Heima er bezt - 01.08.1978, Qupperneq 33

— Eins og frjósemisgyðjan holdi klædd. Dísa var ekki
að grínast.
— Guð hjálpi þér að tala svona barn, sagði Ranka hálf
móðguð.
— Jú, þú minnir mig á skyr með rjóma útá og fleira
lostæti.
— Hvað þú ruglar, sagði Ranka og gat ekki annað en
hlegið og brátt veltust þær báðar um af hlátri, svo Val-
gerður sem kom inn í þessu spurði hvað væri svona
skemmtilegt.
Þær urðu að segja henni söguna og hún hló líka og hvað
þetta ekki fjarri lagi þó þetta væri frumleg samlíking.
— Falleg er hún þessi stúlka frá Fellsgrund, eins og
hún á kyn til, sagði Sigrún hugsandi. — Sú á eftir að velgja
yngismönnunum undir uggum, án þess að reyna nokkuð
til þess. Hún er svipfalleg, prúð og stillileg en líklega er
hún skapmikil og tilfinningarík eins og ættirnar sem að
henni standa.
— Það er orðin gömul saga, sagði frúin — og ég efast
um að hún viti nokkuð um hana. Það er oft talað um
syndir feðranna, en Sigrún mín. Hvað er mesta syndin? Ég
er mjög ánægð með þær báðar, bætti hún við.
Séra Halldór og Sigurður bættust í hópinn. — Halldís á
Hóli er alvarlega veik, sagði séra Halldór. — Okkur Sig-
urði kom saman um að fella niður messu þar að sinni.
— Hvað ætli sé að Halldísi? spurði frúin.
— Hún er komin langt á leið, sagði Sigrún. — Hefur
verið léleg til heilsu allan tímann aldrei þessu vant. Baldur
læknir álitur að taka þurfi barnið með keisaraskurði. Hún
sé ekki fær um eðlilega fæðingu. Þangað til þarf hún að
hafa algera hvíld og visst mataræði ef sæmilega á að fara.
— Aumingja Halldís, varð Þrúðu að orði. — Svona er
að vera alltaf að eiga þessi böm. Erfitt hlutskipti að vera
eiginkona, hugsaði hún.
— Hvað er að frétta frá Áshamri? spurði Sigrún.
— Allt gott að ég best veit, svaraði frúin. — Sigga mín á
von á sér í kring um miðjan september og allt virðist i lagi.
— Hún er orðin þó nokkuð þybbin utan um sig, greip
Þrúða framí.
— Ég var að stríða henni á því um daginn að stelpan
hennar yrði ekkert smásmíði, þegar hún kæmi í heiminn.
— Þrúða þó, sagði frúin í áminningartón. — Þú átt að
tala varlega við barnshafandi konur um svona hluti.
— Sigga tók því nú rólega, sagði Þrúða.
— Hvenær koma synir ykkar heim? spurði Sigrún.
— Á sunnudaginn, blessaðir, sagði frúin, — og ég er
svo barnaleg að ég hlakka mjög til.
— Það skil ég vel, sagði Sigrún. — Þeir eru mestu
mannsefni og duglegir við búskapinn og námið. Þið farið
nú senn að eignast tengdadætur, spái ég. Einhver var að
tala um að Þorsteinn væri í þann veginn að staðfesta ráð
sitt.
— Ekki er okkur kunnugt um það, svaraði frúin. — Ég
vona bara að þeir verði heppnir í valinu. Við hjónin erum
sammála um að skipta okkur ekki af ráðahag bama okkar
ótilneydd ef ánægja og kærleiki er beggja vegna.
— Það er alveg rétt afstaða hjá ykkur. í mínu starfi finn
ég fljótt hvort hann er með í leiknum eða ekki. Kærleik-
urinn er ósigrandi og frá guði kominn. Hann sigrar basl og
bágindi og fer ekki í manngreinarálit, en lýtur aðeins
sínum eigin lögum. Munum það alltaf Herborg.
Frúin klökknaði og strauk yfir hvarma.
— Fyrirgefðu Sigrún. Ég er eitthvað svo viðkvæm. Við
höfum báðar fengið vænan skerf af lífshamingjunni hvað
kærleika snertir.
— Já, ég hef oft þakkað guði þá miklu náðargjöf, ans-
aði Sigrún.
Presturinn og Sigurður skeggræddu sín á milli og lögðu
lítt eyrun við skrafi kvenna sinna.
Séra Halldór leit til þeirra. — Hvemíg þætti ykkur
konur góðar að fá senn hvað liður, síma í sveitina okkar og
kannski sitthvað fleira, okkur öllum til hagræðis?
— í mínu starfi væri ómetanlegt að hafa síma, ansaði
Sigrún. — Jafnvel þó sími væri ekki nema á fáum bæjum
til að byrja með.
— Ég vildi nú engu síður fá rafmagn til heimilisnota,
sagði frúin.
— Þetta fylgist sennilega að, mælti Sigurður, ásamt
fleiru t.d. brú á Gljúfurá og veg þegar farið verður að
virkja fossinn hérna fyrir ofan Hvamm. Fyrst er hugsunin
og ráðagerðirnar, síðan koma framkvæmdimar. Við
skulum vona að þessir draumar okkar rætist á næstu ár-
um.
Séra Halldór kom með flösku og glös.
— Drekkum skilnaðarskál og þess er koma skal. Hann
skenkti og þau lyftu glösum. Þau sátu góða stund og
röbbuðu um alla heima og geima. Nú kom í ljós að Sig-
urður gat verið hrókur alls fagnaðar ef svo bar undir.
— Jæja, vina mín. Nú þurfum við víst því miður að
fara að hugsa til heimferðar, þó við vildum stansa lengur.
Dýa, Hannes og Þrúða voru úti og dáðust að fegurð
kvöldsins í vorblíðunni. Þau hlógu að Grásu litlu sem nú
var farin að braggast og komin í mikla vináttu við köttinn
Silfra. Þau hlupu í kapp um varpann og veitti ýmsum
betur.
Hannes sagði að Grása væri komin upp á milli hjóna,
því Silfri væri orðinn miklu hrifnari af henni en Þrúðu
sem von væri.
— Asni getur þú verið greyið mitt, sagði Þrúða með
fyrirlitningarsvip. — Það sem þú bullar stundum eins og
flón. Dýa hló að þeim og sagði að hann væri ekki eins
vitlaus og hann sýndist. — Þú ert nú bara bamið ennþá og
hún strauk um vanga hans um leið. — Æi, hvað þú ert
orðinn snarpur á vangann, sagði hún hissa og kippti að sér
hendinni.
— Ha, ha. Þrúða skellihló. — Ertu nú farinn að fá
skeggbrodda líka í viðbót við vitleysuna. Þú lagast nú víst
lítið við það. A.m.k. verður þú varla „bara bamið“ lengi
úr þessu.
Hannes eldroðnaði og það kom vandræðasvipur á hann
sem snöggvast. Svo jafnaði hann sig og ætlaði að rjúka á
Þrúðu en hún tók til fótanna og hann hafði ekki roð við
henni.
— Hannes; Viltu ná i hestana, kallaði pabbi hans.
Heima er bezt 281