Æskan - 01.07.1965, Síða 10

Hér lýkur frásögninní
um blindu bræðurna
fimm.
Frásögn
um blindu
"P* ftir stutta stund voru augu drengj-
anna hulin umbúðum aftur, því
í byrjun urðu augun að venjast birt-
unni. Hin viðkvæma nethimna augn-
anna varð að venjast smátt og smátt
dagsbirtu og sólarljósi. En eftir því
sem dagarnir liðu varð styttra á milli
stundanna, sem þeir fengu að vera
lausir við umbúðirnar. Þeir voru
mjög þolinmóðir og góðir, því þeir
skildu vel, hve mikið var í húfi. En
þeir biðu spenntir hverrar stundar,
sem umbúðirnar voru teknar af. Og
í hvert skipti, sem tekið var fra aug-
um þeirra, störðu þeir á allt í kring-
um sig, og fólk kom af öðrum deild-
um sjúkrahússins til þess að lifa með
þeim þetta mikla undur í lífi þeirra.
Nýtt líf.
ég held ég vildi helzt vera vélamaður
í flugvél." Camelo sagði: „Ég vil sjá
hafið, ég gæti vel hugsað mér að verða
sjómaður." Gioacchino og Giuseppe
töluðu með miklu handapati hvor
upp í annan um allt, sem þá langaði
Á sjúkrastofunni.
til að sjá og gera. Sá yngsti, Calogero
litli, sat uppi í rúminu sínu og strauk
með höndum sínum fallega mynda-
bók, sem hann hafði verið að skoða
rétt áður en augu hans voru byi'gð’
og hann var að reyna að ýta til ulT1
búðunum, svo hann gæti séð á blöði*1
í bókinni, en hætti fljótt við það, þvl
að hann vildi ekki láta lækninn góða
sjá, að hann væri óhlýðinn. Nú stað
næmdist læknirinn við rúmið hallS'
„Jæja, Calogero," sagði lækniri1111'
„Hvað langar þig nú mest til að geia’
þegar þú kemur heim aftur?“ Drení
urinn svaraði ekki strax spurning
læknisins, en kreisti myndabókiIia
oóðu milli handa sér.
6 , hlá
Móðir þeirra, sem sat þarna
drengjunum sínum, sagði þá v*.
hann: „Calogero, heyrðir þú
f
n11
pá
ætla ég að leika mér eins og ömlU
börn, því þegar ég kem heim
verð ég alveg eins og þau.“
barnsandlitið ljómaði af svo ólýs!l1^
legri hamingju, að Picardo tók
í faðm sér og þrýsti honum að brj°
sér. Aðeins ein einasta hugsun ko11
að í huga hins míkla læknis. ^
guð, ég þakka þér, að þú stýrðir
um mínum svo mér lánaðist að g
þá alla fimm sjáandi.'
hvað góði læknirinn var að spyrja 1
um?“ Þá lyfti drengurinn höfði sl
og hvíslaði undur feimnislega:
Hinn mikli og góði læknir Picardo
kom á hverjum degi í heimsókn til
þeirra á meðan þeir dvöldu í sjúkra-
húsinu í Caltani. Dag nokkurn, er
drengirnir lágu hver í sínu rúmi með
bindi fyrir augunum, gekk læknirinn
að rúmi Paolos, þess elzta, og spurði
hann: „Hvað ætlar þú að gera, þegar
þú ferð af sjúkrahúsinu?" „Mest lang-
ar mig til að sjá flugvélar fljúga, og
bræðnrnfi
FIMM