Æskan - 01.03.1967, Qupperneq 15

Butí'alo Bill hafði rétt fyrir sér. Það
Vafð brátt ljóst, að Indíánarnir fóru
hraðar en hann eftir brúninni.
Paff!
Skammbyssa hans sagði til sín, og
h'emsti Indíáninn féll.
Paff!
P-iffilkúla frá öðrum rauðskinna
^lesstist út á klettinum fyrir ofan
höfuð Bills.
»Vel er skotið!" umlaði Bill. Hann
Sendi frá sér aðra kúlu og enn féll
e‘nn Indíáni.
Pn honurn var ekki svarað aftur í
l)etta sinn. Indíánarnir voru alveg
0lðlausir af hræðslu vegna skotfimi
Pills og gátu varla stunið upp svari,
Þegar einn þeirra loks hafði hug á
að spyrja, hvað þeir ættu að gera.
»Þeir ætla líklega að lofa mér að
h°rnast að brúnni á undan sér,“ lrugs-
‘1 1 Bill. „Þeim finnst víst öruggara
ráðast á mig, þegar ég sný bakinu
Vlð þeim, þessum líka hetjum."
Hann hafði haldið áfram göng-
U|tni allan tímann, sem skothríðin
stóð yfir — liann hafði ekki einu sinni
stoppað til að miða, þegar hann skaut.
Brátt voru ekki nema nokkrir metrar
eftir að trjábolnum.
Indíánarnir héldu sér enn í liæfi-
legri fjarlægð.
Nú var ekki meii;a um að ræða en
sex til sjö fet að bolnum! Fjögur —
þrjú — tvö!
Áður en hann gat raunverulega
gert sér grein fyrir Jjví, hvernig hann
hefði komizt á trjábolinn, stóð hann
nú uppréttur á sléttu og mjúku
trénu, hálu og liættulegu eftir rign-
ingar og óveður, sem geisað höfðu
í tilveru Jress þarna.
En Buffalo Bill hafði ekki tíma
til að stanza og hugsa um hvað væri
fyrir neðan hann eða hlusta á nið
Svörtufossanna.
Nokkrar örvar og álíka margar
riffilkúlur hvinu við eyru hans, en
hann hélt áfram og lét ekkert hafa
áhrif á sig. Loksins hoppaði hann síð-
ustu tvo, Jrrjá metrana yfir á örugga
grund og sá þá mjótt klif sem skarst
inn í klettinn. Hann stökk inn í klii'-
ið og lirósaði happi yfir því, að þarna
væri staður, sem hann gæti dvalizt
á, nokkurn veginn öruggur og skotið
niður óvini sína um leið og Jjeir
kæmu í augsýn. Þetta var ekki í fyrsta
skipti sem Indíánarnir gerðu axar-
sköft, þegar Jjeir börðust við hann.
Klifið endaði í helli, sem var myrk-
ur og skuggalegur, og Bill gat ekki
séð meira en um metra frá sér. Hann
var um Jjað bil að snúa við og ganga
út að munnanum aftur, Jjegar æðis-
legt urr kvað við í eyrurn hans og stór,
svartur skuggi reis upp fyrir framan
hann.
Bjarndýr — stór svartbjörn, óð'ur
af' reiði yiir því, að svo skyndilega
var ráðizt inn í bæli sitt!
Byssa Bufialo Bill þaut eins og
elding út úr hulstrinu aftur. En um
leið og hann lyfti upp hendinni og
miðaði á annað hinna lýsandi augna,
sveiflaði björninn öðrum hrammin-
um í áttina að höfði hans. Hann
beygði sig — og bjargaði þannig lífi
sínu, en við sveifluna náði loðinn
hrammur óargadýrsins til byssunnar
og sló hana eitthvað út í dimmuna.
Buffalo Bill rak upp reiðióp. Það
var ómögulegt að ná aftur byssunni
í þessu myrkri. Hann þreif til stað-
arins, senr hnífur lrans átti að vera,
en mundi Jrá allt í einu að hann hafði
fleygt honunr frá sér nreð byssununr
og skotfærunum til Walt Withers.
Hann var óvopnaður með óargadýr
fyrir framan sig og villimenn að
baki! Björninn færðist nær og rak
upp ægilegt öskur, sem var alveg að
æra hann og reis nú upp á afturfæt-
urna til að gera út af við fórnar-
lanrb sitt. Buffalo Bill vissi ofur vel,
hverjar af'leiðingar högg bjarnarins
hlaut að lrafa í för nreð sér. Ekki eitt
einasta bein í líkama hans gæti stað-
izt Jjunga þess og ægilegur dauði
lrlaut að bíða hans á næsta augna-
bliki.
Heitur og ógeðslegi andardráttur
dýrsins skall á andliti honum og æsti
hann til franrkvæmda. Hann rak tvö
lrögg nreð hnefanum í skrokk dýrs-
ins og stökk síðan aftur á bak.
Björninn fylgdi fast á eftir og rak
lrann út á brúna. Bill rann á hálu
trénu og bjargaði sér frá að falla nið-
SVARTUR SKUGGI REIS UPP
fyrir framan hann. ^
115