Æskan - 01.03.1967, Síða 9

náði nær því niður á hæla, og var gyrtur svörtu ullarbelti,
°g héngu endar þess hér um bil fet niður að framan.
Hinn sama morgun sem Hrói höttur hafði ásett sér að
hitta hann, hafði Tóki bróðir sett hjálm á höfuð sér og
{»rið i brynju. Síðan hafði hann reikað ofan að fljótinu.
l>ar nam hann staðar og starði ofan í bylgjurnr, sem ultu
Iram fyrir fótum hans. Allt í einu heyrði hann hófadyn,
l,ann sneri sér við og sá stálbúinn riddara spölkorn frá
sél'. Komumaður steig af baki, batt hest sinn við tré eitt
°§ kom til hans.
»Ert þú munkurinn frá Lindarklaustri?" spurði hann
síðan, eftir að þeir höfðu horft þegjandi hvor á annan
Uln hríð.
»Þeir, er um mig tala, kenna mig svo,“ svaraði klerk-
Urinn. ,,Hví leitar þú á minn fund?“
»Berðu mig yfir fljótið, þú digri munkur, þá skal ég
Se8Ja þér hvað. til ber,“ svaraði Hrói höttur.
Klerkurinn braut upp kufl sinn, tók svo hinn djarf-
mannlega mann á herðar sér, og óð í hægðum sínum yfir
Ejótið. Hrói höttur stökk léttilega af baki honum hinum
megin.
»Nú verður þú að bera mig til baka, drengur minn,“
Sagði munkurinn. Hrói höttur þreif hann á herðar sér, en
Varð að neyta allra krafta til að komast með hann yfir, því
^lerkur var næsta þungur.
»Þú ert, held ég, lrelmingi þyngri en ég,“ sagði Hrói, þeg-
ar klerkurinn stökk af baki honum. Munkurinn svaraði
engu, en tók skógarmanninn aftur á bak sér, bar hann út
1 rnitt fljótið, og steypti honum á höfuðið niður í vatnið.
”Nú mátt þú sjálfur ráða, hvort þú vilt sökkva til botns
e®a synda ofan á, kunningi," rnælti klerkurinn.
Hröi höttur öslaði til lands, lagði ör á streng, og skaut
a munkinn; til að gjalda honum svikin. En bæði boga-
strengurinn og örvarfjöðrin höfðu blotnað, svo að hann
hitti eigi. Klerkurinn vildi eigi vera skotmark í annað
Sltt> hann reiddi því upp staf sinn og sló bogann úr hendi
^rúa, þá brá Hrói höttur sverði, og veitti honum stór-
efhs högg á öxlina, — en þar hlífði brynjan.
Hú færðist munkurinn í jötunmóð, og rak hann skóg-
a,ruanninum rokna högg á vangann. Síðan riðu höggin
l,vert á fætur öðru. Þannig börðust þeir lengur en klukku-
s,Und, en loks tóku báðir að þreytast af þessari vinnu
sinni.
»Bíddu við snöggvast!" kallaði Hrói höttur og hætti að
^erjast. „Lofaðu mér að blása þrisvar í veiðihornið mitt.“
»Blástu í það, þangað til þú springur," svaraði munk-
Ul'inn, „ekki hræðist ég ískur í slíku ýlustrái."
Hrói höttur blés þrisvar í hornið, en líklega hefur
mUnkinum þótt láta hátt í því-, því að hann greip báðum
höndum fyrir eyru sér, og hörfaði spölkorn aftur á bak.
híerkinu var óðar svarað, að því er virtist frá skóagrrunni
Fuglinn fcll til jarðar.
einum í nánd. Rétt á eftir spratt maður einn hár vexti
fram úr skóginum. Honum fylgdu fimmtíu ungir menn,
allir með boga í hendi, og þyrptust utan um þann, er
blásið hafði.
„Hvaða menn eru þetta?“ spurði munkurinn, því að
honum brá i brún við þennan óvænta liðstyrk.
„Það eru kapparnir hans Hróa hattar,“ mælti skógar-
maðurinn, „og ég er Hrói sjálfur. Það verð ég að játa,
að þú ert hinn snjallasti munkur, sem nokkru sinni hefur
gengið hempuklæddur, og ef þú ert eins firnur að skjóta
örvum og Jrú ert knár með kvistalurk, muntu jafnsnjall
hverjum kappa minna. Nú vil ég fá þig í félag vort“.
„Látum svo vera,“ svaraði Tóki bróðir, því ekki var álit-
legt að berjast við slíkt ofurefli og þar var komið. „En
þó vil ég mega setja eitt skilyrði. Ef hér er aðeins einn
bogmaður, sem hæfir betur af langboga en ég, skal ég
gjörast þinn rnaður, en reynist ég hinn bezti, þá skaltu
vinna mér þéss eið, að ég megi lifa eins og áður í mínum
eigin skógum, óáreittur af þér.“
„Svo skal vera,“ svaraði Hrói höttur. „Kom fram, þú
fimi bogmaður," mælti hann til Litla Jóns, „og vel Jrér
hina beztu ör til lreiðurs Hróa hetti."
„Hirð ei að eggja mig,“ svaraði Litli Jón og glotti við.
„Skjóttu nú, lagsmaður, hvert þig lystir, en þess krefst ég,
að skotmarkið verði að minnsta kosti í fimm hundruð
feta fjarlægð."
„Sérðu fuglinn þarna," sagði munkurinn, og benti á
hauk einn, sem þandi vængina og sveimaði hátt í lofti yfir
þyrnirunna skammt þaðan. „Ég miða á hann, og ef Jrú
hæfir hann, áður en hann fellur til jarðar, get ég eigi
neitað því, að þú sért betri bogmaður en Tóki bróðir.“
Því næst tók hann ör úr mæli sínum og skaut ránfugl-
inn, og,mátti sjá að honum var sú list lagin. Fuglinn féll
109