Æskan - 01.11.1951, Page 7

Jólablað Æskunnar 1951
að segja sínar kökur heldur fáar, en hann huggaði
sig við það, að næsta ár á jólunum mundi hann fá
5 kökur, því að þá yrði húið að ferma hann, og þá
yrði hann talinn með fullorðna fólkinu.
Efsta kakan á hverjum diski var með fangamarki
eða nafni þess manns, sem átti diskinn.
Þegar allir diskarnir voru tilbúnir, lagði mamma
þeirra stórt, fallegt kerti ofan á efstu kökurnar, og
þá voru diskarnir tilbúnir og krakkarnir máttu bera
þá inn.
Fyrst áttu þau að hera inn diskana handa pabba
og mömmu, og svo handa vinnufólkinu og svo sein-
ast sína eigin diska.
Börnin tóku diskana og fóru með þá inn, en þau
þurftu að ganga gætilega, svo að elcki dytti niður
á leiðinni, þvi háfermið var svo mikið, það gerði
laufabrauðið.
En þetta gekk nú allt vel og slysalaust, nema kert-
ið hans Grims vinnumanns valt niður af diskinum
hjá Ingvari litla. En það kom ekki að sök, því það
brotnaði ekki teljandi, og Grímur mundi ekki reka
augun i það. Hann mundi hugsa meira um matinn
og fara að gæða sér á honum. Og sú varð lika
raunin á.
Þegar búið var að horða jólamatinn, komu jóla-
gjafirnar.
Það fór eins og börnin hafði grunað. Þau fengu
hækur. Það var góður fengur að fá þær. Björn litli
fékk eina Bennabókina og Birna eina Æskuhókina
hans Norðra, Börnin á Svörtu Tjörnum, og þau
Ingvar og Ásta sína Æskuhókina hvort.
Þegar þau voru búin að skoða bækurnar hvert
hjá öðru og jólagjafir fólksins, þvi allir fengu ein-
hverja jólagjöf, kveiktu þau á kertunum sínum,
settust á rúmin sín og fóru að lesa í bókunum sín-
um. Við það ætluðu þau að una, þar til farið yrði
að drekka kaffið. En það yrði ekki gert fyrr en
húið væri með fjósverkin.
Kvöldið leið.
Börnin skemmtu sér vel. Það var húið að drekka
kaffið og átti að fara að hátta. En nú þutu hund-
arnir frammi í bænum upp með gelti og liávaða.
Fólkið leit hvert á annað undrandi spurnaraug-
um. Hvað gat þetta verið? Enginn gat verið á ferð
núna, komið fast að háttatíma, og á sjálfa jóla-
nóttina.
„Það er jólagesturinn“, kallaði Ingvar litli og leit
til systkina sinna hróðugur yfir því, að hann skyldi
fyrstur hafa skilið það, liver væri að lcoma.
„Já, auðvitað er það jólagesturinn“, sögðu hörn-
in öll í einu.
„Það er enginn jólagestur á ferð“, sagði faðir

Kalda í jötu lagt var lítið barn
—- lífi varpað út á tímans hjarn —.
i*i Enn þá næðir kuldi, fýkur fönn,
finnast margir sárir dags í önn.
>:
j; Lýsir geisli lítinn hvarm og brár,
Ij tjósin verma, græða, þerra tár.
jj Þegar barnið finnur ást og yl,
jj undur er þá gott að vera til.
Strýkur móðir lwikan, Ijósan lokk,
Ij litla liönd og fingur, rauðan sokk. il
Þú, sem vakir hljóð, um barnið býrð, ji
brosir. — Frjálst er vor í sinni dýrð —. j j
H H
jj Sjáið barnsins glaða, létta leik,
•j Ijúfar ósldr vaka á hugans kveik:
jj fægður leggur, lítil hörpuskel,
lukkusleinar, blóm um grund og mel.
H ■>:
jj Litlu börnin hlýja vekja von, jj
U vermda, faðir, dóttur þína og son. !j
jj Meðan heilög haldin eru jól, jj
jj húmið víkur fyrir bjartri sól.
j j Skúli Þorsteinsson. j j
þeirra, „En ef það er einhver ferðamaður, kemur
hann upp á glugga og guðar þar. Enginn ber að
dyrum á þessum tíma.“
Það leið lítil stund. Hundarnir héldu áfram að