Heima er bezt - 01.04.1961, Blaðsíða 34

band þar í nágrenninu. Ásdís sagðist ekki mundi taka
það nærri sér að koma þessum köplum inn, hann mætti
vist fara með alla sína fýlu og merkilegheit.
„Já, sú var nú tíðin að þú tókst það ekki nærri þér
að reyra sátu,“ sagði faðir hennar, „en kannske ertu
búin að týna því niður núna?“
„Þú skalt nú bara sjá,“ sagði hún.
Asgeir fór að hjálpa nágrannanum, en það var bund-
ið og flutt heim á Giljum eftir sem áður.
Svo leið að þeim degi, sem uppboðið á Grýtubakka
átti að verða. Ásdísi sárlangaði vestur yfir hálsinn en
mat þó meira að vera heima og hugsa um son sinn.
Faðir hennar bjó sig til ferðar. Þegar kona hans spurði
hann eftir hvert hann ætlaði, sagðist hann ætla á upp-
boðið á Bakka. Það yrði sjálfsagt hægt að ná tali af
stórbóndanum frá Hofi þann dag, sem hann væri að
reyna að losa sig við skepnurnar. Varla gæti hann falið
sig eins og refur í greni niðri í fjörum eins og þarna
um daginn.
„Það er nú einmitt þangað sem mig langar í dag,“
sagði Ásdís.
„Það er víst engin ástæða til þess að þú spókir þig
þar. Það er ekki svo langt síðan þú varst þar,“ hnussaði
í karlinum.
Hún sagði þá ekki meira.
Um kvöldið kom karl heim með snemmbæra kú og
rauða hryssu, undir henni var hestfolald. Það var tann-
féð hans Hartmanns litla. Kona hans stóð aldeilis for-
viða yfir þessum ósköpum. Hann var ekki vanur að
hleypa sér í axjónskuldir, en hann glotti bara dálítið
Ivmskulega og sagði: „Eiginlega á ég ekkert í því þó
ég léti slá mér það. Það er kaupið hennar Ásdísar. Eg
hef alltaf hugsað mér að láta hana hafa eitthvað meira
en skömmina fvrir veru sína hjá honum.“
Ásdís var aldeilis forviða. Svo skellihló hún. „Á ég
þá þetta. Það munar svo sem ekkert um það. Bara kýr
og hryssa. Minntist hann ekkert á söðulinn. Það má nú
segja að maður sé bara orðinn búfær.“
Húsmóðirin stóð í bæjardyrunum með lýsislampa í
hendinni brosleit yfir slíku happi. Hún hafði verið bú-
in að kvíða því að það yrðu margir á einni kýrnyt
þennan vetur, en þá kom þessi blessuð björg í búið.
„Mér finnst það nú aldeilis óþarfi fyrir þig að kasta
hnútum í bakið á Kristjáni þar sem hann lætur þetta
orðalítið úti á eftir hinu. Það er ekki hægt að kalla
hann ómerkilegan,“ sagði hún.
„Ég býst ekki við að honum hafi dottið í hug að
láta neitt af hendi við hana,“ sagði Steinn gamli. „Ég
ætlaði að tala við hann, en hann forðaðist mig og sagð-
ist ekkert mega vera að tala við mig. Svo ég talaði þá
við hann föður hans. Það er heldur rýmilegri maður,
og það voru hans ráð að ég kevpti þessar skepnur. Ég
vona að ég verði heima þegar farið verður að inn-
heimta skuldina þá og reynið þið svo að koma kúnni í
fjósið heldur en standa þarna flissandi og glápandi.11
Þær fóru með kúna út í fjós. Þar voru tvær fyrir,
önnur komin á fallandi fót. Ásdís sótti iðgræna töðu í
tóftina og gaf kúnni sinni. Hún strauk hana og gældi
við hana eins og hún hafði heyrt til Geirlaugar.
„Þú Verður nú líklega að gefa hinum blessuðum
skepnunum líka,“ sagði móðir hennar.
Steinn gamli heimtaði mat þegar kona hans kom inn
aftur, því enginn hafði fengið svo mikið sem kaffi-
skolp í bolla á þessari axjónsmynd.
„Það hefur vantað Ásdísi,“ sagði kona hans.
„Ég trúi ekki öðru en ég hefði reynt að gefa föður
mínum kaffi,“ sagði Ásdís. Svo fór hún að spyrja eftir
hver hefði keypt hinar kýrnar. Það vissi hann ekkert
um. Hann hafði víst ekki varðað mikið um það. Hann
hafði bara heyrt kerlinguna vera að væla um það hvað
yrði lítil mjólkin framan af vetrinum.
„Ætli hún hafi nú volað, garmurinn sá,“ sagði Ásdís.
„Og hvar ætlar það að vera ef búið er að selja allar
skepnurnar.“
„Ég veit ekkert um hvort þær hafa verið seldar allar
eða engin þeirra. Mér virtist vera heldur dauft yfir
þessu uppboði. Ef hann treystir sér ekki að fóðra á sín-
um slæmu heyjum eru fleiri kvíðandi fyrir vetrinum
og þá húkir það líklega í kofunum í vetur.“
„Ég á nú bara engin orð yfir þetta háttalag, að vera
að selja skepnurnar núna að haustinu,“ sagði Ásdís.
Það var svo ótal margt sem hana langaði til að spyrja
um, en bjóst við að fá heldur stutt svör hjá gamla
manninum. Hún vakti langt fram eftir nóttu, því nú
gekk hún óþreytt til hvílu og hugsaði um hvort hún
ætti þetta virkilega. Bezt gat hún trúað því að Kristján
kæmi einhvern daginn og tæki þetta allt og heimtaði
að hún kæmi til sín aftur. Það væri hún og engin önnur
sem gæti hirt skepnurnar fyrir hann þennan vetur. En
hann kom aldrei. En nágrannakonurnar frá Geirsstöð-
um og Holti komu af eintómri forvitni til að vita
hvernig stæði á því að Ásdís var allt í einu komin heim
með krakkann úr allri þeirri vellíðan, sem móðir henn-
ar var búin að segja þeim að hún lifði í. Ásdísi þótti
gaman að sjá þær. Það voru nú fyllilega tvö ár síðan
hún hafði flutt úr nágrenninu og talsvert hafði hún
breytzt á þeim tíma fannst þeim.
„Sjáðu bara hárið á henni,“ sögðu sysmrnar kátar.
„Jú, það mátti nú sjá minna,“ sögðu þær.
Gamla konan hafði „orðið“ eins og vanalega þegar
gestir komu. Hún vissi að Ásdísi var gefið talsvert
meira af líkamsþreki en sálargáfum. Hún sagði þeim
þegar þær töluðu um það að þær hefðu tæplega ætlað
að trúa því að hún væri flutt alfarin'frá Grýtubakka,
að það hefði nú verið heldur lítil þörf fyrir hennar
vinnu, þar sem hann hafði selt bústofninn. Þá var ekk-
ert sjálfsagðara en koma heim til föðurhúsanna, sem
alltaf stæðu hverju barni opin. En ekki hafði hún kom-
ið allslaus eins og fólk hefði þó verið búið að kasta á
milli sín. Það gat hún sýnt þeim ef þær vildu koma út
í fjós með henni. Þær voru til í það. Þar stóð þessi
fallega kýr, hásnemmbær.
Framhald.
142 Heima er bezt