Æskan - 01.02.1967, Síða 6

Læknirinn, landkönnuðurinn og kristni-
boðinn Davíð Livingstone lagði af stað frá
London 28 ára. Ferðinni var heitið til Afr-
íku. Siglingin til Höfðaborgar tók um þrjá
mánuði. Þann tíma notaði hann eins vel
og mögulegt var. Þá lærði hann m. a. að
nota skuggsjárbaug (sextant) og ákveða
lengd og breidd staða, sem hann var stadd-
ur á, svo að hann vissi, hvar hann var, hvort
sem hann var inni í svartasta skógi eða
niðri við sjávarströndina.
Hann hafði reynt að reisa kristniboðsstöð
í Matbotsa, en hún var ekki fullgerð, þegar
fréttin um ljónið barst honum til eyrna.
Hann fór þá ásamt fleiri mönnum til þess
að vinna bug á einu ljónanna.
II. BARÁTTA
upp á líf og dauða.
Livingstone hafði varla sleppt síðustu fyrirskipunum
sínum, er hann fann, að einhver tók í handlegg hans.
Hann sneri sér við og sá lítinn, innfæddan dreng standa
við hlið sér. Livingstone brá, en lét á engu bera. Hann
leit í kring um sig, mældi íjarlægðina til skógiklædda
klettabeltisins, sem ljónsöskrið kom frá, og leit síðan
aftur á drenginn. „Hvers vegna ert þú hér, vinur minn?“
Livingstone spurði varlega. Hann vildi ekki hryggja
drenginn með því að reka hann í burtu frá sér þegar í
stað. Drengurinn gat ekki svarað alveg strax, en gerði
Livingstone skiljanlegt, að hann væri hræddur. „Hrædd-
ur við hvað?“
„Við afa,“ svaraði drengurinn og sagði, að afi hans
væri töframaður. Livingstone sá í hendi sér, að hann gæti
ekki eytt tímanum þannig til ónýtis. Hann hvíslaði ein-
liverju að drengnum í flýti, og svarti snáðinn hljóp sem
fætur toguðu í áttina að kristniboðsstöðinni.
Síðan sneri Livingstone sér við og gekk á eftir Mebalwe
þjóni sínum. Hinir innfæddu mennirnir slógu liring um-
hverfis hæðina, sem öskrið kom frá. Síðan fikruðu þeir
sig sífellt nær og nær klettahæðinni. Allt í einu birtist
ljónið. Þeir stönzuðu, og flestir köstuðu sér til jarðar.
Mebalwe var vopnaður byssu, en flestir hinna spjótum.
Mebalwe bjó sig undir að skjóta. Hann miðaði byss-
unni hægt. Hann vissi, að nú gat oltið á miklu. Ljónið
var ekki svo ýkja langt frá þeim. Svertingjarnir biðu milli
vonar og ótta eftir skothvelli. Þeir voru tilbúnir að leggja
til atlögu við ljónið. Livingstone stóð kyrr og fylgdist
vel með öllu. Hann var líka tilbúinn að skjóta.
Mebalwe skaut á undan. Kúlan þaut í gegnum loftið,
en hitti klettinn. Livingstone miðaði tvíhleypunni sinni
og skaut strax á eftir. Hann hafði varla tekið byssuna frá
öxlinni, er hann heyrði hróp frá svertingjunum: „Þú hitt-
ir það, þú hittir það.“ Síðan ætluðu þeir að hlaupa af stað.
„Bíðið á meðan ég lileð byssuna aftur,“ kallaði Living-
stone og hlóð byssuna öruggum höndum. En meðan hann
enn stóð álútur yfir byssunni, heyrði hann tryllingslegt
öskur, og í sama bili stökk ljónið á hann. Livingstone gat
ekkert gert. Það læsti stórum klóm sínum í vinstri öxl
hans og varpaði honum kylliflötum. Síðan beit Jrað í öxl-
ina og hristi hann eins og köttur hristir mús.
Um þennan atburð skrifar Livingstone í dagbók sína:
„Þessum hristingi fylgdi einhvers konar dvali, líkt og
rotta verður fyrir, fyrst eftir að kötturinn hefur gripið
hana með tönnunum og hrist hana. í þessum dvala fann
ég hvorki til sársauka né hræðslu, Joó að ég vissi um allt,
sem gerðist í kring um mig. Þetta var eins og hjá sumum
svæfðum sjúklingum, sem eru að einhverju leyti undir
Þannig voru margir íbúar frumskóga Afríku.