Æskan - 01.02.1967, Blaðsíða 18

*
Æfintýri

—v
• »4 d-
Buffalo Bill
Og áður en veiðimaðurinn gat sagt
eitt orð til að mótmæla var Cody
stokkinn upp á örlítinn stall, sem
skagaði út úr klettinum, og nú klifr-
aði hann upp í áttina að stígnum —
ofar og ofar meðan augu hans fundu
sífellt ný för fyrir hendur og fæt-
ur, þar sem minna reyndur mað-
ur hefði sagt að ekkert hald væri að
fá. Hann klifraði, rann og sveiflað-
ist, en það mátti treysta Buffalo Bill,
hann hélt örugglega áfram þrátt fyrir
allar hindranir.
Gamli veiðimaðurinn sat í keng
fyrir aftan stóru steinana, umlaði ljót
orð í barm sér og glápti galopnum
augum á Buffalo Bill, þar til hávær
öskur frá Indíánunum sögðu honum
að þeir hefðu séð Buffalo Bill.
„Jæja, þá fer það að grána, lasm,“
sagði hann við sjálfan sig og beit á
vörina. „En ef ég get haldið jtessum
rauðu í burtu, svo að þeir komist
ekki í skotfæri, já, þá er ég meiri
maður en ég hafði haldið sjálfan
mig vera hingað til.“
Og af stað héldu Indíánarnir í átt-
66
ina að þeim gamla, þeir voru alveg
hamstola af bræði yfir því að mögu-
leiki var á, að annað af fórnardýrum
þeirra gæti gengið þeim úr greipum.
Marghleypa Walts sagði þrisvar sinn-
um til sín með þeim árangri að þrír
hinna ungu stríðsmanna féllu. Byssu-
kúlur rauðskinnanna tóku að leika
um klettinn umhverfis Buffalo Bill,
þar sem hann klifraði sífellt hærra
og hærra.
„Ég get aldrei haldið þeim í nægi-
legri fjarlægð," rumdi í þeim gamla.
„Halló! Hvað ætla þeir sér nú?“
Honum til mikillar undrunar
liöfðu Indíánarnir stöðvað framsókn-
ina, flýttu sér úr skotmáli og söfnuð-
ust nú saman og virtust, eftir æsing-
unni að dæma, vera að ræða eitthvað
nrjög áríðandi mál. Skyndilega skáru
nokkrir sig úr hópnum og þeystu síð-
an af stað með geysihraða í norð-
vesturátt.
Walt skellti hendinni á lærið með
smelli miklum. „Henneky klifið!"
æpti hann upp. „Fari Jrað Jró i sjóð-
bullandi, ég var alveg búinn að stein-r
gleyma Jrví! Það er ekki nema nokkr-^,
ar mílur í burtu, og þar að auki
miklu liægara að komast á stíginn
Jreim megin. Já, ef Jreir ná ekki Buf-
falo Bill í Jretta sinn Jrá verður Jrað
ekki af Jrví að ég hafi lijálpað hon-
um!“ Hann lagði lófana að munnin-
um og rak upp óp svo að glumdi í
klettunum.
„Hæ, Buffalo, komdu strax aftur,
snúðu við!“ kallaði hann. „Nokkrir
af Indíánunum eru komnir yfir á
stíginn um Henneky klifið. Þeir ná
þér áreiðanlega við Svartavatnsgjána.
Snúðu við, Buffalo, snúðu við!“
En Buffalo var Jregar kominn út úr
heyrnarvídd. Með sterklegum tökum
dró hann sig upp á sylluna og tók nú
að ganga í áttina til Rauðatinds með
Jrví að snúa andlitinu að klettinum,
Jjað var svo mjó sylla, að liann gat
ekki gengið öðru vísi.
„Ég geri ráð fyrir að Walt hafi
ekki verið að segja neina vitleysu,
Jregar liann sagði, að allar likur bentu
til, að sá maður, sem reyndi að ganga
eftir þessari syllu, mundi brjóta í sér
hvert bein. Þetta er líklega sá alversti
vegur, sem ég hef farið um mína
daga!“
Þetta var Buffalo Bill að rnuldra í
barm sér, meðan hann hálfri klukku-
stund síðar sneri enn framhliðinni að
klettinum og varð að ganga á hlið
til að komast eftir Jiessari syllu, sem
hann nú varð að nota, vegna Jress að
hún var stytzta leiðin til Rauðatinds.
Og það er ekkert til að undrast yf-
ir, að jafnvel eins æfður og fær njósn-
ari og Buffalo Bill, fyndi hvöt hjá sér
til að bölva. Stallurinn eða syllan var
eitt af Jreim náttúrufurðuverkum, sem
aðeins eru til hér og hvar í kletta-
belturn vestursins. — Hvergi meira en
tveir til Jrrír metrar á breidd og
mjókkaði oft niður í minna en eitt