Heima er bezt - 01.07.1985, Qupperneq 50

og ef henni líkar það ekki, þá nær það ekki lengra,“ sagði
Jón.
„Já. Mér var nú ekki farið að detta það í hug. Þú ert alltaf
svo ráðagóður.“
Og þar með var því slegið föstu, að Kristín dveldi þar
nokkra daga. En þessir dagar urðu að vikum og vikurnar að
mánuðum. Það var óþrjótandi vinna í gróðurhúsunum, og
henni fundust þessi störf margbreytileg og skemmtileg.
Hún var mikið við vermireitina, enda voru blómin uppá-
hald hennar og frænka óþreytandi leiðbeinandi á því sviði.
Hún naut sólskinsins og veðurblíðunnar, sem var ríkj-
andi dag eftir dag. Það varð bara að gæta sín að sólbrenna
ekki til skaða. Þau voru öll orðin brún eins og kynblend-
ingar.
Stundum komu steypiskúrir eins og foss úr loftinu með
þrumum og eldingum, og þeir, sem voru úti, hlupu þá eins
og fætur toguðu í húsaskjól.
En aðrir, sem áttu lífsbjörgina undir högg að sækja til
veðurguðanna, voru ekkert hrifnir. Svona dembur komu
fyrirvaralaust og gegnvættu þurr hey bænda, sem ekki
hafði unnist tími til að róta þeim saman. Þær duttu niður,
hér í dag, en þarna á morgun, og skilin voru skörp eins og
pennastrik. Annars vegar rann allt út, en hinumegin kom
ekki dropi úr lofti.
Það var einn daginn að Jón var að aðstoða Stínu við
blómin í beðunum. Það hafði verið óvanalega lítið að gera í
dag, enda fór stór sending í gær.
„Liggur eitthvað illa á þér, Stína mín?“ spurði hann.
„Mér? Nei. Af hverju heldur þú það?“
„Fannst það bara, en taktu ekkert mark á því. Ég spyr
svo kjánalega stundum."
„Ég hef aldrei heyrt neitt þess háttar til þín, Jón, og erum
við þó búin að vera saman í tvo mánuði. Stundum hef ég
verið að hugsa, hvers konar manngerð þú værir, en ég fæ
víst seint botn í það.“ Og hún brosti.
„Ha, ha, já. Ég er hræddur um, að þú verðir fyrir von-
brigðum. Ég er bara ósköp venjulegur vinnukarl, sérvitur
og skrýtinn, einn af þessum, sem flækjast landshornanna á
milli. Kannski ætti ég að þekkja tilveruna. Sumir læra það
aldrei, en öðrum er það í blóð borið. Til dæmis get ég sagt
þér af unglingsstúlku. sem var á sama bæ og ég fyrir
mörgum árum. Hún var þarna til sumardvalar. Ég gæti
trúað að hún hefði lesið hugsanir fólks. Það var engu líkara
en hún vissi forsögu þess í smáatriðum. Það varð uppistand
á heimilinu vegna þessa.“
„Jæja. Gat hún ekki þagað? Hvað var það, sem kom
svona illa við blessað fólkið?“ spurði Stína.
„Það spannst allt út af einum hundi.“
„Hundi? Nú. Það var merkilegt. Og hvernig má það hafa
verið?“
„Krakkarnir, systkinin þarna. náðu í einhvern umrenn-
ingshvolp, lokuðu hann inni og káluðu honum. Þau komust
ekki að þessu, foreldrarnir, fyrr en Sóley sagði frá því ári
seinna.“
„Það hefur einhver vitað þetta og sagt henni,“ ansaði
Stína.
„Nei, það var útilokað. Hún fékk vitneskju sína eftir
öðrum leiðum. Til dæmis gat hún sagt fyrir, hverjir kæmu á
næstu dögum.“
„Þau hafa verið ótæti, þessir krakkar, að fara svona með
kvikindið.“
„Já, því þau áttu að vera komin það til vits og ára að gera
ekki svona nokkuð. Þau gátu aldrei látið vera að kvelja
Sóley á alla lund, en eftir þetta urðu þau hrædd við hana og
létu hana í friði að mestu leyti.“
„Hvaðan var þessi hundur? Var hann þarna á bænum?“
„Nei. Hann var frá öðrum bæ. Maðurinn, sem átti hann,
heitir Daníel.“
„Daníel! Sagðir þú Daníel?“ Stínu brá. Gat það verið
hann Danni, sjóarinn hennar? „Hvers son er þessi Daníel?“
spurði hún.
„Svei mér þá, ef ég man það. Líklega er hann Guð-
laugsson.“
„Manstu, hvað bærinn hét, þar sem hann átti heima?“
„Já, hann heitir Háls. Það er auðvelt að muna það,“
ansaði Jón.
Stína brosti. Nú fór að renna upp ljós fyrir henni.
„Þú sagðir, að það hefðu verið systkinin, sem drápu
hundinn. Heitir þá stúlkan kannski Þórdís Barðadóttir?“
Jón leit undrandi á Stínu.
„Já, reyndar. Þekkir þú hana?“
„Ég veit ekki, hvað skal segja um það, en hún vann á
matsölu í bænum, var nokkurn tíma með okkur
mömmu.“
„Hvernig líkaði ykkur við hana? Er hún sæmileg í um-
gengni í dag?“
„Líkaði?“ Stína skellti í góm. „Hún var svo stutt þarna.
Annars er fullt af svona fólki, allt of mikið.“
„En kannastu þá við Daníel? Þú varðst eitthvað svo
skrítin, þegar ég minntist á hann.“
Stína roðnaði og leit undan.
„Já. Hann hefur haft húsnæði á leigu á sama stað og ég.
Annars er hann aldrei heima, Alltaf úti á sjó, — Rétt
einstaka sinnum að hann sést. En svo stoppar hann varla,
þótt hann eigi frí. Þá er hann rokinn í sveitina. Þau vilja víst
hafa hann í kring um sig, fósturforeldrarnir.“
„Já, sjálfsagt vilja þau það,“ ansaði Jón. En svo varð
þögn, löng þögn, sem Stínu fannst segja meira en töluð orð.
„Ég þekki þetta eiginlega lítið, enda langt síðan ég var
þarna. Samt man ég vel eftir Danna, eins og hann var
venjulega kallaður. Gæti trúað, að það hefði ekki alltaf
farið sem best á með honum og þeim þarna á Hálsi. Bæði
eru þau skapvargar. Annars held ég að Daníel hafi verið
töluvert í Klettakoti. í það minnsta heyrði ég karlinn þar
hæla honum.“
„Klettakoti? Heyrðu. Gott ef hann minnist ekki á það
bæjarnafn einhvern tíma. Var hún kannski þar, þessi
stúlka, sem þú varst að segja mér af áðan. þessi Sóley?“
„Já. Hún fór þangað eftir að hún varð fyrir slysinu.“
ansaði Jón.
„Nú. Varð hún fyrir einhverju slysi? Hvernig vildi það
til?“
„Ég veit það ekki vel. Sumir sögðu. að Þórður. bróðir
Þórdísar Barðadóttur. hefði orðið valdur að því, misþyrmt
274 Heima er bezl