Heima er bezt - 01.07.1985, Síða 39

VICTOR RYDBERG
Búálfurinn
s
Pýðing: Magnús Asgeirsson
(,,Ljóðfráýmsumlöndum“, Rvík 1946).
Köld er hin þögla þorranótt.
Þúsundir stjarna brenna.
Allir í bóndabænum rótt
blunda um tíma þenna.
Máninn um hljóða líður leið,
Ljómar snærinn á hverjum meið,
blikar á bæjarþaki.
Búálfur aleinn vakir.
Hímir hann grár við hlöðudyr
hvíta við mjallargljána,
mænir sem ótal árin fyr
upp til hins skæra mána,
skimar um dökkan skuggahring,
skógareikanna varðfylking,
glímir við gátu eina,
getur ei úrlausn neina.
Hristir hann koll og hendi fer
hóglega um skegg og enni.
, ,Nei, sú gáta mér ofraun er,
ekki botna eg í henni' ‘ —
víkur síðan að venju á bug
vandaspurningum sér úr hug,
sínu hann fer að sinna,
sýsla og gagn að vinna.
Skyggnist hann inn í skemmu og fjós,
skrárnar hann ekki baga,
kýrnar minnast við mánans ljós
margþráðra sumardaga.
Búinn að gleyma beizli og taum
Blakkur á líkan sæludraum:
angar nú í hans stalli
iðjagrænn töðusalli.
Lítur hann inn um lambhússkjá,
lömbin og ærnar sofa,
hanann sér hann á hæstu rá
hreykinn í sínum kofa.
Snati liggur á letihlið,
lítið eitt rumskar þruskið við,
álfinn sinn óðar kennir,
augum til vinar rennir.
Búálfur trítlar hljótt og hægt
húsbændur sína að líta,
lengi hann vissi, að þarft og þægt
þeim var hans iðju að nýta,
tánum sem léttast læðist á,
lítur á börnin hýr og smá,
sofandi sætt á beði:
sú er hans mesta gleði.
Svo hafði hann litið sérhvern þar
sofinn við draumagaman
hvíla í bernsku — en hvaðan bar
hingað þá alla saman?
Kynslóðir runnu skapa skeið,
skunduðu burt — en hvaða leið?
Gátan hans gamla vaknar,
gátan, sem úr ei raknar.
Búálfur heldur heim á stjá,
hlöðuna inn í snýr hann,
þar uppi á lofti í horni hjá
hreiðri svölunnar býr hann,
nú er svölunnar setur autt,
sumars bíður það gleðisnautt,
þá hverfur hún til baka
heim ásamt prúðum maka.
Þá mun hún kvaka allt og eitt
um hina löngu vegu,
en þó ekki neitt, sem geti greitt
gátuna furðulegu.
Reikar í gegnum glufu á vegg
geisli bleikur um álfsins skegg,
hýjungur ljómar hvítur,
heilann álfurinn brýtur.
Kyrrt er um skóg og víðan völl,
veturinn svæfir hljóðin,
handan við kveða fossaföll
fjarlægan niðaróðinn.
Hlustar álfur í hálfum draum,
hyggur þar niða tímans straum, —
hvert mun sá straumur halda?
hvað mun upptökum valda?
Köld er hin þögla þorranótt.
Þúsundir stjarna brenna.
Alhr í bænum blunda rótt.
Bráðum mun dagur renna.
Máninn á hljóðri lækkar leið,
ljómar snærinn á hverjum meið,
blikar á bæjarþaki.
Búálfur aleinn vakir.
Heima er bezt 263