Æskan - 01.02.1967, Blaðsíða 12

Kveðja frá
GRIKKLANDI
til ÆSKUNNAR
<####################################«
Kæra Æska. Ég hef gaman að lesa
þig. Ég les Heiðu, Rasmus, Hróa hött,
Bjössa bollu, Litla og Stóra, Munch-
hausen og svo margt fleira. Ég er
komin til lítillar grískrar eyjar. Við
áttum fyrst heima í litlu þorpi, sem
heitir Díafaní, þar er aðeins einn bíll,
en aftur á móti eru þar asnar, sem
eru notaðir til reiðar á milli þorp-
anna. Allar konur hér klæðast fögrum
grískum þjóðbúningum. Nú erum við
flutt til höfuðþorpsins hér á eyjunni,
og þar höfum við fengið bezta húsið
til að búa í. Við förum hér í skóla,
og þykir okkur það mjög gaman, þar
fáum við kakó og brauð í frímínút-
unum, en þegar skólatímanum er lok-
ið fáum við svo góðan hádegismat.
Þegar krakkarnir eru óþekkir í skól-
anum og geta ekki gert stafina rétta,
Hér er Illugi með asnann litla, sem hann
hitti á grísku eyjunni.
þá lemur kennarinn þau með trjá-
grein eða priki.
Elísabet Tökulsdóttir, 8 ára.
Hér er hún Elísabet með litla bróSur sinn,
hann Hrafn.
Kæra Æska!
Ég ætla að segja þér dálitla ferða-
sögu af mér. Við erum á lítilli eyju,
sem heitir Karpathos og er grísk. Við
vorum í pínu litlu þorpi, sem heitir
Díafaní. Þar var bara einri bíll, en
margir múlasnar og pósturinn þar
blés í lúður fyrir utan húsið þegar
var póstur. Nú erum við í höfuð-
þorpinu, þar eru meiri bílar en nokkr-
ir asnar.
Illugi Jökulssou-
það boð út ganga, að hver sá maður, er eigi vœri vopnfær, mætti óliultur fara sinna
ferða, hvert á land, sem hann vildi. Þúsundir manna tóku þessu mannúðlega boði tveim
höndum. Og þetta fólk var nú á leiðinni út að borgarliliðunum, sem átti að hleypa þvi
út um.
Mína stóð eins og agndofa og hleraði eftir orðum manngrúans, ef hún kynni að
komast að einhverju. Og þegar hún loksins komst að raun um, hvað hér var á seyði,
slóst hún í förina og fylgdist með þessum vesalingum út fyrir borgarmúrana til her-
búða konungsins.
Hinrik konungur sat á Brún sínum, mesta gæðingi, fyrir framan herbúðir sinar.
Umhverfis liann fylkti sér riddaraliðið. Hann kenndi auðsjáanlega í brjósti um borgar-
búana, sem framhjá fóru, samanskroppnir af hor og hungri. Þegar hann var að horfa
á þessar beinagrindur, sem virtust helzt vera að fylgja sjálfum sér til grafar, hneig
niður barn eitt i hópnum og lá þar meðvitundarlaust. Um leið stökk lítill, hvítur loð-
hundur úr fangi þess — eins og hann kæmi úr barminum á því — og fór að sleikja
það í framan. Þá var eins og allt í einu færðist líf og fjör i þessa hungruðu aumingja,
og þeir leituðust allir við að hremma litla rakkann, en hann smaug úr greipum þeim,
þaut eins og elding gegnum mannþröngina og nam loks staðar undir kviðnum á hesti
konungs. Hann hafði um hálsinn gullmen, og vakti það athygli konungs. Hann bauð
því einum riddaranna að ná hundinum og koma með hann til sín. Og þegar hann
skoðaði betur hálsmenið, sá hann, að á það var grafið fangamark hertogafrúarinnar af
Montmorency.
Meðan þessu fór fram raknaði Mína litla úr öngvitinu. Þegar hún kom auga á
hundinn, hljóp hún til konungsins og bað hann hágrátandi að skila sér hundinum.
Tár hennar og kveinstafir hrærðu hjarta konungsins og hann spurði hana ítarlega um
hundinn og liagi hennar. Og er hann frétti, liversu mikið liún hafði lagt í sölurnar
til þess að bjarga lífi hans, þá veitti hann lienni ásjá.
í föruneyti konungs var hershöfðingjakona ein, og fól hann henni að sjá um
Mínu og Bimbó.
Þetta varð heillaríkur atburður i lífi Mínu, því að upp frá þessu varð ævi hennar
ánægjulegri og sælli. Hún fékk bezta uppeldi, og Bimbó átti hún, unz hann lézt nálega
blindur í hárri elli.
Endir.