Æskan - 01.02.1967, Blaðsíða 16

stund, það var eins og þessar fréttir legðust sem dimmur
skuggi yfir umhverfið. Að lokum sagði Geirmundur:
„Mig grunaði að svona myndi fara, þegar ég heyrði um
veikindin á fénu fram í sýslunni, það verður sjálfsagt erf-
itt fyrir margan bóndann að sjá af kindunum sínum, en
auðvitað er það ekki meira fyrir okkur hér en aðra, er
fyrir þessu hafa orðið, við verðum að rækta upp nýjan
fjárstofn seinna meir, það tekur náttúrlega sinn tíma, en
allt bjargast þetta, held ég.“
„Já, það bjargast sjálfsagt einhvern veginn, en ekki
verður það skemmtilegt meðan á því stendur," sagði Jó-
hann og dæsti við.
Geirmundur stóð á fætur. „Jæja, ekki dugar að gefast
upp við heyskapinn fyrir þessu, maður treystir á forsjón-
ina og kýrnar, svo fáum við kindaskjátur eftir árið og
þá verðum við að reyna að fjölga ört, svo að sem fyrst
komist í sama horfið aftur.
Þau hin risu líka á fætur. Danni settist á dráttarvélina
og tók til við að garða á nýjan leik. Jóhann kvaddi, steig
á bak Skjóna sínum og reið niður túnið og var innan
stundar kominn úr augsýn. Veiga gamla byrjaði ekki að
raka eftir að Jóhann fór, hún rölti með hrífuna sína heim
á leið, döpur á svip.
Það var orðið framorðið þegar þau höfðu lokið við sam-
antekninguna á Hofi.
Sólrún flýtti sér heim til húsverka. Danni og Elsa lilupu
af stað til að sækja kýrnar. Geirmundur gekk frá síðasta
sætinu.
Krakkarnir voru fljótir að hafa upp á kúnum og koma
þeim heim í fjósið. Geirmundur hjálpaði þeim að binda
þær, síðan sótti hann mjaltavélarnar og byrjaði að mjóika.
Danni og Elsa báru mjólkurföturnar fram í mjólkurhúsið,
þar tók Sólrún við, síaði mjólkina og hellti Iienni í stóra
brúsa. Þegar búið var að mjólka, setti Geirmundur brús-
ana í kælinn og gekk frá öllu sem snyrtilegast. Börnin
flýttu sér inn, þvoðu sér og settust síðan að snæðingi, þau
voru orðin þreytt eftir vel unnið dagsverk og þurftu að
fara að sofa og hvílast. Að máltíð lokinni fór Sólrún með
Elsu litlu inn í svefnherbergið, háttaði hana, breiddi ofan
á hana og kyssti hana góða nótt, hún gekk síðan inn til
Danna, hann var háttaður. Sólrún bauð honum einnig
góða nótt með kossi, strauk honum þýðlega um vangann
og hagræddi koddanum hans og hlúði að honum.
„Farðu nú að sofa, vinur minn, ég kem rétt bráðum,"
sagði hún og var í þann veginn að ganga út úr herberg-
inu, þegar Danni allt í einu reis upp við dogg og sagði
eins og hálf feimnislega: „Verður þú lengi á fótum,
mamma?"
„Nei, góði minn, bara eins og vanalega, ég þarf að
ganga frá í eldhúsinu, en hvers vegna spyrðu, góði minn?“
„Ég — ég þarf að tala svolítið við þig, mamma,“ sagði
Danni.
Sólrún gekk að rúminu, hallaði höfði drengsins að
barmi sér. „Já, elsku drengurinn minn, ég skal flýta mér
— ég held líka, að við þurfum að tala dálítið saman.“
Þegar Sólrún hafði lokið verkum sínum, hellti hún
kaffisopa í bolla handa sér og Geirmundi, þau settust við
borðið. Geirmundur lagði handlegginn um herðar hennar.
„Er nokkuð að, ástin mín, þú ert svo áhyggjufull á svip-
inn?“ spurði hann.
„Danni bað mig að flýta mér, hann sagðist þurfa að
tala við mig,“ sagði Sólrún.
„Já, góða, það kemur að því, að börnin verða að vita
um ákvörðun okkar. Ertu hrædd við að hann taki þessu
ekki vel?“
„Við skulum vona, að hann skilji okkur, en nú ætla ég
að fara til hans og vita, hvað honum liggur á hjarta.“
Þegar Sólrún kom inn til Danna var hann glaðvakandi,
þrátt fyrir þreytuna. Sólrún settist hjá honum, tók hönd
hans og strauk hana.
„Hvað vilt þú tala við mig, vinur minn?“ spurði hún.
Hann horfði á móður sína svolitla stund. Svo sagði
hann lágt: „Þú horfðir svo einkennilega á Geirmund í
dag, mamma, ég hef aldrei séð þig horfa svoleiðis á
nokkurn mann. Af hverju gerðirðu það?“
„Af því að mér þykir vænt um hann, Danni,“ sagði Sól-
rún og horfði beint og rólega í augu sonar síns.
Drengurinn tók kipp í rúminu.
„Ertu þá búin að gleyma pabba eða hvað?“ Röddin var
dálítið kuldaleg.
„Taktu nú vel eftir því sem ég segi, Danni,“ sagði Sól-
rún festuleg og ákveðin. „Ég mun aldrei gleyma pabba
þínum, enginn mun nokkurn tíma megna að skyggja á
mynd hans í huga mínum og hjarta, það er áreiðanlegt,
þú veizt líka, Danni minn, að þú hefur verið mér allt
síðan hann fór frá okkur —“
„Get ég það ekki lengur?“ greip drengurinn fram í fyr-
ir henni.
„Jú, ef til vill — en eftir nokkur ár á ég þig ekki lengur,
þú ert nú tólf ára, og þegar þú ert orðinn stór, hittir þú
einhvern tíma stúlku, sem þér þykir vænt um, og þá verð
ég að gera mér að góðu, að önnur persóna verði þér
meira virði en ég.“
„Aldrei, mamma, — það verður aldrei,“ sagði Danni
með ákefð.
Sólrún brosti. „Þú skilur þetta ekki nú, elsku drengur-
inn minn, en þannig er það alltaf.“ Hún strauk blíðlega
um vanga sonar síns.