Heima er bezt - 01.04.1961, Blaðsíða 23

Ég hef aðeins einu sinni á ævinni legið á greni, og
eru mörg ár síðan. Ég var þá aðeins 16 ára að aldri.
Ég var vökumaður, en skyttan var sex eða átta árum
eldri og þaulvön refaskytta. Alér eru ógleymanlegar
þessar tvær nætur, sem ég lá á greninu og ætla ég nú
að segja þá sögu eins og hún lifir í minni mínu.
Grenið fannst um nónbil. Var þáð í Eldborgar- -
hrauni, rösklega hálftíma gang frá bænum. Ég var ekki
með í leitinni, en bróðir minn, sem fann grenið með
skyttunni, kom heim, en skyttan lá eftir á greninu, ef
ske kynni að hann sæi dýrin, en venjulega láta þau
ekki sjá sig fyrr en á kvöldin eða nóttunni.
Það var ákveðið að ég færi á grenið sem vökumaður
og þótti mér það nokkur upphefð. Var nú farið að búa
mig sem bezt undir næturvökuna. Þetta var í maímán-
uði. Veður var bjart, en dálítið andkalt, og vel gat
orðið frost um miðnættið. Ég fór í hverja flíkina utan
yfir aðra, svo að ég leit út eins og ístrubelgur. Svo
var tekið til nestið. Þá þekktust ekki hitabrúsar, en þó
var látið kaffi á þriggja pela flösku fyrir skyttuna.
Kaffið var látið á flöskuna svo heitt, sem flaskan þoldi,
og síðan var kaffiflaskan færð í hvern sokkinn utan
yfir annan. Þá hélzt kaffið lengur heitt. Adjólk var svo
látin á tvær aðrar flöskur, og síðan var látið í lítinn
léreftspoka, rúgbrauð, smjör og harðfiskur. Þetta átti
okkur að duga til hádegis næsta dag, en þá átti að færa
okkur í hádegisverð grjónagraut í fötu, mjólk, brauð
og harðfisk.
Um klukkan 6 síðdegis var svo lagt af stað út á
Tófuyrðlingur.
Grenjaleit á heiðum.
grenið. Ekki mátti koma þangað mjög seint, því að
vel gat mannaferðin styggt dýrin, sem oft fara að færa
sig nær greninu, þegar sól fer að lækka á lofti.
Bróðir minn, sem gekk með mér aftur út á grenið,
hélt á hrífu og dökkri, léttri kápu. Ekki skildi ég fyrst,
hvers vegna hann hélt á hrífunni, en það gerði hann,
til að reyna að blekkja dýrin. Ef þau væru í námunda
við grenið, þá sæju þau, er við nálguðumst það. En
þegar bróðir minn sneri heim aftur, þá hengdi hann
kápuna á hrífuna þannig, að þegar hann bar hrífuna
við hlið sér með kápunni á, þá sýndist eins og tveir
menn gengju burt af greninu. Ekki veit ég hvort þetta
hefur gabbað dýrin, en að því kemur síðar.
Grenið, sem lágfóta átti þarna, var í hraunurð í
röndinni á skógarkjarri, en helluhraun í kring. Víða
var holt undir helluhraunið og vel gat skolli átt þarna
rnargar útgöngudyr.
Ekki var mikill vandi að sjá, að þarna var greni. Út
úr aðalholunni lagði mikinn óþef, — þessa sérkennilegu
tófulykt — og víða sáust tófuhár á hraunnibbunum í
holuopinu. Þegar ég kom á grenið, hafði skyttan verið
þar í nokkra klukkutíma. Hvorugt dýrið hafði skyttan
séð, en henni hafði tekizt að ná einum yrðlingnum lif-
andi. Renndi skyttan færi inn í aðal-innganginn í gren-
ið og beitti öngulinn með kjöttætlu. Éinn yrðlingur-
inn hafði ginið við þessum lostæta bita og þar með var
hans frelsi farið. Þarna lá nú þessi vesalingur ýlandi í
skógarrjóðri, rétt við holudyrnar og var hann tjóðr-
aður með snæri, sem bundið var um annan afturfótinn
fyrir ofan konungsnef.
Heima er bezt 131