Æskan - 01.09.1967, Síða 17

hótaði að láta taka allt þjónustufólk-
ið af lífi, ef liún segði henni ekki
leyndarmál sitt. Þess vegna væri hún
svo hrygg.
Þegar þjónustufólkið heyrði þetta,
fylltist það réttlátri reiði og svaraði
einum rómi: „Segðu henni aldrei
leyndarmálið. Ef hún vill lífláta okk-
ur, þá láttu hana fara sínu fram.“
„Það get ég ekki látið viðgangast,
vegna þessa hégóma,“ sagði Minja.
„Heldur skulum við öll deyja, en
að þú segir drottningunni leyndarmál
þitt,“ var svar þjónustufólksins.
Eftir að hafa þráttað um þetta
nokkurn tíma, fór Minja til herberg-
is síns að hugsa málið. Lagði hún nú
heilann í bleyti og loks þóttist hún
hafa fundið ráð til þess að koma
drottningunni af höndum sér og
bjarga jafnframt lífi þjónustufólksins.
Hún hraðaði sér á fund drottning-
arinnar og hvíslaði í eyra hennar:
„Kæra drottning, ég er nú reiðubúin
að segja yður, hvað gerir mig svona
fallega. En hér er ekki staður til að
ræða svo mikilsvert leyndarmál, við
verðum því að finna annan stað til
þess. Væri ekki bezt, að við færum til
herbergja yðar hátignar, þar sem eng-
inn getur hlustað á okkur?"
Þetta féllst drottningin á, leiddi
Minju til herbergis síns og sagði harla
ánægð: „Það hef ég alltaf sagt um
þig, Minja mín, að þú værir bæði
fögur og góð. Segðu mér nú strax
leyndarmálið og skal ég launa þér
með hverju, sem þú óskar."
Þá færðist bros yfir hið fagra and-
lit Minju, og þegar hennar hátign sá,
hversu yndisleg hún varð, brann hún
í skinninu að verða strax eins falleg
og litla stúlkan. Hún herti því enn
meir á Minju að segja sér leyndar-
málið.
Minja sagði þá varfærnislega:
„Kæra drottning, verið dálítið þolin-
móðar, ég hef nú lofað að segja yður
leyndarmálið og það mun ég efna.
Ég krefst engra launa af yður fyrir
það, en ég hef eina bón fram að
íæra.“
„Auðvitað, auðvitað, láttu mig bara
heyra, og ég skal sjá um, að ósk þín
verði tafarlaust uppfyllt, en segðu
mér nú allt af létta."
„Þér svíkið þá ekki loforðið?"
„Nei, nei, en láttu það nú koma."
„Fyrst verðið þér að uppfylla ósk
mína. Gjörið svo vel að segja hans
hátign konunginum, að segja nú þeg-
ar upp öllu þjónustufólki við hirð-
ina og gefa því fullt frelsi og lofa
mér því að taka það aldrei aftur til
starfa við hirðina."
Drottningin neyddist því til að fara
á fund konungsins og eftir nokkurt
þjark við hann gat hún fengið hann
til að samþykkja bón Minju. Hann
gaf því út fyrirskipun um það, að
allt þjónustufólkið við hirðina yrði
þegar í stað leyst frá störfum. Þegar
Minja sá, að allt þjónustufólkið hafði
yfirgefið höllina heilu og höldnu,
sneri hún sér að drottningunni og
sagði brosandi: „Ntx skal ég segja yð-
ur leyndarmálið, kæra drottning. Eins
og þér hljótið að muna, bönnuðuð
þér mér að borða nokkurn mat. Ég
var mjög svöng fyrstu dagana og
fannst mjög erfitt að draga fram lífið.
En ég var samt ákveðin í að þiauka
þetta af, og þá fór ég að verða fal-
legri og fallegri með hverjum degin-
um sem leið. Ég vann aftur fullan lík-
amsþunga og fór að líða mjög vel.
Kæra drottning, ef þér verðið þraut-
seig eins og ég, mun fara eins fyrir
yður, nema hvað þér munuð verða
ennþá fallegri en ég er nú.“
Drottningarillfyglið, sem var svo
áfjáð í að verða fögur, hlaut að líða
æ meiri og nxeiri hungurkvalir. Eftir
tíu daga föstu varð hún hungur-
morða, lognaðist út af og dó. Kon-
ungurinn, sem nú hafði ekki lengur
neina þjóna að stjana við sig, gafst
líka upp og sálaðist.
En þjóðin hélt áfram að rækta hin
ilmandi hvítu hrísgrjón. Og enn þann
Skrítin tilraun.
Myndin sýnir, livernig fimm
strákar fara að því að lyfta
þeim sjötta með þvi að lyfta
með sínum vísifingrinum hver.
Teikningin sýnir, hvernig þið
getið farið að þessu, en þess
verður að gæta, að allir strák-
•arnir lyfti nákvæmlega á sama
tíma, ef tilraunin á að takast.
Þetta er líkast galdri til að sjá,
en skýringin er mjög einföld.
Hún er ekki önnur en sú, að
strákarnir lyfta allir um leið,
og þá er það ekki nema einn
fimmti hluti af stráknum, sem
liver þeirra hefur á vísifingr-
inum.
Hent í fugl.
Jón litli sat úti og var að
leika sér. Allt í einu kom hann
auga á fugl, sem tindi sér fræ
úr moldinni. Jón stökk á fæt-
ur. Hann tók linefastóran stein
og henti í fuglinn. Steinninn
lenti á höfði fuglsins og rotaði
hann. Faðir Jóns hafði vinnu-
mann. Vinnumaðurinn kom að
i þessu. Sá liann, livað Jón
liafðist að, tók hann og henti
honum þangað, sem fuglinn lá.
Jón varð allur moldugur og fór
að orga. Hljóp hann nú reiður
inn til foreldra sinna. Hann
kvartaði við þá undan illræði
vinnumannsins. En faðir hans
leiddi honum fyrir sjónir, að
illmennska hans sjálfs hafði
verið enn meiri. Jón fann, að
þetta var satt. Hann ásetti sér
að láta smáfuglana i friði eft-
irleiðis. Og smátt og smátt varð
hann vinur dýranna.
dag í dag rií'jar hún upp þessa sögu
frá löngu liðnum árum, meðan hin
ljúffengu og nærandi hrísgrjón eru
að soðna.
325