Heima er bezt - 01.07.1985, Qupperneq 49

„Ég fékk arf?“ sagði hún.
„Áttu kannski húsið, þar sem ég tók þig í morgun?“
„Já. Reyndar á ég það, það er að segja, ég átti ekki neðri
hæðina, en keypti hana, þegar fólkið, sem var þar, flutti
burt,“
„Nú. þú ert milljóneri, manneskja. Hvað þarftu að vera
að vinna eins og skepna, ha?“
Hún vissi ekki, hvernig átti að taka þessu, hvort hún átti
heldur að reiðast eða hlæja.
„Auðvitað er eignin sjálf nokkurs virði, en hún er ekki
lausir peningar, sem hægt er að taka af til daglegra þarfa.“
„Ekki býrðu ein í öllu þessu plássi. Þú hlýtur að leigja
eitthvað út.“
„Já, ég leigi neðri hæðina. Bý sjálf á miðhæð.“
„Nú, en uppi í risinu. Þar hlýtur að vera talsvert pláss.
Þetta er með svo bröttu þaki, og að minnsta kosti tveir
kvistir.“
„Já. Það eru þrjú herbergi uppi, sitt á hvorum kvisti, og
ruslakompa eftir endilöngu. Ég hef leigt sjómanni annað
herbergið, þegar hann er í landi, sem sjaldan er.“
„Bölvaðir sjóarastertar. Ég skil varla, að þeir borgi
nokkra leigu.“
„Ég hef ekkert undan því að kvarta. Hann hefur greitt
eins og um var samið,“ ansaði hún, og það var þykkja í
röddinni.
„Uss. svo eru þetta kvennabósar og ribbaldar. Láttu mig
um að þekkja þá.“
„Ég efast um, að þú hefir nokkru sinni komist í kynni við
sannan sjóara. Þeir eru misjafnir, eins og allir aðrir, en
sjómaðurinn minn er reglulega indæll piltur."
„Jæja. Hvernig fer nú um hann, þegar þú ert farinn?“
spurði bílstjórinn og brosti.
„Hafðu engar áhyggjur,“ ansaði hún snúðugt og stóð
upp frá hálfum kaffibollanum.
„Nei, heyrðu. Ég meinti ekki svona...
Hún gekk að afgreiðslunni og keypti sér sígarettur, en fór
svo út.
Geðvonskutota. Hann þekkti þær svo sem, þessar gæsir,
en það var eitthvað sérstakt, sem einkenndi hana. Erfitt að
átta sig á henni. Samt hafði hann verið að reyna. Hún
skyldi svo aldeilis fá að heyra það á eftir.
„Reikninginn?“ Konan í sölunni nefndi upphæð.
„Heyrðu. Þetta var kaffi fyrir tvo.“
„Fyrir tvo. Já, ég veit það. En hún borgaði sitt.“
„Sitt? Hvað? Hvaða sitt, ha?“
Konan fór að hlæja.
„Nú, auðvitað kaffið, sem hún drakk.“
„Nú, en ég pantaði það, og ég hélt, að mér bæri að borga
það líka,“ ansaði bílstjórinn, og það var farið að síga í hann.
„Ég skal segja þér, að ég nenni ekki að standa hér og
deila við þig um svona skitirí. Ef þú kemur þér ekki út, þá
hringi ég í eigandann og læt hann fjarlægja þig.“
Hann fleygði peningunum á borðið, upphæð, sem svar-
aði til greiðslu á kaffi fyrir tvo, og skálmaði út að bíl.
En hvar var stelpurófan? Hann leit aftur í bílinn, en þar
var ekkert annað en flutningurinn. Hún hafði tekið dótið
sitt. Hann bölvaði í sand og ösku. Hún mátti fara norður og
niður. Sama var honum.
Hann ók af stað og dró ekki úr ferðinni. Bölvaður skap-
vargur var hún, þessi. Hann hafði sjaldan orðið fyrir svona
löguðu áður.
Fátt fór eins í taugarnar og kvenfólk, sem sýndi einhvern
derring. Hvern fjandann svo sem héldu þær að þeim bæri
annað en þegja og taka við því, sem að þeim var rétt. Þær
voru veika kynið, — þær voru undirgefnar karlmanninum.
Þær áttu skilyrðislaust að hlýða í einu og öllu. Þetta var
hans álit. Samt hafði honum gengið misjafnlega að ná sér í
konu. Þrisvar sinnum höfðu kærustur hlaupið frá honum,
en það var ekki að marka. Þetta voru allt saman svoddan
grýlur til geðsmunanna. Ekki var það honum að kenna.
Nú var Eiríkur bróðir hans búinn að gifta sig og hafði
það víst gott. Það var annars alveg merkilegt, að nokkur
skyldi vilja hann, ræfilinn, með þennan herðakistil, en þeir
runnu út eins og heitar lummur, allir þessir hottintottar og
halanegrar.
Við ofanverða þorpsgötuna sat stúlkan á ferðatösku sinni
og beið. Hún hafði skroppið á símstöðina og hringt til
frænku sinnar, sem bjó þarna uppi í sveitinni. Hún átti
gróðrarstöð og lifði á blóma- og grænmetissölu. Hún sagð-
ist senda hann Jón á Land-Rovernum eftir henni. „Þú
manst númerið á bílnum, svo hann fari ekki framhjá þér.“
En hún þurfti að bíða nokkuð lengi. Það var alllöng leið
upp að Brekku, og hann Jón ók ekki hratt. Svo var farið að
rigna og einnig að hvessa, en hvað var það á móti því að
hafa þennan leiðinda karlskrögg, þennan bílstjóra, nálægt
sér? Svei því bara. En spurningarnar og frekjan. Hvað hefði
orðið, hefði hún haldið áfram með honum? Hann var
andstyggilegur. Nei, þó hún þyrfti að standa hér í blind-
hríð, þá var það betra.
Daginn eftir hringdi hún og talaði við forstöðukonu
Edduhótelsins, þar sem hún ætlaði að vinna í sumar, en þá
kom á daginn, að henni höfðu boðist tvær stúlkur í milli-
tíðinni, og þær voru þegar ráðnar.
„Jæja, Kristín mín. Svo þú ert bara gerð afturreka. Þetta
er ljóta meðferðin á þér. Fyrst þetta með bílstjórann í gær,
og svo færðu ekki vinnuna í dag. Hvað gerum við nú?“
Stína þagði við, en svo kom svarið með niðurbældu
vonleysi.
„Ekkert. Hvað ætli sé hægt að gera við því? Ég fer bara
heim aftur. Það er allt og sumt, sem hægt er að gera, eins og
sakir standa.“
„Já, en er ekki knappt um vinnu í bænum?“ spurði
frænkan.
„Alla vega hefur mér fundist það. Annars var hug-
myndin að breyta svolítið til. Þess vegna fór ég eftir aug-
lýsingunni, og einnig af því að ég hef unnið við svona lagað
áður.“
„Hvernig er það? Er mamma þín alltaf í þessu?“
„Já. Það er nóg að gera hjá henni alla daga. Annars fer
hún að þreytast.“
„Ég legg nú til, að þú bjóðir frænku þinni vinnu við
gróðrarstöðina. Hún gæti að minnsta kosti reynt það. Nú,
Heimaerbezt 273