Heima er bezt - 01.04.1961, Blaðsíða 33

var þá sama sem húsmóðir á staðnum. En svo gaztu far-
ið þangað þegar ég var farin.“
„Þeir hafa nú ekki verið svo hrifnir af þinni veru á
því heimili, feðgarnir," sagði móðir þeirra.
Ásgeir sagði ekkert, enda komst hann ekki að.
„Ja, sei, sei, hvað svo sem ætli þeir hafi ætlað mér
að verða? prestsmaddama eða hvað?“ sagði Ásdís og
flissaði.
„Það er víst hægt að komast í veglegri stöðu, en fara
upp á milli hjóna,“ sagði Ásgeir hálfsofandi.
„Ert þú einn af þeim, sem kennir mér um það að
þau skildu Rósa og Kristján? Þessu hefur Geirlaug
gamla spúið ofan í þig eða Rósa. Henni er trúandi til
alls.“
„Ég get nú sagt þér það, að þitt nafn er aldrei nefnt
á því heimili,“ sagði hann.
Þá kom Steinn gamli inn og við það datt samtalið
niður. „Ekld nema það. Hefur þá ekki karlinn látið
fisk í poka án þess að minnast á það við mig,“ sagði
hann. „Ég ætlaði ekki að þiggja neitt af því hyski.“
„Það var nóg að ég vissi um það. Ég þóttist vita að
mamma hefði ekkert á móti því að smakka nýjan fisk.
Hún er nú ekki uppstoppuð með fýlu og stærilæti eins
og þið Ásgeir,“ sagði Ásdís.
Drengurinn vaknaði og horfði ringlaður kringum sig
og stakk svo andlitinu að móðurbrjóstunum.
„O hvað hann verður nú einmana svona fyrstu dag-
ana,“ sagði Ásdís. „Líklega er hann nú farið að langa í
volgan sopa, blessaðan stubbinn minn.“
„Svo þú hefur hann á brjósti enn þá. Hann svíkur
ekki að fá mjólkina úr þér náttúrlega, eins og tir mér,
hnaus þykk eins og sauðamjólk. Ekki er nú von að þú
sért útlitsbetri, blessuð stúlkan, og ganga svo til úti-
vinnunnar,“ sagði amman.
„Það hefðu varla margir kosið ævina mína í sumar.
Náttúrlega var það mikið tíðinni að kenna, en ég tala
svo ekki meira um það núna,“ sagði Ásdís. Hún vildi
taka upp léttara tal og sneri máli sínu til Ásgeirs.
„Hvað segir þú mér í fréttum frá Hofi. Ég hef alltaf
gaman af að heyra eitthvað þaðan?“
„Það er hálfur mánuður síðan ég fór þaðan og get
nú heldur lítið sagt þér þaðan,“ svaraði hann þurrlega.
„Það varð þá maddaman sjálf, sem reisti þangað með
Rósu. Þvílíkt og annað eins. Allir bjuggust við að það
vrði Stefán í Þúfum,“ sagði Ásdís.
„Hverjum var þægilegra að búa þar en eigandanum?“
sagði hann.
„Ætlarðu ekki að verða þar ráðsmaður, það hefur
maður heyrt,“ sagði hún.
„Það dettur víst engum í hug, nema kannske þér, að
kalla kaupamann ráðsmann. Ég var þar ekki nema 6
vikur, þá var búið að hirða túnið og fá talsvert af út-
heyi. Meira þurfa þær ekki handa sínum skepnum.“
„Þær geta búið við það sem Kristján lét þær hafa.
Annað eins hef ég nú aldrei séð. Síðan hefur hann ver-
ið eins og annar maður til geðsmunanna, sem eðlilegt
er og svo ætlar hann að selja allt í haust.“
„Það er það bezta fyrir hann. Hann getur aldrei bú-
ið nema að lifa á einhverjum. Reyndar var hann nú
kominn á græna grein þar sem hann hafði þig og karl-
inn til að vinna kauplaust hjá sér. En hann getur ekki
lifað samt. En hitt er ekki nýtt að hann sé lundillur,
það hefur hann alltaf verið. Ég er honum ekki ókunn-
ugur.“
Svó fór hann út án þess að líta á litla frændann, sem
kominn va^ í baðstofuna og systur hans geisluðu af
ánægju yfir. Svona fallegt barn höfðu þær aldrei séð.
Ellegar hárið á henni Ásdísi. Það hafði áreiðanlega eng-
in kona annað eins hár í sveitinni.
„Það er aldrei merkissvipur á Ásgeiri. Ef hann ætlar
að haga sér svona hugsa ég að ég tali við hann í alvöru,“
sagði Ásdís. „Hvar er hann eiginlega að vinna núna?
Það er gaman fyrir ykkur að fá hann í heimsókn ef
hann er alltaf svona fýldur.“
„Hann var hérna vikuna sem leið að heyja handa
skepnunum sínum,“ sagði bóndi. „Hann lætur mig ekki
fóðra þær fyrir ekld neitt eins og þú.“
„Ég gat nú illa ráðstafað þeim þar sem þú komst
aldrei heirn til mín þó þú ættir leið fram hjá,“ sagði
hún.
„Það hefði verið nær fyrir þig að skrifa móður þinni
um það en eintóman bölvaðan heilaspuna,“ sagði hann.
„Ég veit nú bara ekki til að ég hafi sýnt þér bréfin
hennar, svo þú veizt víst lítið hvað þar stóð,“ sagði
húsmóðirin snúðugt, „og ef þú ætlar að verða svona í
viðmóti við hana er alveg eins gott að hún sé kyrr þar
sem hún var. Það hefur þá víst ekki verið til batnaðar
að fara að sækja hana.“
„Honum var það víst velkomið að gægjast í bréfin,
sem ég skrifaði þér. Þó ég spaugaði um að ég ætlaði
ekki að yfirgefa Kristján fyrr en ég væri búin að koma
okkur í hnappelduna,“ flissaði Ásdís. „Bara að Ásgeir
reyni að ná í Rósu, það datt mér strax í hug þegar ég
heyrði að hann væri komin að Hofi.“
Móðirin hló frarnan í hana. „Ja hver getur sagt um
hvað fram undan er. Hann ætlar víst að vera þar í vet-
ur. Það hefur margt ólíklegra skeð.“
Gamli maðurinn tautaði eitthvað urn að þær væru
heimskingjar um leið og hann fór út.
Það var talsvert úti af heyi á Giljum, eins og víðar,
eftir þetta óþurrkasumar. Næsta vika var eintómt sól-
skin og allir þurrkuðu upp og bundu inn í tóftir. Ás-
dísi langaði ósegjanlega mikið að bregða sér upp í
Skessuskarð á kvöldin og sjá ofan að Grýtubakka hvort
nokkuð gengi fyrir því að ná upp heyinu, en hún þorði
það hreint og beint ekki fyrir karli föður sínum. Hann
varð öskuvondur í hvert sinn sem hún minntist á það
heimili. Ásdís fann til ánægju yfir að verá komin heim
til föðurhúsanna. Faðir hennar og bróðir urðu hlýlegri
við hana þegar hún kom út með hrífuna. Það eina sem
skyggði á var deyfðarsvipurinn á svni hennar, þegar
hún var ekki hjá honum. Hún hlakkaði til þess á hverju
kvöldi að koma heim til hans og svæfa hann við volgt
móðurbrjósrið. Ásgeir var beðinn að hjálpa til við hey-
Heima er bezt 141