Heima er bezt - 01.09.1977, Síða 30

Skjalda sýslumannsins er átján mörltum í.
Ramba-ramba,
þamba-þamba
og ró-ró-ró.
Erfitt er og erfitt er að gleyma-og-gleyma því.
Bíum-bíum-bamba
og ró-ró-ró.
Kolin fluttu piltarnir til prestsins í gær.
Ramba-ramba,
þamba-þamba
og ró-ró-ró.
Einn-og-einn svo grætur og annar hlær-og-hlær.
Bíum-bíum-bamba
og ró-ró-ró.
Amma gamla er hrædd við þessa stóru-stóru menn.
Ramba-ramba,
þamba-þamba
og ró-ró-ró.
Lof sé guði, að þú ert svona lítill-trítill enn.
Bíum-bíum-bamba
og ró-ró-ró.
Það er svo margt sem breytist, þegar börnin verða stór.
Ramba-ramba,
þamba-þamba
og ró-ró-ró.
Og yfir manni er himinn og undir manni sjór.
Bíum-bíum-bamba
og ró-ró-ró.
Enginn veit og enginn veit, hvar óskasteinninn býr.
Ramba-ramba,
þamba-þamba
og ró-ró-ró.
Það gerast ekki lengur hin gömlu ævintýr.
Bíum-bíum-bamba
og ró-ró-ró.
Lítinn-lítinn karlsson ég hugga-og-hugga vil.
Ramba-ramba,
þamba-þamba
og ró-ró-ró.
Hann vill eignast kóngsdóttur, — en hún er ekki til.
Bíum-bíum-bamba
og ró-ró-ró.
Fleiri ljóð birtast þá ekki að sinni. — Kær kveðja.
E. E.
Ferðapistlar Símonar í Litladal
Framhald af bls. 302 --------------------------
Lofaði hann því og efndi það líka. Kvaddi ég hann og
hljóp ofan yfir Húseyjarkvísl, og svo í einum spretti
þvert yfir Hólminn að Héraðsvötnum, kom heim rétt
um það bil, að lokið var fjósverkum. Furðaði alla á því
og spurðu, hvers vegna ég kæmi svo fljótt. Ég sagði,
að mér hefði orðið illt, sem líka satt var.
Engum þorði ég að segja ferðasögu mína rétta nema
móður minni. Hún kímdi og sagði þetta vera rétt eftir
Sigurði og svipað hans tiltektum.
IV
Eitt sinn, er ég var unglingur, fór ég í fjallgöngur á Silfra-
staðaafrétt. Gekk ég í Kleifum með fleiri ungum mönn-
um. En þegar safnféð rann ofan með Valagilinu að
sunnanverðu, hlupu fimm kindur ofan í gilið skammt
fyrir neðan brúnina, en slóðin tók enda, og komust þær
í sjálfheldu. Ekki var hægt að kasta fyrir þær steinvöl-
um eða sandi, svo að þær hrykkju til baka, því að berg-
ið slútti fram yfir þær. Urðum við að hverfa frá og
fórum heim að Fremri-Kotum ogsögðumgangnaforingj-
anum frá þessu. Var það Jóhann Hallsson, þá bóndi á
Þorleifsstöðum, alvanur sigmaður við Drangey. Báð-
um við hann að fara með okkur, hafa góð bönd með
og binda einn okkar og hleypa niður til þess að fæla
kindurnar af skeiðinni. Jóhann sat inni við vín og kaffi-
drykkju. Hann brást við reiður, sagði að við gætum
sótt þær sjálfir, því að af klaufaskap okkar hefðu kind-
urnar farið í gilið. Við reiddumst og fórum þrír strákar
fram að gilinu aftur. Spurði ég hvort félagar mínir vildu
reyna, en hvorugur gaf sig fram. Sá ég, að þetta dugði
ekki, klæddi mig úr úlpu minni og fór ofan á skeiðar-
endann. Var hún vel alin á breidd, slétt nokkuð og eng-
inn halli á henni, en hengiflug fyrir neðan. Ekki gat
ég gengið uppréttur. Skreið ég á hnjám og höndum,
þar til ég kom að kindunum. Þá blésu þær á mig, og
sá ég að ef þær stykkju á mig, mundu þær ryðja mér
fram af. Tók ég þá það ráð að leggjast á magann og
skríða marflatur, þar til ég smeygði hausnum undir
þá næstu. Hljóp hún þá yfir mig og hinar hlupu strax
á eftir um endilangan skrokk minn, en ég hélt mér
dauðahaldi með hægri hendi í bergið, en vinstri í skeið-
arbrúnina. Ekki gat ég snúið mér við og varð að mjak-
ast aftur á bak alla leið til enda skeiðarinnar.
Af þessu fékk ég mikið hrós, en Guðs handleiðslu
var það að þakka, að mér slysaðist ekki. Að vísu var ég
vanur bröttum fjöllum og klettum í Djúpadal, en hafði
þó aldrei farið slíka háskaför sem þessa, sem kalla mátti
að væri gapaháttur og forsjárleysi. En faðir minn mun
hafa tautað ófagurt yfir Jóhanni, næst er þeir fundust.
Framhald í næsta blaði.
306 Heima er bezt