Æskan - 01.11.1951, Qupperneq 20

Jólablað Æskunnar 1951
„Ég skal vaka hjá þér í alla nótt og lesa fyrir
þig, mamma mín“, sagði Tumi litli.
„Guð blessi þig, stúfurinn minn“, sagði mamma.
„Farðu nú að kveikja á kertunum, því að jólin eru
komin.“
Tumi kveikti á kertunum. Svo tíndi hann saman
allt, sem hann fann af hlýjum fötum, og breiddi
ofan á mömmu sína og hlúði að henni sem bezt
hann gat, því að það var óttalega kalt.
„Er þér ósköp illt, mamma mín?“ spurði hann.
„Onei, mér líður bara vel, góði minn. Og nú skul-
um við láta liggja vel á okkur. Allir eiga að vera
glaðir á jólunum. Nú skulum við biðja guð, sem
gaf okkur jólin og alla þá blessun og frið, sem þau
hafa fært okkur.“
„Góði guð, sendu engla þína til okkar með gleði
og birtu jólanna. Hjálp þín er ávallt næst, þegar
neyðin er stærst.“
Tumi litli færði stólinn sinn að rúminu hennar,
tók biblíuna og fór að lesa. Þegar hann var búinn
að lesa söguna um fæðingu Jesú, lokaði hann bók-
inni, lét svo augun aftur og opnaði hana blindandi
til þess að vita, hvaða sögu hann hitli á. Svo opnaði
hann augun og fór að lesa þar, sem bókin hafði
opnazt. Það var sagan um Elías spámann, þegar
hann dvaldi við lækinn Krít, og hrafnarnir færðu
honum mat.
Tumi las söguna aftur og aftur. Loks sofnaði
hann og fór að dreyma. Honum þótti sem hann
væri staddur á iðgrænum lækjarbaldca. Hann lá þar
á bakinu og horfði upp í bláan og heiðan himininn.
Langt í burlu sá hann dökkan díl. Þessi díll hreyfð-
ist niður á við og kom nær og nær. Það var hrafn.
Hann sá greinilega, hvernig hrafninn blakaði vængj-
u..um, þangað til hann sveiflaði sér niður til Tuma
og lét stórt stykki af ilmandi, steiktu kjöti falla í
lófa hans.
Við þetta vaknaði Tumi. En hvers konar ógur-
legur hávaði var þetta? Húskofinn skalf og nötraði
eins og hann væri að hrynja. Ein gluggarúðan var
sprungin, og þar hafði snjórinn þyrlazt inn, svo að
það var kominn dálílill skafl á teppið, sem var ofan
á mömmu Tuma. Hann flýtti sér að klessa snjó í
sprunguna. Svo tók hann teppið, fór með það fram
120
í anddyrið og burslaði af því. Síðan breiddi hann
það aftur yfir mömmu sína og settist svo aftur út
í hornið sitt. Og hann gat ekki annað en liugsað
um vandræðin og bágindin. „Ég vildi óska að ég
ætti eitthvað gott að gefa mömmu til að borða, þegar
hún vaknar. Ilún er svo ósköp veik“, andvarpaði
hann.
„Hvers vegna skyldi guð ckki senda okkur eitt-
hvað af gæðum sínum og nægtum? Mamma bað
liann þó í gærkvöld að gefa okkur eitthvað reglu-
lega gott og senda engil með það til okkar, en í
stað þess sendir hann okkur snjó. En það getur ekki
verið. Hann hlýtur að senda olckur eitthvað. Kann-
ske hann ætli að senda hrafnana með mat til okkar,
eins og til spámannsins. Ég ætla að biðja hann
eins vel og ég get.“
„Himneski faðir, sendu hrafnana með einhvern
mat handa okkur. Algóði faðir, gerðu það eins fljótt
og þú getur.“
Hann horfði til himins og varir hans titruðu. Allt
í einu kom honum nýtt í hug. — Hvar gátu hrafn-
arnir komist inn í húsið? Hann varð að fara og
opna fyrir þeim.
Og Tumi var aldrei að tvínóna við það, sem hann
ætlaði sér. Hann hljóp fram að hurðinni og opnaði
hana á viða gátt. Bylurinn hvein úti og þeytti ís-
köldum snjókornum framan í hann.
En nú verðum við að bregða okkur í heimsókn
til prestsins í þorpinu til þess að við getum áttað
okkur á framhaldi sögunnar.
Presturinn var ungur maður og nýtekinn við emb-
ætti sínu. Ilann hafði aldrei flutt jólaprédikun. Og
nú langaði hann til að flytja reglulega góða og hríf-
andi jólaræðu yfir sóknarhörnum sínum.
Ilann vaknaði klukkan sex um morguninn, klæddi
sig í skyndi og settist við skrifhorðið sitt. Hann las