Heima er bezt - 01.04.1995, Side 32

hvernig við höfðum með eigin at-
höfnum misboðið öðrum sálum og
dregið þær niður í svaðið. Nú var
okkur sýnd ranga málverksins, margt
sem við höfðum aðhafst vegna þess
að það var hefð og því mættum við
gera líkt og svo margir aðrir. Málin
snerust um fórnarlömb okkar eða
þjóðfélagskerfi, sem heimilaði að við
svöluðum eigin fýsnum.
Mér er ei unnt að rekja efni þess-
ara fyrirlestra í einstökum atriðum en
þið, sem þekkið hið ljúfa líf stór-
borganna, getið bætt þar ýmsu við.
Frá slíkum fyrirlestrum og lýsingum
á okkur sjálfum, á þjóðfélagsgrímum
jarðlífsins, gátum við aðeins með
skömm og sorg í hjarta horfið aftur
til klefa okkar til þess að hugleiða
þar fortíð okkar og reyna að bæta
fyrir hana framvegis.
I þessum efnum fengum við mikla
hjálp, því að jafnframt villu vegar
okkar og afleiðinga hennar var okkur
stöðugt beint að veginum til þess að
bæta okkur og sigrast á illum óskum
í hugarfari okkar og jafnframt hvern-
ig við gætum bætt fyrir eigin syndir
með því að forða öðrum frá því í
tæka tíð að drýgja sömu syndir og
við.
Þessar fræðslustundir voru ætlaðar
til þess að undirbúa okkur undir
næsta þróunarskrefið, en þá yrðum
við á ný sendir til þess að hjálpa
þeim, sem börðust gegn freistingum
jarðlífsins.
Þegar við hlýddum ekki á fyrir-
lestrana, máttum við fara hvert sem
við vildum. Það gilti þá aðeins um
þá okkar, sem höfðum krafta til þess
að ferðast um.
Sumir, sem áttu ástvini á jörðu,
fóru venjulega þangar í heimsóknir
til þess að dvelja óséðir í návist
þeirra.
Við vorum þó allir varaðir við að
dvelja of lengi í freistingum jarðar-
innar, þar eð margir okkar ættu erfitt
með að standast þær. Þeir okkar, sem
höfðu hæfileika og óskuðu að beita
þeim, voru látnir „magna" þá sem
veikari voru vegna óhófslegs saurlíf-
is í jarðiífinu. Þeir voru svo ör-
magna, að það einasta, sem hægt var
að gera fyrir þá, var að láta þá liggja
í dvala í klefum sínum. Við slíka
mögnun fengu þeir nokkra hugsvöl-
un.
Hér verð ég að skýra frá dásam-
legu hjálparkerfi fyrir þessa vesælu
anda, en því var beitt í þessu húsi
vonarinnar. Nokkrir þróaðri andar,
gæddir læknisgáfu, ásamt ýmsum
öndum á lægri þróunarstigum, hjúkr-
uðu þessum aumu þjáningarbræðrum
en þama þjáðust allir.
Með segulmögnun og öðrum
hjálpartækjum, sem þeir réðu yfir,
gátu þeir svæft eða leitt í dvala þjáða
anda, sem við það gleymdu um sinn
þjáningum sínum. Þegar þeir vökn-
uðu á ný til þjáninga, höfðu sálir
þeirra þó styrkst nokkuð meðan á
dásvefninum stóð og voru betur und-
ir frekari þjáningar búnar.
Með tímanum styrktust þær nokk-
uð og voru æ betur undir frekari
þjáningar búnar. Smám saman
minnkuðu þjáningar þeirra, þroski
þeirra óx og þá voru þær hæfar til
þess að svæfa eða magna aðrar sálir,
sem enn þjáðust.
Mér er ógerlegt að gera ykkur Ijósa
grein fyrir þessum stað, sem við
dvöldumst á, því að þó hann líkist
sjúkrahúsum jarðarinnar mikið, var
þar ýmislegt frábrugðið, en sá mis-
munur minnkar þó smám saman í
hlutfalli við þróun og þekkingu jarð-
arbúa.
A þessum stað var myrkur yfir öllu
og ógæfusamir andar gátu ekki bað-
að sig í birtu hamingjusamari anda,
en það er ástand sálarinnar í anda-
heimum, sem ákvarðar myrkur eða
birtu umhverfisins.
Tilfinningin um myrkur orsakaðist
af nærri fullkominni blindu vesælla
sálna á ljósið, því að þær höfðu ekki
náð slíkum þroska í jarðlífinu, og er
það líkt þeim, sem fæddir eru blindir
og heyrnarlausir og eru því óvitandi
um það, sent þeir þekkja, sem hafa
öll skilningarvit í lagi.
Ef þessir aumu andar heimsæktu
jarðsviðið, sem hæfði betur þroska
þeirra, mundu þeir dvelja í myrkri,
þó varla svo svörtu að þeir gætu ekki
náð sambandi við jarðneskar verur á
sama lága þroskastigi og þeir sjálfir,
en þeir mundu varla greina jarðarbúa
með æðri þróun og alls ekki anda,
sem vegna þroska síns höfðu losnað
við líkamshjúpinn.
Starfandi bræður húss vonarinnar
höfðu allir lítil ljós, sem líktust
stjörnu og lýstu upp hinn dimma
klefa, sem þeir komu í, og veittu alls
staðar von þar sem þeir komu.
Eg var einn þeirra, sem þjáðist svo
í byrjun, að ég lá jafnan sinnulaus í
klefa mínum og beið eftir þeirri
glætu, sem barst eftir ganginum að
klefa mínum.
Ég hugleiddi hversu langur tími,
reiknaður á jarðarvísu, mundi líða
þar til ljósberarnir kæmu aftur. Þó
varði það ekki lengi sem ég lá svona
hjálparvana.
Andstætt þeim öndum, sem bætt
höfðu ofdrykkju við aðra lesti, voru
skilningarvit mín svo vakandi og ósk
mín um betrun of sterk til þess að ég
gæti verið lengi í slíku ástandi iðju-
leysis.
Þegar ég fann, að ég gat skreiðst á
fætur, bað ég um að fá einhvern
starfa, hversu lítilfjörlegur sem hann
væri, ef hann væri aðeins til gagns.
Þar eð ég hafði sterkan segulmagn-
aðan kraft var ég settur til þess að
hjálpa ógæfusömum manni, sem
hafði ekki þrótt til þess að hreyfa sig
og lá jafnan stynjandi og aumkvaði
sig. Vesalings maðurinn hafði aðeins
verið þrítugur, þegar hann yfirgaf
jarðneska líkamann, en á þessum
ferli hafði hann lifað sliku saurlífi,
að það hafði dregið hann til dauða,
og nú þjáðist hann vegna þeirra mis-
notuðu krafta, sem höfðu sturlað sál
hans. Hann þjáðist svo að það var
mér nær um megn að vera vitni að
því. Starf mitt var að gera róandi
strokur um líkama hans, en þá fékk
hann nokkra fróun, þar til andi mér
þróaðri kæmi og setti hann í ástand
ómegins.
140 Heima er bezt