Æskan - 01.09.1965, Blaðsíða 19

AFENGI
TOBAK
Áfengi er ógeðslegur
drykkur, sem enginn ætti
að setja inn fyrir sínar var-
ir. Þeir, sem það gera,
stofna sér og sínum í mikla
hættu og sóa fjármunum
sínum. Þess vegna ætti eng-
in ung kona eða karlmaður
að neyta þess, ef þau vilja
verða nýtir menn í þjóð-
félaginu.
Kristinn Jónsson, 12 ára
Eyrargötu 1,
Suðureyri, Súgandafirði.
Kom
”0rginii
staddur í heimsókn hjá afa. Hann
| Sa;rkvöldi með lestinni frá höfuð-
hann '11' ^11 er hann nýkominn á fætur.
fyrir S!en<lu'' opinn gluggann, virðir
happi Sei l'ið fagra umhverfi og hrósar
kersku^" 1)V1 vera kominn út i sveit.
fratll 1 hlærinn herst inn til hans, og
engi niltlan biasa við grösug tún og græn
Og fu 1 Clltlr akrar og blómstrandi skógar.
ívai. eS arnlr syngja unaðslega allt i kring.
lega y1 1.^0cSur °S bugsi. Já, ])að er vissu-
ncllsleSt að vera kominn út í sveit,
a]a h0[,llln. Ultl stund frá skrölti og skark-
stúdenfgari,nnar °S lra miklum iestri undir
úiefi 1 sprófið, sem hann liafði staðizt
Prýði.
ið ] stSoanili gengur fram og aftur um gólf-
liVe j 0 unnl- Hann er farinn nð undrast,
^iður !U korflr lengi út. Morgunverðurinn
ljar er' <■ 10r®lnu> gómsætur og girnilegur.
bezta „ lam reitt allt það heilnæmasta og
°Jóða
p111 Velstætt sveitaheimili hefur að
áfengj, auk Þess er þar Jíka flaska með
’ sanit tveimur litlum staupum.
11111 stu jldf1>Ú verðlr nu að snúa þér við
ítlatarb|f ’ - ar lninn> og fá þér ofurlitinn
1,111 að :'i l g vona> :>ð þú sért nú ekki bú-
°kkur i g °villa> hvernig maturinn er hjá
rlSnir ... !ai afa °g sezt við borðið. Og nú
Vfm hai
*1'an:
Við
'bnum,
aann spurningum frá gamla
svo að hann má hafa sig allan
1 Ul . -r
Sv0 f",,.gefa svarað þeim.
Segir; y 11 afi vinglösin, lyftir sínu og
Sveitin,;’ >lltu hjartanlega velkominn út i
sltinið / , Var llllnn. Nú geturðu sleikt sól-
0i> V baej ■
>g 1)orðað^ lai^>1'et!kui1111’ haðað ])ig í ánni
rlka Sv " llægju þina af ckkar bætiefna-
'Illlal’ svo að þú getir, þegar þú
1 til borgarinnar, tekið til við
Kristinn Jónsson.
Tóbakið er mjög vont
fyrir líkamann. Eitrið í tób-
akinu heitir nikótín. Nikó-
tínið er mest í sígarettunni,
og er hún því skaðlegust
öllum þeim, er tóbaks
neyta, en það ættu engir
að gera, því að flestir fá
lungnakrabba, sem neyta
tóbaks.
FRÁ UNGLINGAREGLUNNI
nám þitt á ný endurnærður og af auknum
krafti. Og nú skáluin við fyrir þvi.“
ívari kom þetta á óvart.
„Eg þakka þér fyrir þessar góðu óskir,
afi,“ sagði liann, „en staupið snerti ég
ekki. Ég er bindindismaður.“
„Jæja, einmitt það. Láttu þá staupið bara
vera. Og þá er bezt, að ég geri það lika.
Ég er ekki bindindismaður, — ekki enn þá.
En bver veit nema ég verði það, áður en
langt um liður. Ég lief mikið hugsað um
þau mál undanfarið. Þegar ég sé, livernig
sonur nágranna míns hagar sér oft af völd-
um áfengisins, og þegar ég lieyri, hvernig
unga fólkið hagar sér á opinberum sam-
komum, — ja, þá hlýtur það að verða
manni ærið umhugsunarefni. Ég mun ekki
lengur verja áfengið né halda fram ágæti
þess.“
„Ég þakka þér fyrir þessa yfirlýsingu,
afi. Það var ekki alveg laust við, að ég
óttaðist, að ég mundi særa þig með orðum
mínum.“
„Vertu alveg rólegur, drengur minn. Mér
geðjast vel að þeim vegi, sem þú hefur val-
ið. Það eru vissulega margar hættur i borg-
inni, hæði af völdum áfengra drykkja og
annars ósóma. Ég lief oft fylgzt með fregn-
um blaðanna um það, hvernig margt fóllc
hagar sér eins og argasti óþjóðalýður, sem
hvorki hefur neinn snefil af sómatilfinn-
ingu né sjálfsgagnrýni.“
„Ég sé, að nú erum við i rauninni alveg
sammála," sagði ívar. „Og hlustaðu nú á:
Kéttu mér gömlu, traustu höndina þína,
og svo strengjum við þess heit, að gera allt,
sem i okkar valdi stendur, til þess að
breyta husgunarhætti þjóðar okkar, varð-
andi viðhorfin til áfengistízkunnar og
áfengisómenningarinnar. Já, hvernig lízt
þér á það, afi?“
Gamli maðurinn þagði stundarkorn. Síð-
an rétti hann ívari höndina og þrýsti hana
þétt og innilega.
„Eg er fús til þess, drcngur minn.“
Svo tók hann liljóður flöskuna og glösin
og setti þau inn i liornskápinn. Siðan fékk
hann sér sæti við borðið á ný.
„Nei, hvað er að sjá þetta, drengur minn,
— við gleymdum alveg að borða. Matur-
inn er hollur og góður, og við skulum
þakka guði fyrir hann, en áfengið hefur
augljósar hættur i för með sér. Hamingjan
gefi, að við gætum losnað við það fyrir
fullt og allt.“ Hann mælti þetta hljóðlega
og af miklum alvöruþunga, og ívar ])óttist
sjá tár glitra i augum gamla mannsins.
Þessi stund var þeim báðum mikils virði,
stúdentinum unga og öldungnum silfur-
hærða.
S. G. Þýtt og endursagt.
279