Heima er bezt - 01.08.1978, Blaðsíða 31

bæjarsund eins og venjulega, þegar hann taldi hættu á
ferðum. Hænsnin, sem áttu bækistöð á girtum palli yfir
kálfastíunni, fengu ekki að fara út fyrr en gauraganginn
lægði. Þau görguðu og skræktu af öllum kröftum. Goði
drundi og haninn galaði eins og einsöngvari í blönduðum
kór.
Valgerði varð að orði: — Þetta eru nú meiri vortón-
leikarnir og ekki allar raddirnar jafn fagrar.
— Nei, sagði Snæbjöm, — Þær eru allar jafnljótar.
— Brói; Að þú skulir segja þetta, sagði systir hans
stórmóðguð. — Mér þykir svo indælt að hlusta á þetta allt
saman. Heyrirðu ekki líka fuglasönginn og sérðu ekki að
sólin er farin að skína á allt og alla? Þetta er svo dásamlegt,
að ég get ekki lýst því.
— Þú með alla þína rómantík, sagði bróðir hennar
stríðnislega og hló. — Svona eru þessar stelpur alltaf.
— Bíddu bara; hvæsti Þrúða. — Ég skal svei mér taka í
lurginn á þér og þar með flaug hún á hann og var svo
snögg að hann var dottinn á rassinn, áður en hann vissi af.
Sem betur fór lenti hann ekki í fjóshaugnum, heldur rétt
hjá honum.
— Ef ég hefði dottið í forina, hefðir þú farið þangað á
eftir, sagði hann ískyggilega rólega. — En þú sleppur í
þetta sinn. Annars var ég bara að stríða þér. Ég hef gaman
af þessu.
Séra Halldór kvaðst ennþá hafa mikla ánægju af þessu
líka sem hann kallaði skemmtiþátt vorsins og enginn vildi
missa af. Nú fóru eldri kýrnar að lýjast og finna gróður-
ilminn, sem var svo heillandi, að þær hættu öllum galsa og
fóru að narta í grængresið.
— Æ, nú er ekkert gaman að þessu lengur, sagði
Hannes. — Þær eru eins og virðulegar frúr í kaffiboði. —
Við látum þær vera á túninu fram að helgi sagði prestur-
inn. Úthaginn er lítið sprottinn og það þarf að gefa þeim á
kvöldin, en kálfamir mega liggja úti.
— Komið þið nú öll inn, sagði frúin. — Fáið ykkur
kaffi. Mér er satt að segja ekki of heitt.
Á borð var borið smurt flatbrauð og stærðar jólakaka,
ásamt vel heitu, ilmandi rjómakaffi.
— Við gerum okkur dagamun, þegar svona stórvið-
burðir eiga sér stað, sagði frúin og brosti. — Mér dettur í
hug, að stundum hafi nú verið hrópað ferfalt húrra af
minna tilefni en þessu, en við sleppum því nú.
— Já, sagði Þrúða. — Ef Brói hefði dottið í mykjuna,
skyldi ég hafa hrópað að minnsta kosti fimm sinnum
húrra.
— Ekki nema einu sinni, sagði bróðir hennar. — Þú
hefðir verið komin þangað sjálf áður.
— Hættið þessu pexi börn, sagði frúin myndug. En
með sjálfri sér kímdi hún. Hún vissi sem var, að þau máttu
hvorugt af hinu sjá og kom vel saman, þótt þau tækju
smábrýnur og væru langt frá sammála um alla hluti. Nú
yrðu þau senn fullorðin og þá tækju önnur viðhorf til
lífsins hugi þeirra, eins og gengur.
18. KAFLI
Nú fór í hönd erfið og annasöm vika í Hvammi og unnið
af kappi utanbæjar og innan. Gleði og eftirvænting lá í
loftinu og örvaði fólkið til starfa.
— Hér er mikill gestaþefur, sagði Kristján og strauk
skeggið ánægjulegur í bragði.
Hreingerningar voru langt komnar og eftir helgina átti
að ganga varpið.
— Við náum þessu öllu og meiru til, sagði Þrúða, sem
dró ekki af sér.
Á kvöldin laumuðust stúlkumar fram á bæjarloftið,
leyndardómsfullar á svip.
Jafnvel Hannes fékk ekkert að vita Hann stríddi þeim
óspart og hélt því fram að þær stunduðu kukl og væru
langt komnar með að vekja upp draug að dæmi Sæ-
mundar fróða, sér til aðstoðar við húsverkin. Þær væru
þeir dæmalausu amlóðar, sem engu kæmu í verk.
Þrúða sagði mjög alvarleg, að hann skyldi tala varlega,
annars sendu þær á hann púkann, strax og hann væri
orðinn nógu magnaður. Hún útmálaði þetta svo sann-
færandi, að honum leist ekki á blikuna. En forvitnin
kvaldi hann eftir sem áður.
Von bráðar komst leyndarmálið upp. Einn morguninn
mættu stúlkumar óvenju hátíðlegar á svipinn, en bros-
glampinn í augunum leyndi sér ekki. Þær voru allar í
hinum, ókvenlegu og ósiðlegu síðbuxum.
Hannes rak upp stór augu, en hann steinþagði.
— Þú ert eins og þú hafir séð draug, sagði Þrúða og
gretti sig framan í hann.
— Þessi útgangur á ykkur er á við meðal draug, ansaði
hann. — Þið eruð eins og skoffín í þessu.
— Gott hjá ykkur stúlkur, sagði Kristján og sló á lærið
— Þið látið ekki sitja við orðin tóm.
Frúin kom inn í þessu og gleymdi að bjóða góðan dag,
er henni varð litið á dóttur sína.
Hún horfði á þær feins og strangur rannsóknardómari á
sakamenn. Auðséð var að henni líkaði framtakssemi
þeirra ekki alltof vel.
— Fyrst þið viljið endilega klæðast eins og „arabiskir
heiðingjar“ og villimenn, þá þið um það. En ég bið ykkur
að muna það, að ég leyfi ykkur ekki að fara af bæ í þessari
„múnderingu".
Hún þagnaði og varp öndinni, og bætti við: — Guð
veit hvort þetta er ekki eitt af því er koma skal. Ég efast
ekki um að þægilegt sé að vinna í þessum klæðnaði bæði
úti og inni, en best mun hann henta að vetrinum í fann-
fergi og gaddi. Þrúða leit þakklátum augum til móður
sinnar.
Frúin brosti með sjálfri sér yfir þessu einstæða uppá-
tæki þeirra. Dísa var hálf miður sín og tók í huganum á
sig alla sök.
Ranka leit hikandi en örlítið sposk til Sigurbjöms, en
hann brosti aðeins og horfði með velþóknun á hina ítur-
vöxnu, æskubjörtu blómarós, er roðnaði undir heitu
augnaráði hans.
Heima er bezt 279