Æskan - 01.03.1967, Síða 14

settumst að morgunverði, því að við bjuggumst við Micaw-
ber á hverri stundu. Meðan við vorum að borða, kom
hann og heilsaði okkur með mestu virktum.
„Eruð þér búinn að borða nrorgunverð?“ spurði Dick
og dró hann að borðinu. „Fáið yður nú bita með okkur.“
„Nei, þakka yður fyrir, herra Dickson,“ anzaði Micaw-
ber. „Ég vil einskis neyta, fyrr en þessi mikilsverða af-
hjúpun er um garð gengin. . . . Nú er allt í bezta lagi.
. . . Ég hef ráðgazt við herra Traddles um þetta allt
saman."
Við iitum liissa á Traddles, og hann mælti rólega:
„Jú, þetta er öldungis rétt. . . . Við herra Micawber
höíum setið á rökstólum undaníarna daga, og ég sé ekki
betur en að allt sé í bezta lagi.“
„Gott og vel, þá íer ég,“ mælti Micawber, „og eftir tíu
mínútur fæ ég vonandi að sjá ykkur.“
Tíu mínútum seinna stóðum við öll inni í litlu skrif-
stofunni hans Micawbers.
„Góðan daginn, lierra Micawber," tók ég til máls, „eru
Wickíield-feðginin heima?“
„Herra Wickfield liggur veikur, en ungfrúin er heima,“
anzaði Micawber. „Nú skal ég vísa yður upp til hennar."
Að svo mæltu gekk Micawber á undan okkur með
reglustikuna sína í hendinni, og þegar hann kom að
dyrunum á skrifstofu Uriah, hratt hann hurðinni upp
og mælti:
„Hér eru þau komin, ungfrú Trotwood, herra Copper-
field, herra Traddles og herra Dickson!"
Uriah hafði setið á stól, en stökk nú á fætur sem þrumu-
lostinn, er hann heyrði, live margir gestir voru komnir.
Sem snöggvast hnyklaði hann brýnnar, en andartaki síð-
ar var hann farinn að fetta sig og skæla eins smjaðurslega
og honum var lagið.
„Ó, það gleður mig að sjá ykkur! . . . Slíkt er óverð-
skuldaður heiður! . . . Því miður er herra Wickfield veik-
ur, en ungfrú Agnes kemur undir eins! . . . Gerið svo vel
og sækið liana, Micawber."
Andartaki síðar komu þau Micawbei' og Agnes. Hún
var dálítið undrandi á svipinn og jafnframt fjarska þreytu-
leg, virtist mér, en hún heilsaði okkur mjög glaðlega og
innilega.
„Jæja, þá megið þér fara, Micawber," mælti Uriah.
Micawber stóð graíkyrr frammi við dyrnar á skrifstof-
unni og hélt á reglustikunni í hendinni.
„Heyrðuð þér ekki, hvað ég sagði, Micawber?" sagði
Uriah alvörugeíinn.
„Jú,“ anzaði Micawber hátíðlega.
„Nú, og hver vegna farið þér þá ekki?“ hélt Uriah
áfram.
„Af því mig langar að vera hér dálítið lengur,“ anzaði
Micawber ertnislega.
Uriah fölnaði af bræði, en gerði sér eigi að síður upp
bros.
„Þér farið að verða mér nokkuð örðugur, Micawber.
. . . Ég neyðist víst til að láta yður fara! . . . Svona farið
þér tafarlaust út! ... Ég tala seinna við yður.“
„Nei, nú er jrað ég, sem ætla að tala við yður!“ hrópaði
Micawber, „jrví ef nokkurt þrælmenni er til í heiminum,
. . . þá er jrað Uriah Heep!“
Uriah hörfaði altur á bak, eins og höggormur hefði
bitið hann.
„Nú, einmitt jrað, svo þetta er Jrá heilt samsæri, og
Jrér eruð höfuðpaurinn í öllu sarnan, Copperfield! .. . Þér
halið alltaf verið sjálfbyrgingslegt flón. En farið nú var-
lega. . .. Þér skuluð verða að svara sektum fyrir atliæfi
yðar!“
„Þarna sjáið ])ið, að pilturinn hefur skyndilega breytzt
allmikið í viðmóti," mælti ég. „Svona, flettið þér nú ofan
af honum, Micawber minn.“
„Þetta er anzi laglegt eða hitt }dó heldur! ... Þér eruð
í leynimakki við þjón minn og ráðizt svo að mér á mínu
eigin heimili. . . . En varið Jrið ykkur öll samanl . . . Ykk-
ur mun iðra jæssa svívirðilega athæfis! ... Hvar er hún
mamma?“
„Hún er hérna," svaraði Traddles. „Ég sótti hana upp
á loft og fékk um leið urnboð hjá Wickfield til að ann-
ast Jretta mál af lians hálfu."
„Wickfield, bannsett drykkjusvínið að tarna. . . . Þér
liafið tælt hann með eintómum svikurn og undirferli til
að láta yður Jrað i té.“
„Já, Jrað er búið að hafa talsvert af Wickfield með
sviksamlegu athæfi,“ anzaði Traddles rólega, „en Jrví ætl-
ar hann Micawber að skýra okkur frá.“
Framhald-
Vasahnífurinn í óstandi?
Ef þú hefur notað sjálfskeið-
unginn þinn lengi og iagt hann
oft á hverfisteininn, er ekki
ósennilegt að hann sd farinn
að „gapa“ og lokist illa. Odd-
urinn á biaðinu stendur upp úr
slíðrunum og getur nieitt þig
og skorið göt á vasana (sjá A).
Iin það er vandalítið að gera
við þessu. Þú sverfur bara hak-
ið á blaðinu, sem sýnt er með
örinni, svo að blaðið verði eins
og sýnt er á C. Eftir það lokast
hnifurinn alveg og þér cr óliætt
að hafa hann í vasanum.
114