Æskan - 01.09.1965, Blaðsíða 7

<tHt*r*’'-VJ. V&^KiÆZTfZ&ÍÚfy
^SKULÝÐURINN
s*er upp berör ^e^a hun^rí
*nún S ul^®Urinn ®tlar sér að breyta heim-
jJr(g °E bað getur hann.“
)(.( '!lr franskur ráðherra, sem eitt sinn
Sannf!Ul'SreÍnd or® fa"a, og það er þessi
tefj'*r,nfi’ seln liggur til grundvallar her-
þvj ^g111’ sem liefst í októher og miðar að
áttn,/ ltVeÖja æskufólk heimsins til bar-
“nar við hungrið.
Heimurinn yngist með hverjum nýjum
degi. Árleg fjölgun barna og unglinga
eykst liröðum skrefum, og i nokkrum van-
þróuðum löndum er helmingur íbúanna
undir 25 ára aldri.
Matvæla- og landbúnaðarstofnun Sam-
einuðu þjóðanna (FAO) hefur á þeim fimm
árum, sem liðin eru siðan herferðin gegn
hungri hófst, fengið margvislegar sannau-
ir fyrir hæfileikum æskumanna til að
hrifast og eiga frumkvæði að liugkvæmnis-
legum hlutum. Hollenzkir unglingar gáfu
tíunda lilutann af vasapeningum sínum í
tíu vikur og söfnuðu samtals upphæð, sem
nam tæpum 24 milljónum islenzkra króna
til matjurtagarðs i Afriku. Skátar i Laos
efndu til knattspyrnukappleikja og gáfu
ágóðann til baráttunnar gegn hungri.
Franskir skátar sendu yfir 70.000 höggla
með skólabókum til vanþróuðu landanna.
Þannig mætti lcngi telja.
Herferð FAO, sem liefst i október, á að
örva æskulýð heimsins enn frekar til að
leggja fram sinn skerf í þvi skyni að lina
þjáningarnar í veröldinni. Þessari herferð
verður lialdið áfram fram i marz 1960.
Hvað er þá liægt að gera?
Fyrst og fremst verður að gefa æsku-
lýðnum hæði í iðnþróuðum og vanþróuð-
um löndum fyllri vitneskju um hungur-
vandamálið, jafnt i skólum sem i ýmiss
konar félagssamtökum. Hægt er að halda
sérstök námskeið, efna til fjársafnana,
jafnvel hrinda af stokkunum með sjálf-
boðavinnu sérstökum landbúnaðarfram-
kvæmdum i vanþróuðu löndunum. í lönd-
um, þar sem ekki eru starfandi sérstakar
nefndir i baráttunni við hungrið, geta
opinberar stofnanir og einkafyrirtæki tek-
ið höndum saman við æskulýðinn um til-
tekin verkefni. FAO gefur ekki neinar
ítarlegar forskriftir, heldur er lögð áherzla
á, að hvert land bregðist við vandanum
með sinum eigin hætti.
Margir æskumenn í heiminum lifa við
sult. Þeir verða að læra að framleiða nauð-
synleg matvæli. FAO gerir sér vonir um,
að framvegis fái þeir meiri stuðning frá
jafnöldrum sinum, sem betur eru í sveit
settir.
er>ndll8^ainieg’ eins og l’enni dytti ekki í hug, að þeir væru komnir í nokkru öðru
j ,C11 að hjálpa henni.
köfjy^1’ iu®'ö nú við,“ sagði hún. „Það er bezt að ná í hana Grétu og stiga og nokkrar
ti, staif\”n ilVafi Þetta verður gaman!“ Hún kallaði á vinnukonuna, og svo var tekið
eftir Ji*1 ^lukkutima sagði kennslukonan, að bezt væri að liætta, því að þær perur, sem
‘eiu> þyrftu að þroskast betur.
Þeruijjn.nÚ Verð*ð þið að fá eitthvað í kaup,“ sagði liún og tróð vasa þeirra fulla af
haun Um> stóð og var mjög aumingjalegur, meðan hún var að láta i vasa hans, og
hq
hefðj
sin.
,Eu i rö
nn
næstum þvi heldur viljað fá löðrung fyrir hverja peru, svo skammaðist
tetta stn loliErinu> t>egar kennslukonan ætlaði að fara að kveikja á lampanum og leið-
Si®an v a°ælturnar> sem lágu á borðinu, Iieyrði liún liægt fótatak fyrir framan hurðina;
> L b' UPP- Þar var þá Tumi kominn.
u -iou hurðinni og komdu nær, Tumi minn,“ sagði hún vingjarnlega.
I1erllrnan geiiii hægt til hennar, niðurlútur og rjóður, og tók, án þess að líta á hana,
henöar Upp ur vösum sinum, þær, sem liún liafði gefið honum, og lagði þær i kjöltu
hoillll(|i °fi sagði nieð ekkaþrunginni röddu: „Ég vil ekki — liafa þær, — því að við
UÚ ehhi -— til að lijá ... hjálpa yður, heldur ætluðum við — að — að —.“ Og
°g Sftgg- lnn bágráta. Kennslukonan strauk liendinni blíðlega um hárið á honum
>>É
^'bf'Uru Veit l'að, Tumi minn. Þú og hinir drengii'nir liöfðuð fengið lyst á pei'unum
En SVo °g bugsuðuð ekki út i, að þið gerðuð ykkur að þjófum með þvi að taka þær.
niyn(|1Ugsaðl efi> að það væri hezt að gera ykkur að samverkamönnum minum, og
ski|,n seinna betur eftir þvi, að maður á aldrei að gera neitt, sem hann þarf
'j'nini ast sin fyrir, og sltulum við ekki verða óvinir út af því.“
1>vi ag vé fÓr l)a®an miklu glaðari en liann kom, og þakklæti sitt sýndi hann með
^ldi'e’0 1UÍiiiu iðnari og kappsamari en áður.
i°reldr.ar1,gie^ln^i bann kennslukonunni sinni, þótt leiðir þeirra yrðu brátt að skilja.
'1,'engjaskó]1!,nS iiUltu bálfu ári síðar til annars bæjar, og Tumi var settur þar í stóran
^leð liljó'öf' 11111111 selnna fúr liann með skóladrengjum út i skóg að skemmta sér.
Sllls gegr *rasl*tti og með marga fúna gengu drengirnir i röðum undir stjórn kennara
cnntn siióginn' Aiu i einu kom Tumi auga á konu, sem gekk þar og leiddi með
Sekk f,.a 1 lar stúlkur. Þær námu staðar og liorfðu brosandi á hinn glaða hóp, sem
GúS|, 1Ja‘ 1);l bekkti hann þar sina fyrrverandi kennslukonu, og önnur litla stúlkan
1 f4nal,a’ ^011'1- lyfsalans, sem kom í skólann sama dag og hann. Tumi var einn
hröp,(.^. 1Uln> og i gleði sinni yfir þessum endurfundi veifaði liann fánanum sínum
jViht, fyrjr af hbum mætti: „Húrra! Húrra!“ og um leið tóku allir undir, án þess að
JOlt,nðn fVerjum beit’ voru að hrópa, aðeins af þvi að Tumi gerði það, og liúrrahrópin
^ hrópag ra ®Hum röðunum, meðan þeir gengu fram hjá lienni. Hvort liún skildi,
Són„.:ar fyrir henni, er ekki gott að vita, en liún þekkti Tuma og veifaði til hans
mbfinni sinni.