kominn spölkorn frá landi, þar hvolfdi hann
nökkvanum yfir sig. Þar er nú sker þakið sjávargróðri
sem olli sjávarhættu, því sundið til lands er oflangt.
Ásdís stanzaði hjá skessunni og kastaði mæðinni og
horfði heim að Grýtubakka.
„Nú rrran ég söguna sem amma sagði mér um
Skessusteininn og skerið framundan Grýtubakka. Ertu
kannske búinn að gleyma henni, pabbi?“ sagði hún.
„Ég man víst bábiljurnar og hjátrúna í þessu gamla
fólki,“ sagði faðir hennar. „Það bjó til sögur um hvern
stein og sker, en einkennilega er þetta líkt stórri konu.
Það er gott útsýni héðan úr skarðinu. Ósköp er nú
Ströndin hér inn frá grá og mögur. Það lítur líka allt
leiðinlega út þegar svona viðrar,“ sagði hann.
„Ég get vel ímyndað mér að ég fari hingað upp
eftir á kvöldin þegar aðrir eru farnir að sofa og horfi
heim að Grýtubakka eins og skessan,“ sagði Ásdís.
„Og skælir með henni,“ sagði faðir hennar. „Mér
þykir hálf ótrúlegt að þú eigir svo skemmtilegar end-
urminningar eftir þetta sumar, að þú getir glatt þig
við að horfa þangað heim. Svo skaltu fara að hafa þig
á bak, það er enginn vandi að sitja í söðlinum það sem
eftir er. Sjáðu nú bara, það er sólskin hérna megin
fjallsins. Ég sagði kerlingarskorpunni það að það væri
mikið betra hjá okkur en á þessari náströnd hjá henni,
en það er ekki eins víðsýnt og þar.“
„Þáð er fallegt á Grýtubakka þegar sjórinn er slétt-
ur, en það hefur hann nú sjaldan verið í sumar,“ sagði
Ásdís. „En byggingin er ekki góð. Mér brá við frá
Hofi.“
Svo var stigið á bak og ferðalaginu haldið áfram
fram litla, þrönga dalinn. Ásdís kannaðist við hverja
þúfu og hverja laut þegar hún nálgaðist litla, lágreista
moldarbæinn á Giljum. Móðir hennar og tvær hálf-
vaxnar systur biðu hennar á hlaðinu.
„Þarna ertu þá komin aftur til föðurhúsanna, Ásdís
mín,“ sagði gamla konan, „og ekki alveg einsömul."
Hún tók drenginn í hlýjan hvapholda móðurfaðm
sinn. „Þetta er nú skárri karlmaðurinn, sem þú kemur
með.“ Eldri systirin tók við honum af henni svo hún
gæti faðmað dótturina. „Mikill var munurinn á föður
eða móður,“ hugsaði Ásdís.
„En Söðullinn þinn, sá er nú ekki dónalegur og svo
lýgur fólk því að hún hafi unnið kauplaust," sagði
konan.
„Láttu þér skaplega,“ anzaði maður hennar, því til
hans hafði hún talað. „Hún á víst lítið í honum, en ef
hún fær hann þá er það víst eina kaupið.“
„Mér sýnist nú vera þarna úttroðinn rúmfatapoki.
Eitthvað hefur það kostað að koma sér upp rúmi og
fegin verð ég að fá það með henni,“ sagði konan.
„Við skulum nú koma okkur í bæinn, mamma. Hún
fer að lýjast að halda á þeim litla. Þarna er nýr fiskur í
poka, sem Hartmann sagði að væri handa þér. Það var
hann, sem tróð sængurfötunum í pokann og lagði söð-
ulinn á. Húsbóndinn lét ekki sjá sig. Það getur verið
að það verði sótt hingað til að selja það á uppboðinu.
Þau hafa verið mér góð, gömlu hjónin. Hann var víst
eina manneskjan, sem lét sér detta í hug að ég gæti orð-
ið lúin. Það hefði verið búandi með þeim manni og
alltaf svona kátur og skemintilegur.“
Svona rausaði Ásdís á leiðinni inn göngin með son
sin vælandi í fangjnu. „Jæja, þá er maður nú kominn
heim í baðstofugreyið aftur. Skyldi maður kannast við
hana og þama liggur Ásgeir uppi í rúmi. Sæll vertu
bróðir góður. Það er orðið langt síðan maður hefur
séð þig. Þú lézt ekki svo lítið að koma heim að Hofi
þó þú riðii* hjá. Þvílíkt stærilæti, þar sem sysitr þín
140 Heima er bezt