Æskan - 01.11.1951, Side 29

Jólablað Æskunnar 1951

ÍWVWWVww
Skóli í Kína.
1 Iíína er það siður, að börnin fari í skólann
klukkan níu á morgnana og séu þar í 8 klukkutíma.
Það er erfitt námið í kínversku skólunum. Það
erfiðasta og margbrotnasta af því öllu saman er þó
skriftin, því að kínverska skriftin er noltkurs konar
myndir eða tákn, er svara aðeins að vissu leyti til bók-
stafanna okkar.
Kínversku börnin nota ekki penna við skriftina,
heldur verða þau að mála táknin með pensli og
bleki. Kínverski drengurinn verður að byrja að mála
stafina eða táknin áður en hann byrjar skólagöng-
una, því að hann verður að geta skrifað 5000 tákn
í skólalok, eða þegar hann tekur fullnaðarpróf úr
barnaskólanum. Ivinversku stúlkurnar liafa það ekki
eins erfitt, því að i Ivína liefur það verið álitinn
óþarfi, fram að þessum tíma, að konurnar séu eins
menntaðar og karlmenn. Þannig hefur það verið
þar i landi um aldaraðir.
Kínversku börnin nota pensil viá skriftina.
Fyrsti skóladagur barnanna er bæði skrítinn og
skemmtilegur, og mjög er liann frábrugðinn ykkar
fyrsta slcóladegi, því að það er ýmislegt skrítið, sem
börnin verða að gera áður en sjálf kennslan getur
bafist. Meðal annars verða þau að geta smakkað á
blekinu sinu. Þetta finnst ykkur víst ótrúlegt, því
að ef þið gerðuð slíkt, yrði kennarinn reiður, en
kínverska blekið er nú líka allt öðruvísi en blekið
okkar. Það er mjög gott á bragðið, og svo er það
ekki fljótandi lögur. Það er búið til sem smátöflur
eða líkt og vatnslitakökur. Efnið, sem notað er í
það, er viðarkol og liarpis, og saman við þetta er
svo blandað hunangi. Það er ekkert látið i kínverska
blekið, sem ekki er óliætt að borða.
Hvernig skyldu nú börnin i Kína borða blekið
sitt? Þau dýfa penslinum sínum í vatn og hræra
dálítið upp i blekkökunni og sleikja síðan pensilinn.
Þetta gera þau til þess að sýna, að nú eigi þau að
fara að menntast.
Þegar þetta er um garð gengið, lætur kennarinn
öll börnin standa upp og hneigja sig fyrir mynd
Konfúcíusar. En í hverri skólastofu í Kína hangir
mynd hans. Konfúcius var mjög vitur Ivínverji, sem
var uppi fyrir mörg hundruð árum.
Börnunum er þannig raðað i skólastofunni, að
yngstu börnin eru látin sitja fremst og svo koll af
kolli, þannig að elstu börnin og jafnframt þau
stærstu sitja aftast, og er þetta gert til þess að þau sjái
öll vel til kennarans, þvi að börnunum er þar elcki
skipt í deildir eftir aldri eins og við þekkjum.
Það er oft hávaðasamt í skólanum. Kennarinn
verður oft að hrópa hátt, svo að börnin taki eftir
þvi, sem hann hefur að segja. Þar mega börnin
tala og lirópa eins og þau lystir, þvi að ef þau
gerðu það ekki, myndi kennarinn halda að þau
væru veik.
Á skólagöngu sinni verða börnin að læra mest-
allt utanbókar, og af því að þau þylja þetta allt
upphátt, verður vitanlega mikill hávaði. Þegar þau
hafa lesið um stund þannig, lætur kennarinn þau
hafa lexíuna aftur upp eftir sér, og á þennan hátt
festa þau hana í minni.
Gömlu kínversku bækurnar eru öðruvísi útlits en
bækurnar okkar, vegna þess, að þær eru skrifaðar
með táknum og eru lesnar frá hægri til vinstri, eða
alveg öfugt við það, sem okkar bækur eru.
Þetta er nú skrítið, en samt er það satt, að svona
er skólinn í Kína.
VALA
129