Heima er bezt - 01.04.1961, Blaðsíða 30

með þér blóm í vasann á stoíuborðinu, hann er tómur.
Eg þarf líka að tala við þig um áríðandi málefni.“
„Já, mamma mín.“ Elsa kemur brátt inn í stofuna
með stóran blómvönd og lætur hann í vasann á stofu-
borðinu og hagræðir blómunum. Svo snýr hún sér að
móður sinni og segir:
„Hvað vildir þú tala vdð mig, mamma?“
„Við pabbi þinn förum í ferðalag um helgina. Stefán
bróðir minn á sextíu ára afmæli á laugardaginn kemur,
og við ætlum að heimsækja hann. En á meðan við erum
að heiman, eigið þið Pálmi fulltrúi að búa hér á Grund.
— Hvernig h'zt þér á það, góðan mín?“ Hún brosir
glettnislega til dóttur sinnar, en Elsa sýnir engin svip-
brÍCTÖi.
„Alér lízt engan veginn á það. Hann sér sjálfsagt um
sin skvldustörf, og ég um mín, og ég geri ráð fyrir, að
hvorugt hjálpi hinu.“
„Þið sem eigið að búa saman, koma í stað sýslu-
mannshjónanna á meðan vdð erum í burtu.“
„Ég er nú anzi hrædd um, að það verði hæpin sam-
h'king, þið pabbi, og Pálmi fulltrúi og ég.“
Arni sýslumaður blæs þykkuni vindlarevk út í loftið
og segir brosandi:
„Þetta eru nú bara ólíkindalæti í þér, F.lsa mín. Þið
látið svona stundum, ungu stúlkurnar. Pálmi er fyrir-
myndar piltur.“
„Hver er að efast um það?“ Elsu langar ekkert til að
ræða frekar um búskap með Pálma fulltrúa og segir við
móður sína:
„Var það þá ekkert annað, sem þú vildir tala vnð
mig, mamma?“
„Nei, ekki annað en það, að þú átt að vera húsmóðir-
in hér á Grund í fjarveru minni.“
• • VILLI........
„Ég mun reyna það eftir beztu getu, en ég var ekki
alveg búin að ljúka mér af úti í blómagarðinum, þegar
þú kallaðir á mig. Er ekki bezt að ég skreppi þangað
aftur dálitla stund?“
„Jú, en þú kernur svo inn og hjálpar mér, Elsa.“
„Já, alveg sjálfsagt, mamma.“
Elsa gengur aftur út úr dagstofunni, en sýslumanns-
frúin snýr sér að ntanni sínum og segir: „Ekki líkar
mér, hvernig Elsa talar um Pálma fulltrúa."
Sýslumaður brosir. „Það er bara góðs viti, Helga
mín. Þau þekkjast svo lítið enn þá.“ Svo hagræðir hann
sér enn betur í. hægindastólnum og lokar augunum værð-
arlegur, en frúin gengur niður í eldhúsið til starfa, ekki
sem bezt ánægð.
Gunnar kaupamaður stjórnar hestunum fyrir sláttu-
vélinni og slær grundina fyrir sunnan sýslumannssetr-
ið. Hann er léttklæddur og lætur sól og blæ leika frjálst
um hraustan líkama sinn. Starfsgleði og æskuþróttur
stjórnar hverri hreyfingu hans, en örlítið dreymið bros
blikar í gráu augunum hans fallegu.
Degi er tekið að halla. Stína er ein með hrífu á tún-
inu. En Gunnar hefur markað sér ákveðið svæði, sem
hann ætlar að Ijtika við að slá, áður en hann byrjar að
snúa heyinu, og slættinum miðar vel áfram. Brátt sér
hann stúlku með hrifu í hönd koma heiman frá bænum
og stefna út á grundina. Heit fagnaðarbylgja fer ósjálf-
rátt um hann allan, og hjartað slær örara í barmi hans,
en blik augnanna verður dýpra. Þetta er í annað sinn,
sem sýslumannsdóttirin kemur út á túnið til að hjálpa
til við heyskapinn.
Gunnar heldur starfi sínu áfram, en Elsa er brátt
komin til hans og spyr brosandi: „Ætlar kaupamaður-
inn að bæta miklu við ljána enn í kvöld?“
Gunnar stöðvar hestana. — „Nei, nú er slættinum
senn lokið í dag, en þá beiti ég hestunum fyrir snún-
ingsvélina og rifja það, sem laust er af heyi.“
„Já, nú er komin snúningsvél, svo það verður engin
þörf framar fyrir svona hlaupakonur eins og mig!“
„Jú, Elsa. Það er alltaf þörf fyrir starfsfúsar hend-
ur. — Hefur þú gaman af að vinna við heyskap?“
„Já, mér finnst heyskapurinn, og yfirleitt öll sveita-
vinna, þau heilbrigðustu og skemmtilegustu störf, sem
ég get hugsað mér.“
„Þú ert sem sagt fædd sveitakona!“
„Já, vissulega er ég það, barn íslenzkrar náttúru,
enda ætla ég líka að búa í sveit.“
Gunnar brosir. „Verða sýslumannsfrú á Grund?“
„Nei, bóndakona,“ svarar hún og brosir til hans um
leið. Svo hraðar hún sér til Stínu og tekur kappsamlega
til starfa með henni.
Gunnar hvetur hestana aftur af stað, en síðasta orð
sýslumannsdótturinnar ungu „Bóndakona!“ hljómar í
sál hans líkt og fegursti ómur vorsins sjálfs. Hún elsk-
ar sveitina og starfið, eins og hann, en hvað segja sýslu-
mannshjónin á Grund um þá afstöðu einkadótturinn-
ar: — Bóndakona! Framhald.
138 Heima er bezt