Æskan - 01.02.1967, Blaðsíða 28

Hún Iauk menntaskólanámi og hóf nám við háskóla, en
það hafði hún þráð frá því að hún var barn.
áttu í staðinn fyrir mál, heyrn og sjón. Þetta hjálpaði
mér til þess að gera fólki skiljanlegan vilja minn og
hugsanir, en að mestu leyti var þó veröldin lokuð fyrir
mér, þrátt fyrir þetta. Beztu vinir mínir og leikfélagar á
þessum árum voru Marta, lítil svertingjatelpa, dóttir mat-
ráðskonunnar okkar, og gamall fuglahundur, sem hét
Bella og hafði verið mesta veiðikló, meðan hann var og
hét. Og svo var brúðan mín, sem ég kallaði Nancy. Á
henni hafði ég mikið dálæti. Þó bitnaði geðvonzka min
oft á henni, og þess vegna var hún orðin mjög af sér
gengin. Hún átti vöggu, og ég ruggaði henni oft tím-
unum saman. Það mátti enginn snerta á þessum dýrgripum
mínum. Einu sinni fann ég systur mína sofandi í vögg-
unni. Þessi frekja gekk svo fram af mér, að ég stórreidd-
ist. Ég réðst á vögguna, velti henni, og hefði líklega grand-
að barninu, ef móðir mín hefði ekki gripið hana í fallinu.
Af þessu sést, hversu einangrun mín hindraði, að ég
gæti tileinkað mér ástúð þá og kærleika, sem sprettur upp
af ástríkum orðum og athöfnum.
Þrátt fyrir endurteknar tilraunir gat enginn ráðið bót
á sjónleysi mínu. Hið eina hugsanlega því til úrbóta,
var að finna kennara, sem fær væri um að gefa mér að
einhverju leyti samband við mannlegt mannfélag meira
en orðið var. Og fyrir atbeina föður míns og ráðlegging-
ar góðra manna, tókst þetta.
Örlagaþrungnasti dagur ævi minnar var dagurinn, sem
kennari minn, Anna Mansfield Sullivan, kom til mín.
Það var 3. marz 1887, skömmu áður en ég varð sjö ára.
Síðari hluta þessa dags stóð ég í anddyrinu, blint og
76
heyrnarlaust barnið, og beið. Ég fann á mér, að ys og þys
var í húsinu, og það hlaut eitthvað mikið að vera á
seyði. Ég beið á tröppunum. Sólin stafaði geislum sínum
í andlit mér, ég þreifaði á blómunum í kringum mig,
sem mér voru svo kunn og nú fögnuðu nýútsprungin
hinu hlýja, suðræna vori. Lítið óraði mig fyrir því, hvílík
undur og furðuverk áttu eftir að falla mér í skaut.
„Ljós, gefðu mér ljós,“ hrópaði sál mín í orðlausum
vanmætti sínum, og einmitt á þessari stundu birtist mér
Ijós kærleikans. Ég fann fótatak nálgast. Ég rétti út hönd-
ina, því að ég hugði, að móðir mín væri að koma. Einhver
tók í hönd mína og faðmaði mig að sér. Það var hún, sem
komin var til að opinbera mér alla hluti, og.til þess,
sem enn meira var um vert, að umvefja mig kærleika sín-
um.
Morguninn eftir leiddi hún mig inn í herbergi sitt og
gaf mér brúðu, sem blindu börnin í Perkins-stofnuninni
höfðu sent mér. Eftir að ég hafði leikið mér að henni
stundarkorn, stafaði ungfrú Sullivan orðið „brúða“ í lófa
minn.
Ég hafði strax gaman af þessum fingraleik. Þetta var
fyrsta orðið, sem ég lærði að lesa og skilja. Ég hafði
þó enga hugmynd um, að þetta væru orð — vissi ekki að
orð væru til.
Eftir margvíslegar tilraunir ungfrú Sullivan að kenna
mér nöfn á algengustu hlutum með þessum hætti, var
næsti áfanginn að kenna mér að lesa. Til þess notaði hún
hina dásamlegu uppfinningu, blindraletrið. Það er upp-
hleypt, og gátu fingur mínir þannig greint hvern staf og
myndað úr þeim orð, og þar með var hið bóklega nám
mitt hafið.
Og svo gerðist hið mikla undur í lífi mínu. Ég lærði
að tala. Það var árið 1890, sem talkennslan hófst. Ég
hafði alla ævi haft löngun til að gefa frá mér hljóð. En
þegar ég gerði það, var það venja mín að leggja aðra
höndina framan á hálsinn, en hina á munninn til þess
að finna hreyfingu varanna.
Ungfrú Sullivan kom mér í kynni við ungfrú Söru
Fuller málleysingjakennara. Þessi ástúðlega og blíðlynda
kona bauðst til að kenna mér sjálf, og ég hóf námið hjá
henni hinn 26. marz 1890.
Aðferð hennar við að kenna mér að tala var þessi: Hún
lagði hönd mína léttilega á andlit sér og lét mig finna
hreyfingu vara sinna og tungu, er hún gaf frá sér hljóð.
Ég líkti eftir hverri hreyfingu hennar, og á einni klukku-
stund hafði ég lært sex bókstafi: M-P-A-S-T-I. Þannig
kenndi ungfrú Fuller mér samtals í ellefu stundir. Aldrei
mun ég gleyma þeirri unun og furðu, er það vakti mér>
þegar ég gat sagt fyrstu setninguna, en hún var þetta: Það
er heitt. Ég stamaði að vísu á orðunum og hálfsleit þau
í sundur, en þetta var þó mannamál.