Heima er bezt - 01.09.1977, Síða 18

,flokkiirinn“ eða Mæðgurnar“ úr S— V.
Kvosin N- og A-alda og Ingubotnar.
Trölladyngja i baksýn til h. Austurstöpull
lengst til h.
manns Benediktssonar úr Borgarfirði, en þó sérstak-
lega auðn, eyðileiki og tilbreytingarleysi svæðisins, þar
sem svo litlu virðist muna við hvern spölinn, vegna
fjarlægðar kennileita, og meira en drjúgur spölur nið-
ur að sjó. Hér erum við 20. aldar kappar, tæknivæddir
og í allt búnir, þyldum uppihald í viku án þess að drepa
tittlinga, og umferð mikil alla leiðina í báðar áttir. Svo
ekki var einmanaleikanum til að dreifa. Samt erum við
komnir 12—15 km skemmra en við ætluðum, þótt við
hefðum góð kort, og Sandurinn rétt að byrja. Tel eg
því leiðarspotta Eiríks vera um 13—15 km hvern og
passar það vel, bæði upp á kafla sem alla vegalengdina.
Klósettsetan situr uppi á mel við Nýjadalsskála og
gefur frat í flugvöllinn rétt hjá. Jón E. B. er þar allg'.að-
klakkalegur, kominn frá Sandbúðum með þau tíðindi
að bóndi þar þykist hafa séð eitthvað ,skrýtið‘, á vél-
sleðaferð í vetur. Þó allt fennt og kleprað og óljóst.
Hvort eg vilji skreppa uppeftir og líta á þetta með hon-
um í kvöld. Það hélt eg nú bara, strax og eg væri búinn
að éta minn súrhval, hákall, bóndabrauð, mysu og te,
og rétta úf mér eftir bóndabeygju Bronkóbrúns hans
Panchó. Fórum við Jón svo eftir hálftíma eða svo upp
til Sandbúða. Fljúgum við austan öldu, lágt, og at-
huga eg landslag og háttu þar, og líst óvænt til lands-
yfirferðar vegna farvega og vatnsaga og líklega síðsnjóa.
Við lendum í annarri súpuskál hjá Sandbúðum og
hjónin þar taka á móti okkur af mikilli ástúð, ásamt Pál-
ínu, öndvegistík þeirra sem fær bréf frá hundum, póst-
kort, ástaljóð og innrammaðar mvndir af vonbiðlum.
Hjónin heita Ingigerður Ólafsdóttir og Haraldur
Agústsson, og hafa haft þar ísetu um alllangan tíma,
við ísingarmælingar og veðurathuganir. Kveðst Harald-
ur hafa séð eitthvað hraungl í vetur, og dálítið ein-
kennilegt, þó óljóst hvers kyns sé vegna fanna. Býðst
hann til að skutla mér á staðinn, sem ekki sé fjarlægur.
Á leiðinni bendir hann mér á steinhleðslu, sem mér
virðist vera rúst af „búð“, þrír veggir, opin NA, rétt
við veginn og í hættu af umferð og jeppadjöflum.
Rústin situr á norðurhallri öldu skammt frá Sandbúða-
vegamótum. Hefur hún án efa verið notuð til skjóls
fyrir SV garra Sandsins, og tjaldað yfir. Nú að nokkru
sokkin og að nokkru útflött.
Komum við, eftir nokkra aurbleytu-aðkenningu,
fram á smá-hæð, úr jarðföstum klöppum, rétt hjá smá-
lænu í kvos þeirri, er eg hafði merkt líklega legu Beina-
kerlingar vestra, eftir áðurnefndri loftmynd. Allt í
einu, án viðvörunar, erum við á hólnum og blasa þar
við okkur mæðgurnar. „Flokkur“ af vörðum, greini-
lega ekki 24 stunda hringur, og beinakerling, réttnefnd,
„mitt“ á milli þeirra, prúðbúin ótrúlegri beinafjöld ut-
an sem innan, full af mosa og fjallagróðri. En engan
gróður að sjá, ekki eitt strá, feti frá næsta beini við
jaðar hennar eða fald, nema mosableðill yfir einn hross-
legg sem liggur sér á klöpp rétt hjá.
Undrun minni og okkar allra verður ekki með orð-
um lýst, enda var eg alveg orðlaus þennan hálftíma sem
við dvöldum þar. Hafði eg búist við viku til 10 daga
leit í svartaþoku og sudda, án þess endilega að finna
neitt. Þó ákveðinn í að leita rækilega svo ekki þyrfti að
yfirfara sama svæði að ári. Samt hafði eg nokkra von,
og stundum góða, eins og td. þegar Gísli Eiríksson
sagði mér í bréfi að þá væri nú bara ekki annað en leita
og finna. En Gísli átti 50 ára Sprengisandsafmæli í ár,
og gaf mér góð ráð og upplýsingar í bréfum í vetur.
Hafði eg verið með skagfirskt merakóngagrobb í haust,
eitt sinn, við Jón A. í bréfi:
Þótt á dembist þokan grá
í því skal rembast vandafári,
Rögn oss slembilukku ljá
Lofnar að kemba sand úr hári.
Vissulega höfðu regin veitt okkur meira en slembi-
lukku. Því að í viðbót við allt upptalið, og bæjarsögu-
burð erinda minna til Sandbúða, þá komum við að
Sprengisandi í heiðskíru veðri þetta kvöld, upp úr soð-
294 Heima er bezt